Frederik Sioen is inmiddels al een decennium actief als zanger-muzikant en die verjaardag werd uitgebreid gevierd in het gezelschap van vrienden als Lil’ Queenies en Marvelas Something. Het feestvarken zelf bracht op het podium van de Handelsbeurs een spetterende ode aan Motown.
Da gig: Tien jaar Sioen, met Lil’ Queenies, Marvelas Something en Sioen Takes It To Motown in Handelsbeurs, Gent op 17/12.
In één zin: Sioen en zijn elfkoppige band bliezen een reeks Motown- en andere klassiekers op een imposante manier nieuw leven in.
Hoogtepunten: ‘Heatwave’, ‘Heard It Through the Grapevine’, ‘Ball of Confusion’, ‘Papa Was A Rolling Stone’.
Dieptepunten: geen.
Beste quote: “Ik word enorm afgeleid door mijn tieten. Geen idee waarom ze zo groot zijn vanavond.” (Monique Harcum staat te kijken van haar eigen anatomie).
Met zijn 31 oogt hij nog jong, maar in de loop van de voorbije tien jaar is Sioen er met opvallend gemak in geslaagd een vaste waarde te worden in het Belgische muziekmilieu. Hij maakte vier prima platen, bedacht de soundtrack van de film ‘Team Spirit II’, schreef geschiedenis door een optreden in de Kopergietery rechtstreeks te laten doorstralen naar een aantal bioscopen, bracht de dvd ‘Ceci n’est pas un film’ uit, mocht in Duitsland even van uitheems succes proeven en trok naar Johannesburg om er met Zuid-Afrikaanse geestesgenoten de cd ‘Calling Up Soweto’ in te blikken. Tussendoor was hij de gastheer van de Gentse O110-concerten en trad hij op in China en Maleisië. Het mag duidelijk zijn: van luiheid valt Sioen allerminst te beschuldigen.
Bovendien vestigt hij graag de aandacht op het werk van collega’s. In Gent nodigde hij bijvoorbeeld Lil’ Queenies uit: een trio rond zanger-gitarist Pieter Jan De Smet dat een set bracht met uitsluitend Chuck Berry-covers. Leuk, al dient gezegd dat de heren aan nummers als ‘Memphis, Tennessee’, ‘Carol’ of ‘Sweet Little Sixteen’ weinig nieuws wisten toe te voegen. Niettemin zorgden Nic Roseeuws verrichtingen op de bassax af en toe voor vuurwerk.
Veel boeiender was Marvelous Something, een kwartet dat verrees uit de as van de metalfunkband Members of Marvelas en sindsdien resoluut voor een experimentelere richting koos. Zijn onlangs verschenen driedubbele debuut is een absolute aanrader en ook live wisten de heren ons met hun botsende stijlen en onverwachte tempowisselingen zeer te prikkelen. Zanger Fulco Ottervanger heeft een hoge, aan Robert Plant verwante stem en songs als ‘Doing It She Flies Up’ en ‘Move On’ deden ons meermaals aan Led Zeppelin denken. Maar Marvelous Something bleek vele gezichten te hebben. Frivole prog- en mathrock met echo’s van King Crimson en Battles, Zappa-achtige gekte, film noirsoundtracks, metal, blues, psychedelische pop, de vier kookten er hun eigen, pittige soepje van. Intrigerend, gedurfd en ongrijpbaar: dé revelatie van de avond.
Afgelopen zomer bouwde Sioen, speciaal voor Theater aan zee, een programma rond de muziek van het Tamla Motownlabel en dat werd, op algemeen verzoek, nog een laatste keer hernomen in de Handelsbeurs. Daartoe kon de zanger op de hulp rekenen van de band van Arno, aangevuld door gitarist Fritz Sundermann, een strijkkwartet en een driekoppig koortje met Nina Babet, Stef Caers en de fantastische soulzangeres Monique Harcum van Mo & Grazz.
Sioen had eerder al bewezen dat er een zwart hart in zijn bast klopt en dansend achter zijn microfoon toonde hij zich duidelijk in zijn element. De tintelende, van levensvreugde bruisende popsongs van Holland-Dozier-Holland en Whitfield & Strong waren hem dan ook op het lijf geschreven. De set begon luchtig, met liedjes van The Miracles en Barrett Strong en een twist van The Contours. Vanaf ‘Here I am Baby’ van The Marvelettes werden de strijkers in stelling gebracht en koos de artiest afwisselend voor wiegen en swingen. Harcum kreeg regelmatig de gelegenheid om vocaal te schitteren, zowel solo (in ‘Heatwave’ van Martha Reeves) als in duet met Sioen, onder meer tijdens het van The Jackson 5 geleende ‘I’ll Be There’.
De groep beperkte zich overigens niet tot het Motownrepertoire, maar plukte ook parels uit de schatkamers van Stax (Otis Redding), Atlantic (Aretha Franklin) en Phil Spector (het heerlijke ‘Be My Baby’ van The Ronettes). Behalve voor pure pop was er ook ruimte voor maatschappijkritische songs zoals ‘Ball of Confusion’ en ‘Papa Was A Rolling Stone’, versierd met zwiepende violen en een wahwah-gitaar. Een geslaagde hommage, die een sleutelperiode uit de popmuziek op een geloofwaardige manier weer tot leven bracht. Hopelijk wordt Sioens volgende jubileumfeestje over tien jaar net zo leuk.
Dirk Steenhaut
SIOEN SETLIST: Mickey’s Monkey / Money (That’s What I Want) / Do You Love Me / Here I am Baby / Be My Baby / (Love is Like A) Heatwave / Beechwood 4-5789 / Just Ask the Lonely / Love Man / Ball of Confusion / I’ll Be There / Cruisin’ / Heard It Through the Grapevine / Just My Imagination (Running Away With Me) / What Becomes of the Broken Hearted / You’re All I Need To Get By / Try a Little Tenderness / Ain’t No Mountain High Enough // Papa Was A Rolling Stone.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier