The New Wave of Belgian Jazz! in de AB: Weg met de muzikale visumplicht!

TaxiWars © Kris Dewitte

Het eeuwfeest van de jazz nadert stilaan zijn einde. Voor de AB een goede aanleiding om ook de jonge Belgische garde zeven avonden lang in de schijnwerpers te plaatsen. Dit weekend culmineerde The New Wave of Belgian Jazz! in een heus festival. Was de jazz er nader dan de rock? Soms, maar zeker niet altijd.

DA GIG: The New Wave of Belgian Jazz! op 16/12 in AB, Brussel met BRZZVLL, The Mechanics, De Beren Gieren, Black Flower en TaxiWars.

Jef Neve kent u al. Dans Dans en STUFF. wellicht ook. Maar er broeit in ons land nog veel méér dat je, met een beetje goede wil, als jazz kunt definiëren, al zullen de puristen van het genre – de leden van de ‘jazzpolitie’ – er wellicht anders over denken. Vergeet even het academisme en de cerebraliteit van de échte freaks. Voor de bands die we in Brussel te zien kregen, staat jazz vooral voor een ‘state of mind’, een baken van artistieke vrijheid, het negeren van stilistische grenzen. Alle geprogrammeerde combo’s ijveren voor de afschaffing van de muzikale visumplicht en voor het vrij verkeer van ideeën en klanken. We leven tenslotte in een tijd waar veel muziekjes naast elkaar bestaan en kruisbestuivingen vanzelfsprekend zijn geworden. Als de groepen in de AB al iets gemeenschappelijks hadden, was het dat ze wortelden in het hier en nu, niet vies waren van funk, hiphop, dub of elektronica en met die bouwstenen elk hun eigen ding deden.

Alle geprogrammeerde combo’s ijveren voor de afschaffing van de muzikale visumplicht en voor het vrij verkeer van ideeën en klanken.

Het startschot werd gegeven door BRZZVLL, een septet met een fobie voor klinkers, al hoor je zijn naam wel degelijk als Brazzaville uit te spreken. De heren wisten de fakkel, die tijdens de seventies werd aangestoken door fusionbands als Weather Report, of dichter bij huis, Placebo, moeiteloos brandend te houden. Het resultaat: pittige, soms psychedelische jazzfunk, waarbij de twee drummers voor een aanstekelijke groove zorgden. Wanneer de twee saxofonisten, Andrew Claes (zie ook STUFF.) en Vincent Brijs, aan zet waren, werden de andere bandleden (inclusief de gitarist) de facto tot ritmesectie herleid. Maar ook klavierspeler Jan Willems kreeg regelmatig de gelegenheid om, middels bubbelende synths, zijn eigen verhaal te vertellen.

The Mechanics
The Mechanics© VOX

Van een heel ander allooi weren The Mechanics, een Antwerpse groep aangevoerd door meesterpercussionist Eric Thielemans. Op haar debuut-cd maakt ze muziek die steunt op een thema van free-jazzlegende Ornette Coleman, maar laat ze zich ook inspireren door een vrijbuiter als Albert Ayler. ‘We are here to entertain you’, meldde zanger-gitarist Rudy Trouvé, om eventuele twijfelaars over de streep te trekken, maar voor catchy deuntjes of lieflijke melodietjes was u bij dit gezelschap toch aan het verkeerde adres. The Mechanics (u herkende ene Mauro Pawlowski op bas) serveerden in Brussel abstracte, naar avant-garde neigende gitaarnoise met elektronische uitspattingen. Spannend en avontuurlijk volgens de één, tyfusherrie volgens de ander. Zelf lieten we ons alvast met veel plezier overspoelen door de energie en de lefgozersmentaliteit van het vijftal. De New Yorkse Knitting Factory was, althans in óns hoofd, nooit veraf.

Obscure zijstraatjes

Ook pianist Fulco Ottervanger, stadscomponist van Gent en aanvoerder van De Beren Gieren, liet zich nooit inkapselen door de verwachtingen van het publiek. Naar eigen zeggen maakt hij, samen met een drummer en een contrabassist, muziek om ‘grip te krijgen op de werkelijkheid’. Het trio imponeerde met bedachtzame, caleidoscopische composities, waarin elektronische effecten niet werden geschuwd. Nu eens grensden ze aan verwrongen pop, dan weer werden ze getypeerd door impressionistische uitweidingen of sloegen ze obscure zijstraatjes in.

Als toeschouwer kon je niet anders dan bedwelmd raken door de muzikale inventiviteit en veelzijdigheid van de groep.

De nummers waren, net als op de recente cd Dug Out Skyscrapers, onderhevig aan bruuske stemmingswisselingen, maar als toeschouwer kon je niet anders dan bedwelmd raken door de muzikale inventiviteit en veelzijdigheid van de groep. Met een gekantelde kubus waarop filmbeelden werden geprojecteerd, toonden De Beren Gieren bovendien dat ze ook qua vormgeving van wanten weten.

Black Flower, met van links naar rechts Filip Vandebril, Simon Segers, Nathan Daems, Wouter Haest en Jon Birdsong.
Black Flower, met van links naar rechts Filip Vandebril, Simon Segers, Nathan Daems, Wouter Haest en Jon Birdsong.© gf

Drummer Simon Segers zagen we daarna terug bij Black Flower, nog zo’n gezelschap dat door de buitenlandse pers al op uiterst lovende kritieken werd getrakteerd. Met haar verwijzingen naar Ethiopische jazz, balkanmuziek en oriëntaalse sferen vertoonde het kwintet flink wat exotische trekjes. Soms klonk de band van saxofonist, fluitist en wereldreiziger Nathan Daems uitgesproken dubby, op andere momenten had hij iets dromerigs zonder ooit lethargisch aan te doen. De potige grooves, en de interactie tussen Deams en trompettist Jon Birdsong (ooit nog op de loonlijst bij Beck) hielden je sowieso bij de les. Voorts was er bij Black Flower ruimte voor bas- en drumsolo’s, maar die waren gelukkig nooit van het kijk-mama-zonder-handentype. Een sensuele en bezwerende set: het bewijs dat je ook met zwarte bloemen een mooie ruiker kunt maken.

Zinnenprikkelend en sexy

De festivaldag werd glorieus afgesloten door TaxiWars, een groep die, naast Tom Barman, nog over een tweede zanger beschikte. Want ook de tenorsax van Robin Verheyen had een stem in het kapitel. Eigenlijk waren álle leden – ook bassist Nicolas Thys en de fenomenale drummer Antoine Pierre – aan elkaar gewaagd. De heren brachten een grootstedelijke – in dit geval New Yorkse – vibe naar de AB en dat resulteerde in een even unieke als opwindende sound, die weliswaar raakpunten vertoonde met Morphine en Blurt, maar altijd zinnenprikkelend en sexy voor de dag kwam. We hadden Barman in geen tijden nog zo enthousiast op het podium zien staan, dansend en springend, alsof hij tegelijk uitvoerder en toeschouwer was.

De nieuwe nummers beloven het beste voor de dra te verschijnen derde langspeler.

De songs van TaxiWars waren beknopt en gebald, werden gespeeld met een nerveuze punkattitude en kwamen niet zelden stuiterend en stotterend voor de dag (Soul Repair, Bridges, Let’s Get Killed). De groep gaf echter ook al een aantal nieuwe nummers prijs, die het beste beloven voor haar dra te verschijnen derde langspeler. Opvallend was dat Verheyen daarbij vaak een vleugelpiano beroerde en dat prachtige, melodieuze ballads als ‘You’ve Changed’ en ‘Irritated Love’ in het repertoire van dEUS niet zouden misstaan. De muzikale grenswachters stonden er werkloos bij te kijken, maar wat ons betreft mag een evenement zoals The New Wave of Belgian Jazz! vanaf nu een traditie worden. Bereid u alvast voor op een tsunami-alarm.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content