De één is de frontman van Arctic Monkeys, de ander van The Rascals, maar Alex Turner en Miles Kane zijn types die graag op een artistiek verantwoord manier – pardon our French – naast de pot pissen. Dat deden ze zo elegant op het hoofdpodium in Werchter dat u zelfs bereid was ervoor te applaudisseren.
What’s the fuss?
De twee vrienden houden van barokke, orkestraal gearrangeerde popmuziek zoals die tijdens de sixties en de vroege seventies werd geboetseerd door eminente voorgangers zoals Scott Walker, David Bowie en Serge Gainsbourg. Als excuus om zich op hetzelfde pad te wagen, vormden ze in 2008 The Last Shadow Puppets. Dit jaar kreeg hun debuut, ‘The Age of the Understatement’, eindelijk een opvolger met het toepasselijk getitelde ‘Everything You’ve Come to Expect’. Op beide cd’s staan flink wat nummers die onze transistorradio een kwispelende antenne bezorgen. Maar als ze in hetzelfde tempo voortdoen, valt hun volgende werkstuk pas in 2024 te verwachten.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Wat wilt u toch altijd met die toog? Mag er ook nog naar muziek geluisterd worden, zeg? Turner en Kane staan sowieso bekend als behendige songschrijvers met gevoel voor melodie en nuance. Beide heren kunnen zowel met elektrische als akoestische snaardozen overweg en beschikken over stemmen die als Suske en Wiske bij elkaar passen. Live breidden ze hun band bovendien uit met een strijkkwartet, dat fijne popsongs van het type ‘Aviation’, ‘My Mistakes Were Made For You’, ‘Standing Next To Me’ of ‘Meeting Place’ systematisch van een majestueus randje voorzag.
De violen, gearrangeerd door Owen Pallett, die ooit nog de strijkstok roerde bij Arcade Fire, speelden een cruciale bijrol in het geheel, net zoals Bobbie in de stripalbums van Kuifje of Idéfix in die van Astérix. De strijkende dames hadden er zichtbaar schik in en deden hun werk met zwier. ‘Are you on fire?’ vroeg Miles Kane aan niemand in het bijzonder. Wel, niet in die mate dat de brandweer moest uitrukken, maar The Last Shadow Puppets maakten wél muziek waar je het behaaglijk warm van kreeg.
Van de geselecteerde covers paste de ene al iets beter bij het karakter van de groep dan de andere. Het van The Fall geleende ‘Totally Wired’, met Kane in de hoofdrol, vertoonde in ieder geval méér stekels dan de doorsnee Puppets-song. Het door Turner gezongen ‘Moonage Daydream’ daarentegen, was een mooie afsluiter én een eresaluut aan David Bowie, van wie de heren zelf zoveel hadden opgestoken.
Opvallend was wél dat The Puppets naar het einde toe onderling nogal lang discussieerden over wat het laatste nummer van de set moest worden (een anticlimax!) en dat ze vijftien minuten eerder dan voorzien hun container opzochten. Sneu, maar zo kon u dan toch nog om dat biertje waar u al zo lang naar stond te smachten. Ieder nadeel heb zijn voordeel.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Het moment waarop Alex Turner en Miles Kane rug aan rug gitaar stonden te spelen op een manier waarop alleen oude buddies dat kunnen.
