Zelden de Handelsbeurs zo vol gezien als tijdens het concert van Trixie, de dochter van de in 2005 overleden bluesmuzikant Chris Whitley. Haar eerste cd moet nog uitkomen, maar in ons land beschikt ze al over een hondstrouw publiek dat, terecht, grootse dingen van haar verwacht.
DA GIG: Trixie Whitley in Handelsbeurs, Gent op 6/1.
IN EEN ZIN: Trixie Whitley toonde zich een uiterst getalenteerde artieste met een imposante, soulvolle stem, maar wist haar vocale krachten nog niet altijd even goed te doseren.
HOOGTEPUNTEN: ‘I Breathe You In My Dreams’, ‘Danger Mind’, ‘I’d Rather Go Blind’, ‘Strong Blood’.
DIEPTEPUNTEN: de stuntelige bindteksten, vol half uitgesproken zinnen en onvoltooide gedachtengangen die de magie van de songs meer dan eens teniet deden.
BESTE QUOTE, nadat Whitley was uitgevaren tegen een kerel die iets te ostentatief op haar stond te geilen: “Sorry voor mijn uitbarsting van daarnet, maar ik kan me niet anders voordoen dan ik ben. Mochten jullie het nog niet gemerkt hebben: er zit heel veel vuur in mij.”
Kleine meisjes worden groot. De eerste keer dat we Trixie Whitley zagen, op het podium van de Brusselse Botanique, moet ze een jaar of tien zijn geweest en zong ze samen met haar vader ‘Automatic Love’. Intussen is ze 24, heeft ze de wereld afgereisd met Black Dub en kreeg ze de kans, onder de beschermende vleugels van Daniel Lanois, Brian Blade en Daryl Johnson, extra ervaring in de schijnwerpers op te doen. Momenteel werkt ze aan haar langspeeldebuut dat, naar de massale toeloop op haar concerten te oordelen, reikhalzend tegemoet wordt gezien. Om het wachten enigszins te verzachten, bracht ze zopas alvast een tweede ep’tje uit. ‘Live at Rockwood Music Hall’ is de opvolger van het enkele jaren geleden verschenen ‘The Engine’ en biedt een bescheiden staalkaart van waar ze in haar eentje zoal toe in staat is.
Trixie Whitley woont dezer dagen in New York, maar op het podium spreekt ze nog altijd als een echte Gentse. Bij het aankondigen van haar nummers blijkt ze bijvoorbeeld het verschil niet te kennen tussen ‘heten’ en ‘noemen’ en gebruikt ze uitdrukkingen zoals ‘vree wijs’, wat haar, zeker bij het publiek uit de Arteveldestad, meteen sympathiek maakt. Trixie is één van hen en je voelt dat ze dat zal blijven, hoe beroemd ze later ook mag worden.
La Whitley begon haar soloconcert met een klassiekerige piano-intro, die naadloos overging in het van soul en gospel doordrongen ‘Pieces’. Voor het onlangs in Marokko geschreven ‘Fourth Corner’ schakelde ze over op gitaar en meteen stelde je vast dat de appel niet ver van de boom was gevallen. De sound die ze aan haar instrument ontlokte en de grofkorrelige, bluesy ondertoon van de meeste van haar liedjes herinnerden onvermijdelijk aan haar vader. In ‘Silent Rebel, pt. 2′, gaf Trixie overigens aan, net als hij, meer dan één ’tuning’ in de vingers te hebben. Voorts maakte ze van de gelegenheid gebruik om wat nieuw materiaal uit te testen, omdat ze van oordeel was “dat een song pas echt begint te leven zodra je hem een paar keer voor een publiek hebt gespeeld.”
Trixie Whitley heeft een stem als een klok en zou probleemloos richting Anouk en platte FM-rock kunnen afglijden. In de plaats daarvan cultiveert ze gelukkig haar rauwe en grillige kantjes en verkiest ze doorvoelde nummers, type ‘Breathe You in My Dreams’, boven doordeweeks radiovoer. Tijdens de tweede helft van haar set, werd ze bovendien bijgestaan door een voortreffelijke band die uit vrienden en familie bestond. Drummer Frederik Van den Berghe (Arno, Admiral Freebee) legde in het broeierige, intense ‘Danger Mind’ meteen de juiste groove.
In het vrij agressief gespeelde ‘Hotel No Name’ liet Steven Janssens (Daan, Mauro & The Grooms) zijn gitaar dan weer krassen en sissen, terwijl Trixies oom, dEUS-basssist Alan Gevaert, nog maar eens demonstreerde wat voor fantastische bassist hij wel is.
‘I’d Rather Go Blind’ klonk inmiddels als een heuse klassieker en naar het einde van het concert toe ging de zangeres weer aan het klavier zitten voor het pakkende, aan vader Chris opgedragen ‘Strong Blood’ en ‘Undress Your Name’. Daarna werd het merchandising-standje letterlijk bestormd: naar het schijnt zou Whitley na ieder concert gemiddeld zo’n 160 cd’s verkopen. Niet kwaad voor een artieste zonder platendeal.
Een prima optreden dus, ook al viel er zeker een aantal schoonheidsfoutjes te noteren. Trixie Whitleys zangstijl wordt soms nog iets teveel ontsierd door geforceerde tierlantijntjes en bovendien moet de chanteuse haar krachten nog beter leren doseren. Zo ging ze soms voluit op momenten waarop een iets ingehoudener voordracht veel meer effect zou hebben gesorteerd. Dat doet echter geen afbreuk aan haar talent en groeipotentieel. Geef haar nog een jaar of twee en niemand zal meer om haar heen kunnen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Intro / Pieces / Fourth Corner / Gradual Return / Silent Rebel, Pt 2 / Breathe You in My Dreams / Oh, the Joy / Danger Mind / A Thousand Thieves / Hotel No Name / I’d Rather Go Blind / Strong Blood // Undress Your Name.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier