Tricky @ ABBox: Stuitend gemakzuchtig

© Yvo Zels

Tricky, de man die ruim twintig jaar geleden triphopgeschiedenis schreef met het baanbrekende ‘Maxinquaye’, maakt nog altijd degelijke platen. Tijdens zijn huidige tournee staat het pas verschenen ‘Skilled Mechanics’ in de kijker. Toch was zijn passage in de AB een sof van je welste.

DA GIG: Tricky in ABBox, Brussel op 11/8.

IN EEN WOORD: Tijdverlies.

HOOGTEPUNT: ‘Feeling Good’ van Nina Simone, dat als pauzemuziek werd gedraaid tussen de eigenlijke set en de bissen. En vooruit, omdat we in een milde bui zijn, Tricky’s eigen ‘Boy’.

DIEPTEPUNTEN: ‘I’m Not Going’, ‘Overcome’, ‘We Begin’, ‘Valentine’, ‘Do You Love Me Now?’… Niet omdat het slecht nummers waren, maar omdat ze verbluffend ongeïnspireerd werden gebracht.

QUOTE: “Thank you very very very much” (Tricky’s bindteksten waren al net zo inventief als zijn muziek).

Eigenlijk is Skilled Mechanics, net als Nearly God uit 1996, een samenwerkingsproject. Op bijna iedere track laat Tricky één of meerdere gasten opdraven, al zijn de sleutefiguren op de cd toch vooral DJ Milo, met wie hij tijdens de eighties in Bristol ooit al samen deel uitmaakte van The Wild Bunch (het collectief waaruit later Massive Attack zou ontstaan), en drummer Luke Harris, die ook in Brussel van de partij was.

De naam Skilled Mechanics werd ingegeven door een documenatire over spionagetechnieken en verwijst naar de sluipmoordenaars die door de CIA worden uitgestuurd om regimes die de VS niet gunstig gezind zijn te destabiliseren. Wellicht verklaart die inspiratiebron ook de dreigende elektronische lofi-sound op de meeste tracks, die dit keer wel zeer minimalistisch aandoen. Interessant detail: de gitaarpartijen op de nieuwe plaat werden allemaal ingespeeld door de Vlaming Wim Janssens, de helft van het duo Joy Wellboy dat, net zoals de 48-jarige ‘Tricky Kid’ tegenwoordig, vanuit Berlijn opereert.

Schraal

Hoewel Tricky de reputatie heeft een wispelturige artiest te zijn, leek hij de jongste jaren aan een remonte bezig: zijn concerten op Couleur Café in 2014 en in de AB, in februari vorig jaar, waren allebei behoorlijk sterk en dat schiep uiteraard verwachtingen voor zijn nieuwe doortocht. Ook dit keer liet de Brit zich enkel assisteren door een drummer en een gitarist. De bas- en keyboardlijnen en sommige stemmen werden bijgevolg uit een computerfile geplukt, een vorm van gemakzucht die we hem de vorige keren konden vergeven omdat er echt iets gebeurde op het schaars verlichte podium. De punch van toen was dit keer echter ver te zoeken. Tricky ijsbeerde als een ADHD’er heen en weer, terwijl hij de indruk gaf iets onzichtbaars uit de lucht te willen plukken, maar zijn schrale muzikale aanpak gaf zelden aanleiding tot opwindende taferelen.

Tricky is een getalenteerde producer en regisseur, die zich doorgaans weet te omringen met uitstekende zangeressen, van Martina Topley Bird tot Francesca Belmonte, die aan zijn nummers een extra dimensie geven. Dit keer had de man echter besloten als MC zowat alle vocale partijen voor zijn rekening te nemen en dat was pure zelfoverschatting. Verder dan wat lijzige raps of weinig dwingend Sprechgesang kwam hij in Brussel namelijk niet en tot overmaat van ramp viel van zijn gemompel nauwelijks iets te verstaan.

Was die low budget-uitvoering van zijn muziek een artistieke keuze of een teken van armoede? Wat vaststaat is dat Tricky’s veredelde playbackshow weinig harten sneller deed slaan. Zonder de tussenkomst van Belmonte in ‘We Begin’ en van de Deense zangeres Oh Land in ‘I’m Not Going’, gingen de melodieën geheel verloren zonder dat er iets interessants voor in de plaats kwam. Ook ‘Hero’, gestut door een dancebeat en een pulserende synthbas, en het op een zompige gitaarriff gebouwde ‘Here My Dear’ wisten slechts matig te boeien. De meeste nummers waren afkomstig uit het nieuwe ‘Skilled Mechanics’, maar occasioneel werd ook teruggegrepen op relatief recente cd’s zoals ‘False Idols’ en ‘Adrian Thaws’. Ronduit pijnlijk was Tricky’s live-versie van ‘Overcome’, een classic uit zijn debuut, waar geen spaander heel van bleef.

Gezichtsloos

Zoals gewoonlijk stonden in de AB weer enkele covers op het menu. Jammer genoeg klonk ‘Driving Away’, oorspronkelijk van Porno For Pyros, zo gezichtsloos, dat zelfs een beslagen plastisch chirurg het niet meer kon redden. ‘Valentine’, waarin de sample van Chet Baker in de geluidsbrij verzoop, was al even banaal, terwijl het van The Breeders geleende ‘Do You Love Me Now?’ zó slecht werd gezongen dat de zussen Deal er met recht en reden een schadevergoeding voor hadden kunnen eisen. Als ‘Parenthesis’ van The Antlers er nog net mee door kon, lag dat uitsluitend aan de vocale kwaliteiten van de gitarist.

Iets beter verging het ‘My Palestine Girl’, met een intro waarin een sirene een nakend luchtbombardement leek aan te kondigen, en het volledig uitgeklede ‘Sun Down’, al drong de vaststelling dat de keizer geen kleren aanhad zich ook híer op. Na drie kwartier hield Tricky het al voor bekeken.

Het publiek eiste een bis, niet uit enthousiasme, maar veeleer omdat het zo ‘weinig’ was. Eerst werd op het podium naar een plaatje geluisterd (‘Daughter’), daarna volgde het enige memorabele moment van de set: het claustrofobische ‘Boy’ waarin de artiest afrekent met trauma’s uit zijn jeugd: een moeder die zelfmoord pleegde toen hij vier was, een vader die hem zo erg verwaarloosde dat hij de kleine Adrian ‘Boy’ noemde omdat hij diens naam niet kon onthouden. ‘Beijing to Berlin’, waarin de bijdrage van de Chinese rapster Ivy uit een doosje kwam, en het donkere ‘Vent’ konden de avond echter niet meer redden.

Kijk, wij verwachten niet dat een artiest zijn platen op het podium netjes reproduceert, maar verwachten wel dat de live-vertolking op één of andere manier recht doet aan de song. Op dat gebied legde Tricky een dermate stuitende gemakzucht aan de dag, dat het bijna beledigend werd. Een deel van het publiek had de bui vooraf blijkbaar al zien hangen, want de ABBox raakte amper voor de helft gevuld. En het moet gezegd: de afwezigen hadden dit keer méér dan gelijk.

DE SETLIST: You Don’t Wanna (instrumental version) / I’m Not Going / Hero / Driving Away / Here My Dear / Overcome / Parenthesis / We begin / My Palestine Girl / Valentine / Sun Down // Daughter / Boy / Do You Love Me Now? / Beijing To Berlin / Vent.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content