Hoe lang kun je in de achteruitkijkspiegel blijven kijken zonder je voeling met het hier en nu te verliezen? Die vraag hield ons bezig tijdens de anachronistische set van Tame Impala in de catacomben van de Botanique. Het Australische kwartet katapulteerde ons immers recht naar… 1968.
Da gig: Tame Impala in de Witloof Bar van de Botanique, Brussel, 3/11.
In één zin: Tame Impala slaagde er niet in haar retro-ingrediënten op een evenwichtige manier te doseren en gebruikte haar songs voornamelijk als alibi om een imposante collectie effectpedaaltjes te demonstreren.
Hoogtepunten: ‘It Isn’t Meant to Be’, ‘Solitude is Bliss’, ‘Expectation’.
Dieptepunt: Het grootste deel van de set waarin de groep zich verloor in oeverloos gefreak.
Beste quote: “Ik kan jullie niet zien en ik neem aan dat jullie mij ook niet kunnen zien. Ik mag dus hopen dat jullie ons op zijn minst kunnen horen!”
Enkele maanden nadat we zanger-gitarist Kevin Parker en zijn maats aan het werk zagen op Pukkelpop, is Tame Impala al uitgegroeid tot een bescheiden mediahype. De heldere retrosound van de onlangs verschenen, door Dave Fridmann (zie Flaming Lips en Mercury Rev) gemixte cd ‘Innerspeaker’, werd door talloze recensenten op superlatieven onthaald en de single ‘Solitude is Bliss’ mag dezer dagen bij Studio Brussel regelmatig op de ethergolven surfen.
Tame Impala is, net als The Triffids destijds, afkomstig uit Perth, een van de meest geïsoleerde steden ter wereld, en als je naar haar muziek luistert zou je zweren dat internet, YouTube en satelliettelevisie compleet aan haar voorbij zijn gegaan. De bandleden lijken vooral beïnvloed door de platencollectie van hun (groot?)ouders en leven kennelijk in een universum waar wiet, lsd en andere geestesverruimende spullen dagelijks als ontbijt worden verstrekt. Niet dat we daar iets op tegen hebben: ‘vrijheid blijheid’, luidt ons devies. Bovendien zag de professor Barabas in ons een tripje met de teletijdmachine wel zitten. Dat we daarvoor eerst moesten afdalen naar een overvolle Witloof Bar, waar zuilen en gewelven het zicht op het podium zo goed als onmogelijk maken, namen we op de koop toe.
Vloeistofdia’s kregen we net niet te zien, maar vanaf de eerste tonen van ‘It Isn’t Meant To Be’ werden we teruggeflitst naar het psychedelische tijdperk waarin Syd Barrett nog de plak zwaaide bij de prille Pink Floyd, al deed de stem van Kevin Parker ook nadrukkelijk denken aan die van John Lennon anno ‘Sgt. Pepper’s’. Het enige dat enigszins aan de muziek van de jongste twintig jaar herinnerde, was de dansbare, aan Stone Roses verwante groove van ‘Solitude is Bliss’.
Tijdens ‘Lucidity’ begon het overdadige gebruik van fuzz, feedback en distortion ons al behoorlijk op de zenuwen te werken. Parker goochelde dermate met stemvervormers dat je van zijn teksten geen woord meer kon verstaan en je alleen nog een aaneenschakeling van klinkers hoorde. Na zijn gedrein waren we zowaar zelfs bereid Noel Gallagher tot een vocaal genie uit te roepen. Voorts had Parker een twintigtal effectpedaaltjes meegebracht en gaf hij de indruk dat zijn songs slechts een alibi waren om die stuk voor stuk te demonstreren. Dat leidde tot richtingloos gefreak dat de zeggingskracht van de muziek allerminst ten goede kwam. Wat voor zin heeft het je gitaar als een vliegtuigturbine te doen klinken als dat geluid verder niets uitdrukt?
Tot overmaat van ramp werden nummers als ‘Desire Be Desire Go’ net zo lang uitgerekt tot alle leven eruit verdween. Heavy stonerrockriffs, echo’s uit het oeuvre van Cream en The Jimi Hendrix Experience, Tame Impala schudde het allemaal vakkundig uit de snaren, alleen bleek het viertal niet in staat al die ingrediënten op een evenwichtige manier te doseren.
Goed, het vrij beknopte ‘Expectation’ en ‘Remember’, een cover van Blue Boy, vertoonden lichte tekenen van beterschap. ‘Sundown Syndrome’ verwees, door de ritmiek en het gitaarspel, dan weer nadrukkelijk naar The Doors, maar werd om zeep geholpen door, godbetert, een kazoosolo. Thuis zullen we ‘Innerspeaker’ nog regelmatig door de boxen jagen. Alleen jammer dat Tame Impala de strakheid en discipline ontbeert om haar retrosound ook op het podium tot een belevenis te maken.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: It Isn’t meant To Be / Solitude Is Bliss / Alter Ego / Lucidity / Expectation / Desire Be Desire Go / Sundown Syndrome / Remember Me / Half Full Glass Of Wine.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier