Thurston Moore en Balmorhea @ Arenberg: Explosief, maar met mate

© Piet Goethals

Enkele maanden na zijn spraakmakende prestatie op Pukkelpop, mocht het van Sonic Youth bekende gitaarwonder Thurston Moore nu ook in Antwerpen zijn nieuwe band komen voorstellen. Zijn passage vormde een onderdeel van het Bazaarfestival, een coproductie met Autumn Falls.

DA GIG: Bazaarfestival in Arenbergschouwburg, Antwerpen met Balmorhea, Thurston Moore en Madensuyu op 14/11.

IN EEN ZIN: De vonk die een goed concert in iets onvergetelijke transformeert, bleef dit eer uit, waardoor we, na de vernietigende verrassingsaanval op Pukkelpop, met een ietwat onvoldaan gevoel achterbleven.

HOOGTEPUNTEN: ‘Forevermore’, ‘Speak to the Wild’, ‘Grace Lake’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: Thurston Moore vroeg aan de geluidstechnicus wat meer volume in zijn monitor. Zijn laconieke reactie, toen het ding begon te fluiten en te piepen: “Well, not thát much”.

De avond werd in stijl ingezet door Balmorhea, een postrockgezelschap uit Austin, Texas dat tot dusver al vijf prachtige langspelers -‘Stranger’ uit 2012 is de recentste- uitbracht. Het legde zich voornamelijk toe op filmische instrumentals, waaruit zowel echo’s uit bucolische folk als neoklassieke muziek opkringelden. Normaal gezien is Balmorhea een sextet, waar ook strijkers en een marimbaspeler deel van uitmaken, maar in de Arenbergschouwburg verschenen enkel oprichters Michael Muller en Rob Lowe op het podium. Hun allereerste cd, die ze in 2007 als duo opnamen, is net opnieuw uitgebracht, en om die release een duwtje in de rug te geven ondernemen de heren momenteel een korte Europese tournee, waarop ze vrijwel uitsluitend oude composities uit hun begindagen ten gehore brengen.

Zo creëerden ze een elegische atmosfeer, die nog verder werd aangewakkerd middels abstracte visuals op een groot beeldscherm. Hun motiefjes, afwisselend gespeeld op elektrische en akoestische gitaren, werden ingenieus door elkaar geweven en vermengd met elektronische effecten uit een laptop. Tussendoor bracht Lowe ook enkele minimalische, door het werk van Erik Satie bevruchte pianostukjes tot leven en liet hij, een enkele keer, zelfs een banjo door het klankbeeld wandelen. Balmorhea serveerde een perfecte soundtrack om nog even bij weg te dromen, voor Thurston Moore en de zijnen er stevig de beuk in zouden zetten.

Na zijn uitstapje met Chelsea Light Moving heeft de gewezen spilfiguur van Sonic Youth, die sinds zijn scheiding van Kim Gordon in Londen woont, alweer een andere band opgericht. Met dat kwartet maakte hij ‘The Best Day’, zijn uitstekende nieuwe plaat waar hij ook tijdens het concert overvloedig uit putte. Het werkstuk is een perfecte synthese van alle soorten muziek, van punk tot no wave en van grunge tot spacerock, waar de inmiddels 56-jarige Moore de jongste drie decennia zijn tanden in zette.

Mistspuiterij

‘The Best Day’ staat vol persoonlijke songs die verwijzen naar de turbulente gebeurtenissen uit zijn privé-leven maar vaag genoeg zijn om niet méér prijs te geven dan hij zelf kwijt wil. “It’s not so much a break-up album as a celebration of breaking free”, schreef Pitchfork onlangs, en dat blijkt te kloppen: ieder nummer geeft blijk van een onstuitbare levenslust. “Don’t let the dark get you lost”, zingt de artiest in één van de vele epische nummers op de plaat, in stilistisch opzicht een logisch vervolg op klassieke Sonic Youth-cd’s als ‘Daydream Nation’, ‘A Thousand Leaves’ en ‘Murray Street’.

In Antwerpen werd Thurston Moore op het podium geassisteerd door gitarist James Sedwards (van het Britse mathpunkrio Nought), bassiste Debbie Googe (My Boody Valentine) en drummer Steve Shelley (zijn oude makker van bij Sonic Youth). Samen creëerden de vier muzikanten een sound die tegelijk experimenteel en toegankelijk aandeed, al duurde het even voor ze echt ter zake kwamen. Zo bezondigden ze zich regelmatig aan vormen van auditieve mistspuiterij, waaruit pas na enkele minuten richtingloos gepiel een echte song opdoemde.

De set begon met een lang uitgesponnen maar zorgvuldig geconstrueerd ‘Forevermore’, waarin een minimalistische twee-akkoordenstructuur het fundament vormde voor inventieve gitaaruitweidingen. Ook in ‘Speak to the Wild’, dat begon en eindigde met een soort beiaardeffect op de snaren en halverwege enkele keren de psychedelische toer opging, zorgden de herhalingen, in combinatie met de uiterst strakke ritmesectie, voor een soort van trance-effect.

Onvoldaan

‘Germs Burns’, een song over zijn aanhoudende obessie met wijlen Darby Crash van de Amerikaanse cultband The Germs, klonk uitgesproken punky, maar tegelijk liet Thurston Moore opvallend veel classic rockinvloeden in zijn muziek doorsijpelen. Dat was het geval in het op explosieve riffs gebouwde ‘Detonation’, met een politiek geïnspireerde tekst van de Britse undergrounddichter Radieux Radio, en ‘The Best Day’, waarin afwisselend verwijzingen naar Steppenwolf en The Grateful Dead aan de oppervlakte kwamen. ‘Grace Lake’ was dan weer een meeslepende instrumental waarin Steve Shelley zich aan zijn voorliefde voor machinale Krautrockritmen mocht overgeven en de twee welsprekend dialogerende gitaristen voortdurend op de grens tussen consonantie en atonaliteit balanceerden.

Met amper zes nummers in zestig minuten vloog het concert snel voorbij, al haalde het gepruts tussen de nummers net iets te vaak de vaart uit de set. De enige bis, ‘Ono Soul’ uit de bijna twintig jaar oude cd ‘Psychic Hearts’, werd vooral gemarkeerd door een reeks feedbackerupties die niet noodzakelijk bijdroegen tot de zeggingskracht van de song. Begrijp ons niet verkeerd: een optreden van Thurston Moore is altijd een gebeurtenis, maar na de vernietigende verrassingsaanval op Pukkelpop bleven we dit keer toch met een lichtjes onvoldaan gevoel achter. Er werd voortreffelijkj, soms zelfs stormachtig gemusiceerd. Alleen wachtte je, net zoals bij de jongste doortocht van Lee Ranaldo, vergeefs op die ene vonk die een goed concert in iets onvergetelijks transformeerde. ‘The Best Day’? Net niet dus.

Dirk Steenhaut

SETLIST THURSON MOORE: Forevermore // Speak To The Wild / Germs Burn / Detonation / The Best Day / Grace Lake // Ono Soul.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content