‘We are the new energy and we’re joining you’, zei Thurston Moore laconiek, ergens halverwege zijn set op het Cactusfestival. Voor velen was zijn passage de perfecte gelegenheid om de kwaliteit van hun oordoppen uit te testen. Voor ons was het vooral de ultieme trip naar Guitar Heaven.
Zij die met heimwee terugdachten aan de gloriejaren van Sonic Youth, waren bij Thurston Moore aan het goede adres, want met zijn huidige band, waarin we, naast gitarist James Sedwards, de van My Bloody Valentine bekende bassiste Deb Googe aantreffen, neemt hij de draad weer op waar hij hem enkele jaren geleden heeft laten liggen. Dat betekent: epische gitaarspinsels die meticulus door elkaar zijn gevlochten met het soort expertise dat je doorgaans enkel in Perzische tapijtenweverijen aantreft.
Vanaf openers ‘Forevermore’ en ‘Speak to the Wild’ werd de volumeknop dermate ver opengedraaid dat de meeste vogels die het Minnewaterpark bevolken, verschrikt uit hun nest tuimelden. Toch koppelden Moore en zijn maats -drummer Steve Shelley bleek dit keer te zijn vervangen door een ‘stand in’- power altijd aan subtiliteit. Dat deden ze zelfs tijdens artpunknummers als ‘Germs Burn’ en ‘Detonation’, waarin flarden Kraut- en spacerock afwisselend de aandacht trokken.
Behalve songs uit het eind vorig jaar verschenen ‘The Best Day’, gaf Thurston Moore ook al enkele nummers prijs uit de binnenkort te verschijnen cd ‘Rock’n’Roll Consciousness’. Daartoe behoorden bijvoorbeeld ‘Turn On’, dat lyrisch begon maar spoedig de stuwkracht van een atoomonderzeeër ontwikkelde, en ‘Cease Fire’ dat, ondanks de titel, veeleer klonk alsof de muzikanten bezig waren een vernietigend offensief voor te bereiden.
De set eindigde met het instrumentale ‘Grace Lake’, een aaneenschakeling van verrassende motiefjes en submotiefjes, waarmee Thurston en de zijnen aangaven dat ze voorlopig niet van plan waren een snelle duik in de mainstream te nemen. Integendeel, halverwege het nummer troonden ze de toeschouwer mee op noise-excursie en werd er atonaal gejamd alsof het park plots in een daverende vliegtuigfabriek was veranderd.
Maar wat vooral duidelijk werd tijdens het concert, was dat de driftig solerende Sedwards in de wereld van de voormalige spilfiguur van Sonic Youth zo stilaan de plaats van oude gabber Lee Ranaldo heeft overgenomen.
“We want Moore”, schreeuwden enkele Cactusgangers na afloop. Geen haar op ons hoofd dat eraan dacht hen tegen te spreken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier