Neen, dat ontwenningsprogramma heeft geen zier geholpen: The Rhythm Junks zijn weer helemaal terug. Voor een publiek dat voornamelijk uit oudere jongeren bestond, kwamen de heren in de ABClub hun vierde cd ‘It Takes A While’ voorstellen. En dat deden ze met inzet en overgave.
DA GIG: The Rhythm Junks in ABClub, Brussel op 5/2.
IN TWEE ZINEN: De drie Rhythm Junks waren, als muzikanten, aan elkaar gewaagd en hadden goede songs in overvloed, maar schoten in vocaal opzicht toch een beetje te kort. En ook het ‘Brabantse Engels’ van Steven De Bruyn was nog voor verbetering vatbaar.
HOOGTEPUNTEN: ‘Some People’, ‘Join the Bus’, ‘Headphone City’, ‘The Game Is Up’, ‘Best Kept Secret’ …
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Steven De Bruyn: “We zijn inmiddels al twaalf jaar onderweg en ons bootje raakte af en toe door zware stormen gehavend. We hebben niet altijd de wind in de zeilen gehad. Maar ik troost mij altijd met de gedachte dat dit de band is waar ik altijd van gedroomd heb.”
Steven De Bruyn is het type muzikant dat nooit om een blowjob verlegen zit. Maar voor u de zedenpolitie belt, willen we benadrukken dat zulks vooral te maken heeft met ’s mans onbetwiste meesterschap op de mondharmonica. Het aantal platen van collega-artiesten waarop hij, al blazend, extra kleur heeft aangebracht, valt onderhand niet meer te tellen. Op zijn eigen projecten speelt de smoelschuiver een al even centrale rol. Dat was al zo bij de bluesrockband El Fish en ook aan The Rhythm Junks verdient de firma Hohner nog altijd een aardige cent. Sinds ’s mans huidige groep enkele jaren geleden afscheid nam van haar blazerssectie is in haar muziek meer dan ooit de verbeelding aan de macht. Zeker, de Junks maken nog steeds een vorm van rootspop. Alleen wordt die steevast gespeeld met een‘anything goes’-attitude.
Zoals bij de meeste trio’s het geval is, hebben The Rhythm Junks zich van alle overtollige ballast ontdaan en zit er meer dan ooit ruimte en zuurstof in hun songs. De band bestaat uit louter topmuzikanten die qua souplesse en inventiviteit aan elkaar gewaagd zijn en drie verschillende generaties vertegenwoordigen. Jasper Hautekiet, die je bijna wekelijks met andere combo’s aan het werk kunt zien, joeg zijn Hofner-bas occasioneel door een Moog sythesizer. Ook drummer Tony Ghyselinck, een veteraan die eerder al roffelde ten dienste van Kris De Bruyne, Toots Thielemans en het BRT Jazzorkest, toonde zich een meester in de subtiliteit.
Het belang van deze ritmesectie, hoeven we, de groepsnaam indachtig, niet meer te benadrukken. En uiteraard was er frontman De Bruyn zelf die er, behalve een serie harmonica’s van diverse soorten en formaten, zijn eigen ‘rariteitenkabinet’ op na hield: een assortiment elektronische snufjes waarmee hij klanken vervormde -zo leek een bluesharp plots op een didgeridoo- of intrigerende details aan het geluidsbeeld toevoegde.
Vernuftig
Dat The Rhythm Junks niet over een gitarist beschikken, is geen gemis. De smoelschuiverblijft het hoofdpersonage in hun universum en dank zij Steven De Bruyn spreekt het met vele stemmen. Op het podium van de AB bleek eens te meer hoe vernuftig de songs van het trio in elkaar zitten. Ze putten uit jazz, blues, pop en rock maar lieten zich niet in één bepaald hokje onderbrengen. De vorige cd van het gezelschap heette niet toevallig ‘Beaten Borders’. Alleen konden we nauwelijks om de vaststelling heen dat zowel de voorman als de bassist, verantwoordelijk voor de ‘Kermit vocals’, beperkte zangers zijn en dat in het Engels van De Bruyn niet zelden een Brabantse of Kempische tongval doorklonk. Gelukkig wist de laatst genoemde regelmatig de aandacht af te leiden door, dansend op één been, als een soort rattenvanger van Hamelen, over het podium te razen.
Omdat je nu eenmaal niet tegelijk kunt zingen en blazen tegelijk, bediende de Laatste der Harmonicanen zich regelmatig van een ‘phrase sampler’, die hem toeliet bepaalde muzikale partijen te ‘loopen’; een kaossilator, een synth op zakformaat waarmee hij geluidjes voortbracht die aan de jonge TC Matic deden denken, en een omnichord, wat aan nummers als ‘Calling Masala’, het stuwende ‘Trying to Listen’ of het naar Morricone neigende ‘Checking In’ een elektronisch randje gaf. “We waren net iets te laat om ons in te schrijven voor De Nieuwe Lichting”, lachte De Bruyn, verwijzend naar het evenement dat zich op krek hetzelfde ogenblik in de grote concertzaal ontvouwde. “Het doet ons dus plezier dat jullie toch op de juiste plek zijn beland”.
Sociologisch verantwoord
‘The Game Is Up’ diende zich aan als futuristische rhythm & blues, het rustiger ‘It Takes A While’ dompelde de toeschouwers onder in een jazzy sfeertje en in ‘Hunters of the Heart’, waarin de bas van Hautekiet als drijvende kracht fungeerde, dook uit het niets een duimpiano op. De zanger, socioloog van opleiding, vertelde dat zijn groepje onlangs werd uitgenodigd om aan zijn vroegere faculteit in Leuven een academisch feestje op te luisteren, en dat het dat het bij die gelegenheid voor zijn meest sociologische liedje had gekozen. Dat bleek het catchy ‘Some People’ te zijn.
Het luchtig wiebelende ‘Join the Bus’, was impliciete reggae, terwijl ‘Winter Bones’ werd opgedragen aan een vriend die alleen nog in de gedachten van de muzikanten voortleefde. Maar soms zaten er ook maatschappelijke observaties in de songs: “I’ve seen rockers fake and fakers rock”, klonk het in ‘Why Would I Worry’. Tijdens ‘Shopping Again’ ontstaken The Rhythm Junks in consumptiewoede en in afsluiter ‘Headphone City’ hadden ze het over een individualistische samenleving waarin iedereen zich in zijn eigen (klank)wereldje terug trekt. De nieuwe technologie stond eveneens centraal in eerste bis ‘Offline Land’, waarin met digitale middelen het geluid van een theremin werd gesuggereerd. En tijdens ‘Best Kept Secret’ etaleerde Steven De Bruyn op de valreep nog een verrassende falset, een instrument dat hij misschien wat vaker zou moeten gebruiken.
In muzikaal opzicht zijn The Rhythm Junks een wereldband, die lak heeft aan conventies, en een onmiskenbaar eigen karakter heeft. Nu nog wat schaven aan dat accent en aan de zangpartijen, en niets staat de opmars van deze drie musketiers meer in de weg.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: How Long / Calling Masala / Why Would I Worry / The Game Is Up / It Takes A While / Hunters of the Heart / Some People / Shopping Again / Checking In / Join the Bus / Winter Bones / Trying To Listen / Headphone City // Offline Land / Best Kept Secret.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier