Op het podium van openluchttheater Rivierenhof werd plaats geruimd voor twee veteranen uit de rockmuziek: Thurston Moore, die dertig jaar geschiedenis schreef met Sonic Youth, en Gavin Friday, ooit de spil van Virgin Prunes. Beide heren stonden garant voor een mooie concertavond.
DA GIG: Thurston Moore en Gavin Friday in Openluchttheater Rivierenhof, Antwerpen op 1/8.
IN EEN ZIN: Thurston Moore sloeg met zijn nieuwe band Chelsea Light Moving weer aan het rocken, maar bereikte slechts af en toe de intensiteit van Sonic Youth, terwijl rasperformer Gavin Friday op een onnavolgbare manier rock en cabaret met elkaar versmolt.
HOOGTEPUNTEN: ‘Circulation’, ‘Frank O’Hara Hit’ (Thurston Moore). ‘Caucasian Walk’, ‘Caruso’, ‘Apologia’, ‘Another Blow on the Bruise’ (Gavin Friday).
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Gavin Friday: “Wie heeft ooit al seks gehad met een priester? Niemand? Komaan, dit is België toch? Ik meen te weten dat de katholieke kerk hier haast net zo hypocriet is als die in Ierland.”
Thurston Moore is onlangs 54 geworden, maar door zijn jongensachtige uitstraling zou je hem veel jonger schatten. Hoewel zijn jongste twee cd’s voor zijn normale doen vrij rustig en folky klonken, maakt de man nog altijd graag lawaai. Nu Sonic Youth, door zijn scheiding van Kim Gordon, op apengapen ligt, heeft hij daartoe de band Chelsea Light Moving opgericht. Het is met dat gezelschap, genaamd naar de verhuisfirma die Philip Glass en Steve Reich er in 1968 op na hielden om hun studiokosten te kunnen dekken, dat hij in Antwerpen aantrad.
Voor wie Moore in december nog aan het werk zag in Vooruit, was het optreden dus geen herhalingsoefening. Harpiste Mary Lattimore was er niet meer bij en akoestische songs zoals ‘Orchard Street’, ‘Mina Loy’ en ‘Circulation’ waren dit keer in de minderheid. Dank zij de hulp van snarengeselaar Keith Wood (Hush Arbors), drummer John Maloney (Sunburned Hand of the Man) en violiste/bassiste Sarah Lubelski (Jackie-O-Motherfucker) kreeg de volumeknop dus regelmatig een flinke ruk naar rechts. Naast nummers uit zijn eerste soloplaat, het al uit 1995 daterende ‘Psychic Hearts’ (‘Pretty Bad’, het knarsende ‘Ono Soul’) serveerde de zanger-gitarist ditkeer een viertal gloednieuwe nummers, waarvan de meeste al werden vrijgegeven op het internet.
‘Burroughs’ en ‘Groovy & Linda’ waren rechtlijnige, aan sixtiespunk schatplichtige rockers. ‘Empires of Time’, waarin vooral de vele tempowisselingen opvielen, werd zelfs opgedragen aan Roky Erickson, de kierewiete frontman van The 13th Floor Elevators. Het boeiendst was echter ‘Frank O’Hara Hit’, over een New Yorkse dichter die in 1966 stierf nadat hij was aangereden door een ‘dune buggy’ en waarin het knappe, door vreemde tunings gedomineerde en regelmatig deraillerende gitaarspel meteen aan dat van Sonic Youth deed denken. Geen kwaad concert, al zorgden Thurston Moores ontspannen, nonchalante houding, het kader en het feit dat de artiest bij daglicht moest spelen ervoor dat het niveau ietwat onder de verwachtingen bleef. Dan was het concert van Lee Ranaldo, enkele maanden geleden in Trix, toch dwingender.
Flamboyant
Toen de Ier Gavin Friday en zijn uitstekende, vijfkoppige band op het podium verschenen was het gelukkig helemaal donker geworden, wat meteen de sfeer ten goede kwam. Dat de excentrieke en flamboyante zanger een rasperformer is, die zijn nummers met een mengeling van theatraliteit en tongue-in-cheek-humor te lijf ging, hielp uiteraard ook. Opener ‘Caucasian Walk’ -krassende gitaren, ritualistische beats- verwees nog naar zijn verleden als voorman van de controversiële Virgin Prunes, maar voor de rest van zijn set putte Friday uit zijn vier soloplaten.
Zelf waren we niet zo wild van ‘catholic’, zijn jongste worp die volgde na zestien jaar stilte, maar live bleken ‘Where D’ya Go? Gone’ en ‘Perfume’, waarin de celliste behoorlijk van jetje gaf, wél te overtuigen. Niettemin moesten we voor de piekmomenten verder terug in de tijd: het van Brel geleende ‘Next’, dat laveerde tussen punk en cabaret, het gedeeltelijk door een megafoon gezongen ‘Caruso’, het door T. Rex geïnspireerde ‘King of Trash’ en, vooral, enkele parels uit zijn beste plaat, ‘Each Man Kills The Thing He Loves’. Zowel de ballad ‘Apologia’ als het met bluesy gitaarwerk versierde ‘Another Blow on the Bruise’ bezorgden je een serieuze krop in de keel.
Gavin Friday houdt echter ook van camp en kitsch en goochelde occasioneel met een afgeknepen falsetstem, wat de ene keer al beter uitpakte dan de andere. ‘I Want To Live’, gestut door een wahwahgitaar, wist nog te bekoren. ‘Angel’ gleed echter iets teveel af naar platte disco, al wist de zanger handig de aandacht af te leiden door net tijdens dat nummer het publiek in te duiken.
De eerste bis mocht door de toeschouwers zelf worden bepaald: een cover van Brel of van Bowie? De meerderheid koos voor het laatste, wat een sterke uitvoering van ‘Five Years’ opleverde. Met ‘It’s All Ahead of You’ als afsluiter, tekende Gavin Friday duidelijk voor het beste concert van de avond. Voor wie de man heeft gemist: hij is nog te zien tijdens Klinkers Intiem, op woensdag 8 augustus in Brugge. In uw plaats zouden we niet twijfelen.
Dirk Steenhaut beelden: Piet Goethals
SETLIST THURSTON MOORE: Orchard Street / Pretty Bad / Mina Loy / Circulation / Burroughs / Groovy & Linda / Frank O’Hara Hit / Empires of Time / Ono Soul // See-Through Play/Mate / Staring Statues.
SETLIST GAVIN FRIDAY: Caucasian Walk / Where D’Ya Go? Gone / Next / Caruso / Perfume / King of Trash / Apologia / Each Man kills The Thing He Loves / Another Blow on the Bruise / Able / I Want To Live / Angel // Five Years / It’s All Ahead of You.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier