Hun jongste cd dateert al van 2008 en tijdens hun concert in Brussel speelden ze geen nieuwe songs. Niettemin hadden de heren van The Notwist weer een hoop aangename verrassingen in petto. Hun indietronica-set was zo subliem, dat we, een dag later, nog altijd sterretjes zien.
DA GIG: The Notwist in de Orangerie van Botanique, Brussel op 21/1.
IN EEN ZIN: The Notwist pendelde onafgebroken heen en weer tussen melodieus en noisy, tussen sereen en ongedurig, tussen rechtlijnig en gederailleerd en liet daarbij nooit steken vallen.
IN TWEE WOORDEN: De hemel.
HOOGTEPUNTEN: Zie de onderstaande setlist.
BESTE QUOTE van Markus Acher, uit de song ‘Where in this World’: “There’s no escape from this circling place / No, no escape from this circling place / With all of us here in this circling place / There’s no good night / It’s not a good night.”
The Notwist, uit het Duitse Weilheim, is zo’n groep die even behendig omspringt met laptops, samplers en andere elektronische snufjes als met gitaren. Haar kwetsbare liedjes zijn in wezen zo simpel en melodieus dat je ze makkelijk akoestisch zou kunnen spelen. Wat ze echter bijzonder maakt, is hun even subtiele als trefzekere aankleding. De visionaire pop van The Notwist zit namelijk vol gruizige beats en veelkleurige sonische details die zich pas na herhaalde beluisteringen laten vatten.
Hoewel de fans met groeiend ongeduld uitzien naar de opvolger van het vijf jaar oude ‘The Devil, You + Me’ houden zanger-gitarist Markus Acher en de zijnen het hoofd koel. Ze laten pas nieuw materiaal op de wereld los wanneer ze écht iets te vertellen hebben en houden zich intussen onledig met projecten als Console, Lali Puna, Ms John Soda, 3-Shades, 13 & God en Tied + Tickled Trio. Zoveel afwisseling heeft overigens een verfrissende invloed op de muziek van The Notwist zelf, die voortdurend nieuwe invloeden absorbeert en zich steeds verder blijft ontwikkelen. De plaatversies van zijn songs mogen dus nooit als definitief worden beschouwd.
In de studio is de groep een kwartet, maar in de Botanique kreeg ze versterking van gitarist Max Punktezahl en een vibrafoonspeler, zodat er zes muzikanten op het podium stonden. Wie had gehoopt dat The Notwist al een glimp van de toekomst zou laten zien, was er aan voor de moeite, maar saai of voorspelbaar zou het zeker nooit worden. Integendeel: de Duitsers begonnen hun set totaal onverwacht met het twintig jaar oude, grondiggetransformeerde ‘One Dark Love Poem” (uit ‘Nook’). Het werd voortgestuwd door een aan NEU! herinnerende motorik beat en aan flarden gereten door messcherpe gitaaruithalen.
Ook het explosieve ‘My Phrasebook’ (uit ’12’) verwees naar het hardcoreverleden van de band, zonder dat er sprake was van een stijlbreuk met zijn huidige sound. Tegelijk werd het publiek getrakteerd op een rustig, weemoedig nummer als ‘Blank Air’, geschreven voor de soundtrack van ‘Lost Town’, een film van Jörg Adolph, en twee jaar geleden uitgebracht als een gelimiteerde 7-inch single.
Eigenlijk maakt The Notwist ‘kapotte’ muziek, waar méér in gebeurt dan je met twee oren kunt waarnemen. Dat is de verdienste van Martin Gretschmann, die voortdurend knisperende, krakende en knarsende geluiden uit zijn machines tovert en zo, in songs als ‘Gravity’, voor een atonale, soms zelfs dissonante component zorgde. In ‘Pick Up the Phone’ deed hij allerlei rare dingen met de afstandsbediening van een wii, terwijl hij in ‘Where In This World’ met orkestrale samples goochelde. Gretschmann riep op het podium zijn eigen ingenieuze klankenwereld op, maar ook bassist Micha Acher en de ronduit verbluffende drummer Andi Haberl, lieten zich in het dubby ‘On Planet Off’ niet onbetuigd. Vaak legden de songs een grillig parcours af, waar zelfs een doorsnee gps-systeem in de war van raakte. Het beheerst gespeelde ‘Gloomy Planets’ kwam bijvoorbeeld zonder waarschuwing in een kolkende stroomversnelling terecht. ‘Trashing Days’ en ‘Neon Golden’, allebei gebouwd op een hypnotisch bluesmotiefje, mondden door hun repetitieve karakter dan weer uit in regelrachte trance.
De natuurlijke flow van het concert werd door de cutting edge-experimenten van The Notwist gelukkig nooit onderbroken. Ook niet toen Markus Achter zich achter de draaitafels als een volbloed scratcher manifesteerde en, door de naald in een vinylgroef te planten, een Albert Ayler-achtige saxsolo door het geluidsbeeld joeg. Daardoor leek er tijdens ‘This Room’ plots een free-jazzcombo op het podium te staan. Vervolgens werd ‘Pilots’ ter plekke van een tintelende, polyritmische remix voorzien, terwijl Acher zijn eigen stem van een geluidsdrager plukte en net zo lang verknipte en bewerke tot ze helemaal was dolgedraaid. En zo pendelde The Notwist olijk heen en weer tussen melodieus en noisy, tussen sereen en ongedurig, tussen rechtlijnig en gederailleerd.
Dat het publiek op verlengingen zou aansturen, lag voor de hand. En na het alle kanten tegelijk opstuiterende ‘Chemicals’ konden we ons inderdaad geen mooier wiegeliedje voorstelllen om de nacht mee in te gaan dan ‘Consequence’. Om kort te gaan: deze recensent, een verstokte ketter, waande zich anderhalf uur lang in de hemel. Benieuwd wat ze daar in het Vaticaan van denken.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: One Dark Love Poem / Pick Up The Phone / Where In This World / This Room / My Phrasebook / Blank Air / Trashing Days / On Planet Off / Gloomy Planets / One With The Freaks / Neon Golden / Pilots / Gravity // Boneless / Chemicals / Consequence
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier