The Murder Capital in Trix: de Heilige Graal is nog niet gevonden

Het heeft er alle schijn van dat Dublin zich dezer dagen opwerpt als het nieuwe zenuwcentrum van de postpunkrevival, met Fontaines DC, Gurriers en The Murder Capital als voornaamste ambassadeurs. De laatstgenoemde band begon zijn Europese tournee in Antwerpen en had er weinig moeite mee het publiek aan zijn voeten te krijgen.

Het was januari 2019 toen we tijdens EuroSonic in Groningen op één en dezelfde avond overdonderd werden door Fontaines DC én The Murder Capital, twee explosieve Ierse bands die op dat moment nog niet eens een lp uit hadden, maar zoveel potentieel uitstraalden dat je meteen besefte: hier zullen we nog van horen. Graag citeren we nog even een stukje uit onze eerste impressies van The Murder Capital: ‘Op het podium oogden de groepsleden als straatschoffies, die al enkele jaren in Death Row op hun executie zaten te wachten. Vaak had je het gevoel dat de vijf heren niet vóór maar tégen het publiek stonden te spelen’. 

Het zei iets over de wanhoop, agressie en intensiteit waarmee de Dubliners zich in de kijker werkten. De schuimbekkende maar monochrome songs op hun langspeeldebuut When I Have Fears zouden enkele maanden later zelfs hetzelfde donkere randje vertonen als die van Joy Division of de vroege Bad Seeds. Op haar gloednieuwe, tweede plaat van lange adem, Gigi’s Recovery, heeft The Murder Capital haar geluidspalet echter aanzienlijk verdiept en verbreed. Ze schept meer ruimte voor grandeur en nuance, terwijl haar songs aanzienlijk bespiegelender en introspectiever klinken dan enkele jaren geleden.  

Frontman James McGovern legt nog altijd zijn ziel bloot in poëtische maar elegische teksten die bol staan van treurnis, angst en existentieel onbehagen. Gigi’s Recovery is een onbedoelde conceptplaat over de groezelige levenscondities in de grootstad, al wentelt de zanger zich niet meer uitsluitend in kommer en kwel. Tegenover de rauwe passie en brutaliteit van When I Have Fears staan nu vaker momenten van ingetogen schoonheid. Een moedige stap voor een gezelschap dat daarmee een deel van zijn aanhang op het verkeerde been dreigt te zetten. Maar doorluisteren loont: New Musical Express noemde Gigi’s Recovery onlangs ‘de eerste geweldige gitaarplaat van 2023’ en ook The Guardian strooide gul met vijf sterren, iets wat de krant eerder ook al had gedaan naar aanleiding van het debuut van The Murder Capital. 

Beschonken Ierse fans

In Antwerpen speelde het kwintet voor een afgeladen volle Trix. De verwachtingen waren bijgevolg hoog gespannen. En als die niet helemaal werden ingelost, lag dat vooral aan McGovern, tegelijk de grote troef en de achilleshiel van de band. Zijn zeurderige Sprechgesang klonk nu eenmaal niet altijd even bevlogen. Wat evenmin hielp was het feit dat heel wat luidruchtige en beschonken Ierse fans The Murder Capital waren nagereisd. Het was duidelijk hun bedoeling gehoord en gezien te worden, dus brulden ze de nummers zo luid mee dat je je op een voetbalwedstrijd waande en je er de grootste moeite mee had je te concentreren op wat er in het licht van de schijnwerpers gebeurde. 

Crying en A Thousand Lives waren nog beheerste openers, waarin James McGovern croonde als een toonloze versie van Ian McCulloch van Echo & The Bunnymen of een Leonard Cohen in het zicht van de hellepoort. De overige muzikanten manifesteerden gelukkig genoeg ongedurigheid om de boel boeiend te houden. Vooral de kregelige prikkeldraadgitaren van Cathal Roper en Damien Tuit hielden je moeiteloos bij de les.  

Tijdens het eerste kwartier gaf het gedreven More is Less al meteen aanleiding tot een wilde pogo vóór het podium en waagde de zanger zijn eerste, maar beslist niet laatste, sprong in het publiek. In Green & Blue ging ook de ritmesectie helemaal los. Wel grappig dat bassist Gabriel Paschal Blake de hele set lang in een hoog dichtgeknoopte regenjas en met een pet diep over zijn ogen getrokken stond te musiceren, alsof hij ieder moment een wolkbreuk verwachtte. 

Hemelbestormend

In het nieuwe materiaal was het aandeel van de elektronica gevoelig toegenomen, wat in Belonging en het op een repetitief maar intrigerend ritme geplante The Stars Will Leave Their Stage regelmatig de aandacht van de aanwezigen prikkelde. Het probleem was dat de groep bij de langzamere nummers al eens vergat een memorabele melodie te verzinnen, zodat en er meer sprake was van sfeer dan van song. 

Het spannendst waren de gelaagde instrumentale passages in Gigi’s Recovery en, vooral, het tweede deel van Slowdance, waarin de muzikanten opvallend creatief omsprongen met ingrediënten uit post- en mathrock. Ook Only Good Things steunde op een aanstekelijk gitaarloopje en tijdens het slotkwartier trokken de Ieren nog eens alle registers open, met hemelbestormende nummers als Return My Head, Don’t Cling to Life en Ethel. Aan toegiften deden ze niet: blijkbaar hadden ze alles al gezegd wat ze kwijt wilden. 

Op haar best getuigde The Murder Capital van rauwe passie en vitaliteit en dompelde ze haar songs onder in een dreigende, verontrustende sfeer. Maar het concert In Trix gaf duidelijk aan dat het vijftal op een kruispunt staat: het is op zoek naar een sound die avontuurlijker aandoet dan de postpunk waar het aan is ontsproten, maar heeft, althans live, de Heilige Graal nog niet gevonden. Bovendien heeft James McGovern als zanger zo zijn beperkingen en blijkt een zekere dosis charisma net niet te volstaan om de kritische toeschouwer een hele set lang op sleeptouw te nemen. Er is dus nog werk aan de winkel.