(23u45, Club) De doortocht van The War on Drugs op Pukkelpop was een zegetocht, en één lange hypnotiserende trip.
PLUS: Toen The War on Drugs in de Club aan zijn set begon, was The National aan de overkant nog niet uitgeraasd over terribele liefde en spinnen. En toch zat de Club al bomvol. Dat heeft alles te maken met het warme onthaal dat Adam Granduciel en zijn manschappen eerder dit jaar te beurt viel na de verschijning van ‘Lost In The Dream’, hun derde album dat ontegensprekelijk tot het beste van 2014 behoort.
Hoewel het referentiekader van The War on Drugs heel omvangrijk is – je kon in het nasale stemgeluid van Granduciel moeilijk níét de geest van Bob Dylan ontwaren, maar ook Tom Petty en Bruce Springsteen loerden achter menig hoekje -, liet de band uit Philadelphia toch een fraaie eigen smoel zien. Zelden meurde klassieke alt-rock zo nadrukkelijk naar psychedelica en ambient.
Niet iedereen komt op een festival weg met lange, nerveuze, breed uitwaaierende gitaarintermezzo’s, The War on Drugs deed dat wél. Opener ‘Under The Pressure’ – voorzien van scheutjes piano en saxofoon – duurde meteen acht minuten, maar er stond geen enkele overtollige noot op. ‘Eyes To The Wind’ was Dylan op speed, en ‘An Ocean In Between The Waves’ sleurde ons mee in een hypnotiserende trip. “There’s a moon through the midnight rain”, klonk het toepasselijk.
Ex-groepsgenoot Kurt Vile – die een paar uur eerder Granduciel ook al tot bij zich had geroepen – kwam de band op gitaar begeleiden tijdens ‘Arms Like Boulders’, uit de eerste War on Drugs-plaat. Maar het mooiste werd tot op het laatst opgespaard: ‘Lost In The Dream’, een overweldigend semi-akoestisch steekspel. “Love is the key to the games that we play, but don’t mind losing”, zong Granduciel. Hoe zeer hij ook door wanhoop gedreven werd tijdens het schrijfproces van ‘Lost In The Dream’, The War on Drugs was de absolute winner van de tweede Pukkelpopdag.
MIN: Niet van toepassing
HOOGTEPUNT: Er heerste even verwarring kort na afloop van de reguliere set. The War on Drugs leek zich aan de zijkant van het podium op te maken voor een bisnummer, maar de klankman aan de PA had de lichten al aangestoken en een plaatje opgelegd. Omdat het publiek zo luid om een encore schreeuwde, kwam die er uiteindelijk tóch nog. ‘In Reverse’ was een laatste triomf.
BESTE QUOTE: Zelfs de grootste Dylan-affiniciados in onze nabijheid gaven achteraf toe: “Toen ik The War on Drugs voor het eerst hoorde, deed ik hen af als een Dylan-kopie. Maar dit was een concert waarvoor superlatieven tekort schoten.” Wat gaat dat dan op 2 november in de AB geven?
AFTERMOVIE-GEHALTE: 3,6/5
SETLIST: Under The Pressure / Baby Missiles / Eyes To The Wind / An Ocean In Between The Waves / Best Night / Burning / Arms Like Boulders / Red Eyes / Lost In The Dream // In Reverse
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier