Al bijna tien jaar illustreren The Kills met hun minimalistische bluespunk dat rock-‘n-roll, ook in de 21ste eeuw, nog best opwindend en gevaarlijk kan zijn. Met succes, want hoewel hun nieuwe cd ‘Blood Pressures’ pas over enkele dagen uitkomt, speelden ze in Trix voor een uitverkocht huis.
DA GIG: The Kills in Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 29/3.
IN EEN ZIN: The Kills grossierden naar goede gewoonte in weldadig primitivisme, speelden op het scherp van de snee en wisten er ons alvast van te overtuigen dat hun nieuwe songs niet voor de oudere hoeven onnder te doen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Sour Cherry’, ‘Future Starts Slow’, ‘Kissy Kissy’, ‘DNA’, ‘Tape Song’…
DIEPTEPUNT: dat de set, met amper veertien gebalde nummers, nogal aan de korte kant was.
BESTE QUOTE (uit ‘Cheap and Cheerful’): “I want you to be crazy ‘cause you’re boring, baby, when you’re straight.”
Visceraal, afgekloven, rauw en gruizig, het zijn slechts enkele trefwoorden die spontaan door je hoofd flitsen wanneer iemand je vraagt de sound van The Kills te omschrijven. Het Brits-Amerikaanse duo, dat ons er ooit van overtuigde dat “it’s alright to be mean”, is als geen ander onderlegd in de ‘less is more’-filosofie en maakt muziek die zo scherp klinkt dat je er je oren aan kunt snijden. Dat doet het met een minimum aan rekwisieten, want meer dan een gitaar, een stem en een drummachine hebben The Kills niet nodig om de luisteraar bij het nekvel te grijpen. Hun in punk, blues en garagerock gedrenkte songs zijn dan ook voorzien van venijnige weerhaakjes en levensgevaarlijke hooks. ‘Blood Pressures’, hun vierde cd, is bovendien de meest gevarieerde en ambitieuze die gitarist Jamie Hince (tegenwoordig meneer Kate Moss) en zangeres Alison Mosshart tot dusver hebben afgeleverd. De plaat verwijst weer wat nadrukkelijker naar de donkere kantjes uit hun begindagen, maar tegelijk trekken The Kills de popgerichte lijn van ‘Midnight Bloom’ verder door en weten ze zelfs te verrassen met een pianowalsje, al prijkte dat in Antwerpen jammer genoeg niet op de setlist.
Het optreden in Trix was het eerste van de Europese tournee en dat liet zich voelen. The Kills stonden scherp, hunkerden naar het podium zoals een uitgehongerde leeuw naar een lap okapi en kwamen opvallend bevlogen uit de hoek. Mosshart, tegenwoordig ook actief als zangeres bij The Dead Weather, gooide zich vanaf de eerste noten van ‘No Wow’ volledig in de strijd, terwijl Hince, die in zijn eentje genoeg herrie maakte voor een hele band, zijn gitaar liet rammelen, knarsen en piepen. Het overrompelende ‘Sour Cherry’ had dus de impact van een fragmentatiebom en na die spectaculaire entree werden meteen enkele nieuwe songs afgevuurd.
‘Future Starts Slow’, het grofkorrelige ‘Heart Is A Beating Drum’, het opvallend poppy ‘DNA’: stuk voor stuk waren het wild op zich heen klauwende prijsbeesten van het type dat we tijdens een zondagse boswandeling niet graag zouden tegenkomen, maar die live hun effect niet misten. Jamie Hince hanteerde zijn instrument als een machinegeweer, deed het stotteren en schuren, bezorgde de toeschouwers een adrenalinerush die later op de avond de verkeersveiligheid in Antwerpen en omstreken ernstig in het gedrang zou brengen. Ook Alison Mosshart greep af en toe naar een elektrische gitaar en hoewel snel duidelijk werd dat ze voor geen meter kon spelen, oogde het wél bijzonder cool. Toen ze tijdens het tweestemmig gezongen ‘Baby Says’ de keyboards beroerde, deed ze dat gelukkig met iets meer expertise. Opmerkelijk: de nieuwe single ‘Satellite’ was eigenlijk verwrongen reggae, maar klonk trashy genoeg om snel als iets van The Kills te worden herkend, en het stuiterende ‘You Don’t Own the Road’ vertoonde een meer dan toevallige gelijkenis met ‘Love is the Drug van Roxy Music.
Die nieuwe songs klonken ons nu al als potentiële klassiekers in de oren, maar met het broeierige ‘Kissy Kissy’, het hiphopuitstapje ‘U.R.A. Fever’, het schuimbekkende ‘Tape Song’ en het amusante ‘Cheap and Cheerful’ hadden Hince en Mosshart genoeg vertrouwds in petto om zelfs hun oudste fans tot een uitbundige pogo te bewegen. Met ‘Fried My Little Brain’ deelden The Kills, na een show van amper een uur, al hun laatste mokerslag uit. Altijd een afknapper als het eten op is, net wanneer je het lekker begint te vinden. Maar de volkswijsheid “always leave them wanting more’ indachtig, weet het duo nu al dat de zaal bij zijn volgende doortocht wéér tot de nok gevuld zal zijn. Aan zoveel weldadig primitivisme valt nu eenmaal niet te weerstaan.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: No Wow / Sour Cherry / Future Starts Slow / Heart Is A Beating Drum / Kissy Kissy / U.R.A. Fever / DNA / Baby Says / Tape Song / Satellite / You Don’t Own The Road / Cheap and Cheerful // Pots And Pans / Fried My Little Brains
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier