The Sore Losers @ AB: Heerlijk burengerucht

Mochten The Sore Losers een vleesrestaurant uitbaten, dan zouden ze hun steaks ongetwijfeld vaker ‘bleu’ dan ‘bien cuit’ serveren. En ook de muziek uit hun nieuwe cd ‘Skydogs’ degusteer je bij voorkeur rauw. Daartoe schoven in de AB opvallend veel hongerigen aan tafel.

Eigenlijk zijn The Sore Losers enkele decennia te laat geboren. Het Limburgse kwartet put zijn inspiratie vooral uit de platencollectie van zijn ouders en, wie weet, zelfs zijn gootouders. De heren zijn, zo te horen, in de ban van luide, energieke sixties punk en seventies hardrock, die niet zelden wordt aangelengd met een scheutje blues, grunge of psychedelia.

Goed, de Losers zijn niet de origineelsten van de klas: ze beroepen zich op recepten en formules die sinds de Stones, The Yardbirds, Led Zeppelin, Cream of The Stooges al op ontelbare podia zijn uitgeprobeerd. Maar ze verstaan wél de kunst met die vertrouwde ingrediënten uiterst smakelijke songs op uw bord te toveren. Die zijn overigens van het type dat ook live gensters slaat. Geen wonder dus dat The Sore Losers in de Rock Rally van 2010 op een eervolle tweede plaats eindigden.

Vorige maand verscheen ‘Skydogs’, de voortreffelijke derde cd van de groep. Het kleinood werd ingeblikt in een analoge studio in Berlijn, onder de hoede van producer Dave Cobb. De Amerikaan, die bekend staat als de ‘Nashville Rick Rubin’ stond eerder al op de loonlijst van Rival Sons, Chris Cornell, Waylon Jennings en Jason Isbell en koos voor een live-in-de-studio-aanpak die de sound van The Sore Losers de grootste eer aandeed. De plaat komt al aan als een stomp in je maag, maar op het podium klinken de nummers nog zoveel krachtiger en opwindender. De Limburgers maakten eerder al indruk op grote festivals als Rock Werchter en Pukkelpop en wisten nu ook de grote zaal van de AB uit te verkopen. De belangstelling voor de local heroes was zelfs van die aard, dat het concert uiteindelijk rechtsreeks werd gestreamd via het internet.

Het vuur aan de lont

Nu de ethergolven vooral worden bevaren door afgeborstelde r&b-sterren, overspannen hiphoppers of ongevaarlijke dancepopcombo’s, is de potige gitaarmuziek van The Sore Losers voor velen een verademing. Net als die van geestesgenoten als Triggerfinger en Black Box Revelation zijn hun songs klassiek van snit, maar worden ze gespeeld met de juiste attitude en een dynamiek waar menige mond van open valt. Vooral gitarist Cedric Maes toont zich, als leverancier van vette licks en schroeiende riffs, een waar fenomeen. De rest van de band hoeft qua power en trefzekerheid echter niet voor hem onder te doen. Frontman Jan Straatmans is dan weer het cement dat alles bij elkaar houdt.

The Sore Losers spelen het soort rock dat je rechtervuist in een oogwenk hemelwaarts lokt. Het is muziek waarin geen perfectie wordt nagestreefd, maar die gewoon klopt omdat het gevoel juist zit en de nummers van weerhaakjes zijn voorzien waarmee ze zich als de wiedeweerga in je geheugen vastpinnen. In de AB prijkte zowel oud als nieuw werk op het menu en het concert begon met precies dezelfde hattrick als ‘Skydogs’. Het vuur werd aan de lont gestoken met ‘Blood Mountain Shining’, een slepende song met echo’s van Black Sabbath, waarin Straatmans een zeer overtuigende Ozzy Osbourne neerzette. ‘Got It Bad’ was een uppercut die de duurzaamheid van je gebit testte en het rammelende ‘Cherry Cherry’ werd enkele keren treiterig onderbroken, om het daarna extra heftig weer op gang te trappen.

Maximum R&B

Het viertal speelde strak, maar paradoxaal genoeg ook losjes uit de pols. ‘Can’t You See Me Running’ was gebouwd op een aanstekelijke Stonesriff, waar de aanwezigen wel pap van lustten. Met ‘Blue Shoes’, een grofkorrelige bluesballad, gaf Cedric Maes aan dat hij aandachtig naar de Jimi Hendrix van ‘Little Wing’ had geluisterd. Maar The Sore Losers hadden ook melodieuze popsongs in de aanbieding, zoals ‘Emily’, ‘The Girl’s Gonna Break It’ (één van de vijf nummers uit de vorige cd ‘Roslyn’) en het als een kudde wilde mustangs galopperende ‘Silver Seas’ (uit het titelloze debuut).

Het woest voortjakkerende ‘Dirty Little Pretty Thing’, geboren uit een zaadcel van ‘My Geneneration’ en een eicel van ‘Radar Love’, was een voorbeeld van wat de jonge Who als maximum rhythm & blues zou hebben omschreven en met een schuimbekkende versie van MC5’s ‘Kick Out the Jams’ gaven The Sore Losers aan dat ze, tussen de beruchtste muzikale herrieschoppers van de jaren zestig en zeventig, beslist niet uit de toon zouden zijn gevallen.

Het laatste deel van de set stond vooral in het teken van oudere hits uit De Afrekening, zoals ‘Beyond Repair’, ‘Don’t Know Nothing’, ‘Juvenile Heart Attack’ en ‘Working Overtime’. De elektrische schokjes die door het publiek werden gejaagd, sorteerden effect tot helemaal achterin de zaal en bij de luchtverkeersleiders van de AB was het nu volop ‘crowdsurfer alert’ geblazen. Sore Losers zijn normaal gesproken lieden die niet tegen hun verlies kunnen, maar geen nood: toen de laatste klanken van ‘Tripper’ waren uitgestorven, twijfelde niemand meer aan de winnaarskwaliteiten van het gezelschap. Om kort te gaan: een heerlijk avondje burengerucht.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Blood Moon Shining / Got It Bad / Cherry Cherry / Can’t You See Me Running / Nightcrawler / Blue Shoes / Emily / Girl’s Gonna Break It / Dirty Little Pretty Thing / Beyond Repair / Don’t Know Nothing / Silver Seas / Kick Out The Jams / Juvenile Heart Attack / White Whale // Working Overtime / Tripper.

(Her)bekijk het volledige concert hier