Tame Impala: gepolijste discofunk met een psychedelisch randje

Dag drie van Pukkelpop eindigde met een zinnenprikkelend klank- en lichtspel dat op de wei nog net geen epileptische aanvallen veroorzaakte. Twee jaar later dan voorzien streek Tame Impala neer in Kiewit met zijn The Slow Rush Tour en daarbij werden vooral de ogen verwend.

Het kan soms raar lopen in het leven. Ooit zagen we Tame Impala nog aan het werk in de Witloofbar, het kleine kelderzaaltje van de Brusselse Botanique. Vandaag wordt de groep enkel nog opgevoerd in sportpaleizen of als headliner op grote festivals. Maar ook in muzikaal opzicht is er intussen het één en ander veranderd. Kevin Parker en zijn maats begonnen hun carrière twaalf jaar geleden met psychedelische stoner rock waarin met fuzzpedaaltjes vervormde gitaren de hoofdrol speelden. Sinds zijn doorbraakplaat Currents uit 2015 maakte Tame Impala echter een zwenking naar door R&B en gepolijste discofunk bestoven mainstreampop, waarin de gitaren geleidelijk werden weggeduwd door synths en andere elektronische snufjes.  

‘ELO updated by Daft Punk’, omschreef The Guardian het geactualiseerde geluid van de groep. Anderen hadden het over ‘The Bee Gees op een dieet van paddo’s’. Hoe dan ook, de nieuwe radiovriendelijke sound sloeg aan bij een breed publiek en katapulteerde de Australiërs naar de hoogste regionen van de hitlijsten. 

In zekere zin is spilfiguur Kevin Parker de Brian Wilson van zijn generatie. Want eigenlijk ís hij Tame Impala. De man uit Perth is een perfectionistisch ingestelde multi-instrumentalist die in de studio alles zelf inspeelt en met engelengeduld de ene klanklaag op de andere stapelt, tot het resultaat overeenkomt met wat zijn verbeelding hem heeft ingegeven. Op het podium mag Parker zich dan met oude vrienden omringen, toch wordt er geen noot gespeeld zonder dat hij ze vooraf in drievoud heeft goedgekeurd.  

Geestverruimend

Op Pukkelpop werd de show ingeleid door een in witte schort geklede vertegenwoordigster van het fictieve pharma-bedrijf Rushian, die de aanwezigen vanaf het beeldscherm aanmaande alvast een geestverruimend pilletje te slikken met het oog op een optimale concertbeleving. Vanaf One More Year trok Tame Impala prompt alle registers open: het podium vulde zich met dikke rookwolken, er werden veelkleurige pyschedelische visuals geprojecteerd en vervolgens demonstreerde het kwintet hoe grondig het zich had verdiept in de beschikbare lasertechnologie.  

Publieksfavorieten uit The Slow Rush, zoals Borderline, Breathe Deeper en Lost in Yesterday, waarin we afwisselend flarden uit het oeuvre van Pink Floyd, ten tijde van Syd Barrett, en The Beach Boys voorbij hoorden komen, masseerden de heupen en stimuleerden de geest. Al werd het voorstellingsvermogen van de festivalgangers soms ook onderschat. Waarom vonden de Impala’s het anders nodig Apocalypse Dream te illustreren met beelden van een fucking tsunami? 

‘You’re beautiful’, fleemde Parker zijn gehoor in de wei, al geven we toe dat die mensenzee er, vanaf het podium gezien, best wel indrukwekkend moet hebben uitgezien. ‘Zullen we een tandje bijsteken? Let’s get rowdy, Belgian style’, sprak de zanger tot zijn gezellen. En jawel, Elephant klonk precies zo potig als zijn titel suggereerde, met dank aan een riff die het midden hield tussen Black Sabbath en Status Quo. 

Af en toe werden de nummers aan elkaar gelast met even korte als schimmige instrumentale interludia, die bijzonder fragmentarisch aandeden en weinig bijdroegen tot het geheel. Ook viel op dat sommige nummers, het visuele sci-fi-spektakel ten spijt, nogal slordig eindigden. Misschien moeten de Aussies maar eens leren hun machines iets trefzekerder af te stellen, want de afwerking kon zeker eleganter. Bovendien zorgde de muzikale eenvormigheid ervoor dat onze gedachten na een half uur al zover waren afgedwaald dat we blij waren dat er zoiets als gps bestond om ze terug te brengen. 

Confetti

Even onderbrak Parker de set om te lezen wat er zoal op de bordjes stond die de toeschouwers in de lucht hielden. ‘Please Tame My Impala? Hmm, hoe origineel’, mompelde hij ironisch. Maar hij feliciteerde ook een fan die rond middernacht haar zeventiende verjaardag vierde en kon het niet nalaten snel een kiekje te maken van de massa. Zo kon hij zijn moeder achteraf laten zien wat hij aan de andere kant van de aardbol zoal had uitgevreten. 

Maar goed, er waren ook momenten waarop alles perfect in de plooi viel en catchy miniatuurtjes zoals het bruisende Let It Happen, Feels Like We Only Go Backwards en het tot de bissen opgespaarde The Less I Know The Better her en der gezichten deden oplichten of blijmoedige dansjes uitlokten. 

Dezer dagen kun je een groot concert blijkbaar niet geslaagd noemen, zonder dat er minstens één confettikanon afgaat. En ja, ook tijdens Let it Happen was het weer prijs. Kan iemand alstublieft een einde maken aan dit waanzinnige opbod? Want het is inmiddels zo cliché geworden dat niemand er nog van opkijkt en het laat zoveel troep achter dat de schoonmaakploegen op festivals er onderhand gek van worden. Het was dan ook geen toeval dat Tame Impala afscheid nam met New Person, Same Old Mistakes. 

‘Maar was het een goed concert?’, hoor ik u vragen. Wel, het klonk zeker niet onaangenaam, maar het had ook iets afstandelijks, waardoor het ons al bij al nogal onberoerd liet. Grootschaligheid en popmuziek, het zullen nooit goede maatjes worden.