Stormzy in de AB: een koning, maar dan wel eentje die verkozen is door het volk

Een halfjaar na zijn nu al legendarische headlinerset op Glastonbury bewees de Britse rapmogol Stormzy dat hij de klus ook klaart in een kleine zaal. De man moest zelfs zo goed als niets vragen aan het publiek in de eerste van twee uitverkochte AB’s: moshen, zingen en zwaaien deden ze toch.

Wat moet het toch fijn zijn om door het leven te wandelen als Stormzy, zou je kunnen denken wanneer je de man over een podium ziet struinen. Het hoofd trots omhoog, het zwaartepunt laag, de knieën licht gebogen of net hoog opgetrokken. Een brede grijns hier, een knipoog daar, wat handjes schudden met de eerste rijen. Een borstkas die de lieve heer ooit moet hebben geboetseerd opdat de Queen er een lintje op zou kunnen spelden. Armen en benen die in het rond wervelen met de kracht van zo’n anderhalve Ciara – hebben we die grap ook weer gehad. Vinniger hebben we de blokken graniet nog maar zelden gezien.

Maar onder die ebbenhouten brok branie uit Zuid-Londen zit een worstelende ziel, leerden we uit ’s mans laatste plaat Heavy is the Head. Een man die twijfelt of hij de verwachtingen wel kan inlossen na zijn grandioze headlinerset op Glastonbury afgelopen zomer, die van hem naast een grimekoning ook een popprins maakte. Een voormalige dealer die helemaal niet zeker is of zijn schouders wel breed genoeg zijn om de toorn van Boris Johnson of het leed van arm en zwart Engeland te dragen. ‘Ik schijt soms in mijn broek. For real, bruv‘, bekende hij nog niet zo lang geleden in Knack Focus. ‘De premier van het land aanvallen? De regering uitdagen? Daar schieten ze mensen voor neer, hè!’

Soit, op de eerste van twee uitverkochte AB’s konden we onder Stormzy’s losse trainingsbroek alvast geen luier ontwaren. Ook geen ballen trouwens, maar we hoefden die niet te zien om meteen door te hebben dat Stormzy die hééft. Opener Big Michael liet de basversterkers in Brussel meteen hard werken en was een masterclass opscheppen zoals je die van de grimekeizer kan verwachten (‘Can’t tell where I’m heading / Could be Glasto, could be Reading‘). Voor wie dan nog niet mee was, kwam daarna Audacity. ‘Sometimes I love when my enemy dies’, beet hij ons toe. Wie had er hier nu weer een pamper nodig?

In vergelijking met zijn triomftocht op Glastonbury – herinner u het bezoekje van Chris Martin en de kogelvrije vest met de Britse vlag die Banksy had ontworpen – hield Stormzy het in Brussel bescheiden. Hij had niks meer ter beschikking dan felle lampen aan de randen van het podium en een dj, maar net in die beperking toonde Big Michael zich de meester die meer dan één kunstje beheerste. One Take zette hij a capella in, voor Cigarettes & Cush nodigde hij u uit om Jo Vally-gewijs met de armen te zwaaien en in Crown, het intieme sleutelnummer van Heavy is the Head, toonde de rapper dat hij lang niet zo’n slechte zanger is als hij zelf beweert. Allemaal samen maakten ze van dit concert het bewijst dat Stormzy al een tijdje niet meer alleen voor grime staat, maar ook voor met jazzy piano versierde pop, op Afrikaanse wortels geënte feestmuziek, moddervette trap en duetten met Ed Sheeran. Moet het nog gezegd dat Own It, met Edje netjes op tape, een hoogtepunt was? Maar ja, welk nummer was hier géén hoogtepunt?

U zong, u brulde, u klapte, u deed wat u hoorde te doen voor uw koning. Nu kennen wij vorsten die al heel blij zouden zijn met u0026#xE9;u0026#xE9;n zo’n trouwe koninklijke opdrachthouder, maar tweeduizend?

Dat we die laatste vraag zonder ironie stellen, heeft veel te maken met het publiek. U joeg de fik erin nog vóór Stormzy op het podium stond en gooide er op tijd en stond nog een kloeke houtblok bij. Nog voor uw idool nog maar kon vragen of u alstublieft een beetje wilde meedoen, stond de halve AB al de hersenen uit z’n hoofd te hossen. U zong, u brulde, u klapte, u deed wat u hoorde te doen voor uw koning. Nu kennen wij vorsten die al heel blij zouden zijn met één zo’n trouwe koninklijke opdrachthouder, maar tweeduizend? Straks moeten we Stormzy nog naar Laken sturen.

En dan moest het eindschot nog komen. Still Disappointed, een disstrack voor grime-pionier Wiley, kreeg zijn primeur op het Europese vasteland. Blinded By Your Grace, Pt. 2 had met zijn orgel en gospelkoor niet misstaan op Kanyes Sunday Service. MetRainfall (‘Let the rain pour on my enemies‘) zette Stormzy de allerlaatste criticaster tot aan zijn knieën in het spreekwoordelijke nat, oudje Know Me From zorgde ervoor dat ook de grime-puristen blij naar huis konden en Vossi Bop deed u nog één keer helemaal losgaan. Geen bisronde in Brussel, wel een meet and greet in een zaal die nog lang na de laatste knijter van een basnoot bleef nagonzen.

De koning van de grime? Die titel doet Stormzy te weinig eer aan. Deze man is een president. Verkozen door het volk, op basis van verdiensten en kunnen. Zwaar hoofd? Dat geloven we graag, maar wij waren vooral zwaar onder de indruk.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content