Zangeres, violiste en r&b-belofte Justine Bourgeus voerde in Kiewit tricks van FKA twigs en grollen van Grimes op. Maar ze deed er wel haar eigen, oriëntaals gekruid ding mee.
What’s the fuss?
Ze genoot een klassieke vioolopleiding, maar de regeltjes volgen was niet echt haar ding, dus ging ze in bandjes spelen en kwam ze terecht bij School Is Cool. In haar speelkoertijd begon ze aan eigen songs te sleutelen op de laptop, om uiteindelijk door Adil El Arbi en Bilall Fallah gevraagd te worden een duet met Max Colombie van Oscar and the Wolf op te nemen voor de soundtrack van Black. Haar alias voor die song: Tsar B.
Onder diezelfde nom de plume loste ze niet veel later een stel solosingles, die zo goed bevonden werden door Londenaar Liam Howe (producer van onder meer Lana Del Rey, FKA twigs en Marina and the Diamonds) dat hij prompt aanbood knoppenwerk te mogen doen voor Tsar B’s volgende week te verschijnen debuut-ep, waaruit de jongste vooruitgeschoven single alvast gedraaid werd door BBC-radiocoryfee Annie Mac. Zie daar: het niet onaardige parcours van Justine Bourgeus.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Heus niet. Voor wie wel oren heeft naar eigenzinnige indiepop, was de Castello de place to be. Bourgeus schiep er een mysterieus sfeertje, met dank aan die geheimzinnige adelaar op de backdrop – een op doek afgedrukte stukje glaswerk van Frans schilder Marc Chagall, mocht u het zich afvragen – maar ook en vooral aan de bezwerende beats van haar drie medemusici en de dito zanglijntjes van Bourgeus.
Tsar B’s dark blue oriental r&b – haar woorden – zit diep geworteld in het hier en nu. U herkent er tricks van FKA twigs in, en grollen van Grimes. Been there, done that? Nope, want Bourgeus deed er haar eigen ding mee, met de viool in de aanslag. In de Myth die de tsarin in de gelijknamige opener bezong gelóófden we, het refrein van Swim bleef plakken, en de oosterse dip waarin Escalate gesopt werd, smaakte.
Wat wel is: zowat alle songs hebben eenzelfde structuur, en de iets te diepe subbassen deden hier en daar een nuance verloren gaan – al was dat laatste niet haar fout, het komt dezer dagen wel vaker voor in de Castello. Bourgeus trok er zich alleszins niet te veel van aan, toen ze zich, met de rug naar het publiek, aan een – weliswaar zeer bescheiden en beschaafd, want wat meer openbloeien mag ze nog wel – twerkje waagde.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
U zag het niet, maar net na de show viel Bourgeus haar entourage achter het podium innig in de armen. Het ‘mission accomplished’-gevoel spatte er van af. Terecht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier