The Antlers worden door radiomakers stiefmoederlijk behandeld, maar telkens wanneer ze in ons land spelen komt er wél meer volk opdagen. Een bewijs dat de heren uit Brooklyn, dank zij platen als ‘Hospice’ en ‘Burst Apart’, inmiddels een trouwe aanhang hebben verworven.
DA GIG: The Antlers in AB, Brussel op 23/4
IN EEN ZIN: De groep bewees dat haar songs zich steeds verder blijven ontwikkelen, klonk nog rijker en energieker dan in de Botanique en gaf aan dat ze binnen afzienbare tijd wel eens zeer groot zou kunnen worden.
HOOGTEPUNTEN: ‘French Exit’, ‘Parentheses’, ‘Every Night My Teeth Are Falling Out’, ‘Two’, ‘Crest’, ”Hounds’, ‘Kettering’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Peter Silberman: “We gaan nu een song spelen die jullie nog niet kennen.” Waarop Tim Mislock: “En nu ik er zo over nadenk, wij óók niet.”
The Antlers zagen een jaar of zeven geleden het licht als het slaapkamerproject van zanger-gitarist Peter Silberman, die op zijn eerste twee cd’s, ‘Uprooted’ en ‘In the Attic of the Universe’, zelf alle instrumenten bespeelde. Vanaf ‘Hospice’ zou hij assistentie krijgen van drummer Michael Lerner en toetsenman Darby Cicci, waardoor de muziek helemaal werd opengetrokken. ‘Hospice’, een conceptplaat over een destructieve relatie die zich afspeelt in de kankerafdeling van een verplegingstehuis, maakte van The Antlers, althans in cultkringen, een begrip en scoorde in 2009 hoog in de ‘best of’-lijstjes. Vreemd, want de plaat klonk allesbehalve opkikkerend.
Opvolger ‘Burst Apart’ was wat minder claustrofobisch: er zat meer licht, zuurstof en ruimte in de songs, maar de intensiteitsgraad van het materiaal bleef hoog. Zelf omschrijven de muzikanten hun werk als “big, but in a minimal way”. In ieder geval gaan ze het experiment niet uit de weg en puren ze hun invloeden uit de onwaarschijnlijkste plekken.
Officieel zijn The Antlers een trio. Op het podium worden ze, op bas en gitaar, echter versterkt door Tim Mislock. De New Yorkers maken sfeermuziek waarin je regelmatig verwijzingen hoort naar Pink Floyd, Talk Talk en Radiohead ten tijde van ‘Kid A’, maar beschikken niettemin over een eigen sound. Die steunt vooral op zorgvuldig opgebouwde, elegante melodeën en de dialoog tussen expressief gitaarwerk en vindingrijk aangewende elektronica, al blijft de grootste troef van de groep toch de soepele, ietwat androgyn aandoende falsetstem van Silberman.
De setlist verschilde niet spectaculair van die van het concert dat The Antlers eind november gaven in een uitverkochte Botanique. Ook nu lag de nadruk op de songs uit ‘Burst Apart’. Toch waren er ook duidelijke verschillen: vorige keer waren de muzikanten nog zwaar aangeslagen door de dramatische gebeurtenissen op Pukkelpop, waar ze zelf hadden moeten spelen. Dit keer was de sfeer tussen de nummers door veel luchtiger en werden er zelfs regelmatig grapjes gemaakt. Bovendien merkte je dat de muziek zich intussen verder had ontwikkeld, waardoor ze een energiekere indruk maakte. Dat was vooral het geval in ‘Parentheses’, waar The Antlers helemaal voluit gingen met noisy gitaren, bevreemdende elektronische effecten en een in dub gemarineerde bas. ‘French Exit’ was voorzien van gracieuze samenzang, terwijl we voor ‘Every Night My Teeth Are Falling Out’ (over seksuele frustratie) of ‘I Don’t Want Love’ (over de kater na het feest) slechts één adjectief konden bedenken: majestueus.
Het traag op gang komende ‘Hounds’, dat gedeeltelijk werd gezongen door Darby Gicci, werd ingesnoerd door kristalheldere gitaarlijntjes uit postrockland. In het statige ‘Rolled Together’ meenden we dan weer vage echo’s uit doo-wop op te vangen. Dit keer kwamen The Antlers ook op de proppen met twee gloednieuwe nummers, waaronder het broeierige, met pianoloops en een orgeltje versierde ‘Crest’, die alvast het beste beloofden voor de toekomst. Hoewel ‘Sylvia’ helaas werd overgeslagen, stonden er drie andere songs uit ‘Hospice’ op het menu. Zowel tijdens de subtiele popballad ‘Two’ als tijdens het smeulende, mooi naar een climax evoluerende ‘Kettering’, waarin Mislock zijn gitaar deed klinken als een helicopterpropeller, viel op tot welke grootse dingen The Antlers in staat zijn. Alleen afsluiter ‘Putting the Dog to Sleep’ klonk ons iets te theatraal in de oren. Gelukkig deed dat minieme schoonheidsfoutje nauwelijks afbreuk aan de rijkdom en de grandeur van het geheel.
Om kort te gaan: een pakkend concert van een band die, Radiohead en The National achterna, wel eens zeer groot zou kunnen worden. The Antlers zijn komende zomer te zien tijdens Pukkelpop. Zo weet u al meteen voor welk podium u tijdens de slotdag van het festival post dient te vatten.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: No Widows / Atrophy / nieuwe song, voorlopig zonder titel / French Exit / Parentheses / Every Night My Teeth Are Falling Out / Two / I Don’t Want Love / Crest / Hounds / Rolled Together // Kettering / Putting the Dog to Sleep.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier