Na vijf jaar radiostilte staan The Kills er weer, met een nieuwe plaat en een sound die als vanouds rockt en scheurt – maar ook een tikkeltje voorspelbaar is geworden. Zelfs als er en passant een middenvinger naar Donald Trump wordt opgestoken.
THE GIG: The Kills in de Arenbergschouwburg, Antwerpen op 9/11
HOOGTEPUNTEN: ‘Tape Song, ‘U.R.A. Fever’; ‘Black Balloon’, ‘No Wow’, ‘Baby Says’
DIEPTEPUNT: Geen.
QUOTE: ‘Fuck the people.’
Op sommige dagen heb je zin om dingen kapot te maken. Gisteren was zo’n dag voor Jamie ‘Hotel’ Hince en Allison ‘VV’ Mosshart, het duo dat als The Kills al 15 jaar rauwe garageblues aan dansbare krautrock rijmt. The Kills is niet de band van de grote politieke statements, maar na de uitkomst van de Amerikaanse verkiezingsstrijd wilden Hince en Mosshart wél een stukje anti-establishment kwijt. Voor het eerst op deze tour was de opener daarom niet ‘Heart Of a Dog’, maar wel een bijtend ‘Fuck The People’, dat voor de toeschouwers met opgeheven vuisten evengoed Fuck The Donald had mogen heten. Helemaal aan het eind van de set zou een breed lachende Hince nog een keer luid fuck the people schreeuwen.
Drilboorgitaren en een wulpse frontvrouw
Die glimlach verraadde hoeveel goesting Hince had om de zaal aan flarden te spelen. Van de drilboorgitaren in ‘Heart Of A Dog’ tot de bluesy licks in ‘Pots And Pans’: hij liet zijn vingers als een bezetene over de snaren glijden. Dat mag een half mirakel heten, want sinds een onnozel ongeluk en enkele gebroken botten in zijn hand weigert Hince’ middenvinger permanent dienst. Meer nog: Hince heeft helemaal opnieuw gitaar moeten leren spelen.
Aan venijn hebben zijn riffs evenwel niks moeten inboeten, zo bleek . Van de vroeg opgediepte publiekslieveling ‘U.R.A. Fever’ spatte de dreiging af, even later werd de galm opgetrokken voor de zweterige woestijnrock van ‘Kissy Kissy’. Naast Hince stond een frontvrouw zich als een wulpse kat rond iedere hook en uithaal te krullen, zwoel over het podium te trippelen en in de lucht te schoppen wanneer ze daar zin in had. En zo zagen we in de Arenberg de beste versie van The Kills: een duo dat tegelijk pure seks en ijzige cool wasemt.
Dubbel jammer dan dat deze band iets te vaak uit hetzelfde vaatje tapte. Songs die starten met een versnellende drumcomputer en een streepje gitaargeweld erover: het is al sinds doorbraakalbum Midnight Boom hun formule . Daardoor viel het soortelijk gewicht van pakweg ‘Impossible Tracks’ en ‘Doing It to Death’ eigenlijk te licht uit, al kon die laatste terugvallen op lekker dampende bassen. De krautrock van ‘Hard Habit To Break’ schoot raak, net als een van de reverb stomend ‘Whirling Eye’.
Slimme songkeuzes
Op hun best waren The Kills wanneer ze gewoon vanuit de buik speelden. De vinnige, rijtende punk van ‘Tape Song’, een ‘Black Balloon’ dat de tanden stevig in ons nekvel plantte, of de alarmklokelektronica in ‘Siberian Nights’: het waren niks minder dan sucker punches in je middenrif. En ook wanneer de handrem aangetrokken werd, overtuigden The Kills moeiteloos. Trage sleper ‘Baby Says’ bouwde laag voor laag op naar een stadiongeluid, en in de eerste bis greep Mosshart solo naar de keel in het akoestisch gebrachte ‘That Love’.
Op zulke momenten viel de slimme songkeuze in deze set op: op de recentste plaat Ash & Ice staat jammer genoeg veel vulsel, maar daarvan was geen spoor in Antwerpen. The Kills vervielen soms bijna in crowdpleasen, maar in de verschroeiende eindspurt van ‘Love Is a Desterter’ en ‘No Wow’ – met drums als optrekkende vliegtuigmotoren – kon dat niemand wat schelen. Na anderhalf uur hitsige, potige garagerock hadden The Kills de woede van zich afgespeeld. Fuck the people, riep Jamie nog eens na. En dan was het over and out.
DE SETLIST: Fuck The People / Heart Of A Dog / U.R.A. Fever / Kissy Kissy / Hard Habit To Break / Impossible Tracks / Black Balloon / Doing It To Death / Baby Says / Tape Song / Echo Home / Bitter Fruit / Whirling Eye / Pots And Pans / Monkey 23 / That Love / Siberian Nights / Love Is A Deserter / No Wow
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier