Een goede song heeft niet veel opsmuk nodig. Soms kan een artiest, door bewust voor soberheid te kiezen, zijn zeggingskracht zelfs nog vergroten. Dat gaat zeker op voor Stef Kamil Carlens, die, in afwachting van zijn eerste solo-cd, een intimistisch duoconcert gaf in een kleine club in Grimbergen.
DA GIG: Stef Kamil Carlens (met Wim De Busser) in Clubhouse KZG, Grimbergen op 28/11.
IN EEN ZIN: Het nieuwe materiaal klonk opvallend voldragen, terwijl de oudere nummers van Zita Swoon, ook met een minimum aan ornamenten, moeiteloos overeind bleven.
HOOGTEPUNTEN: ‘Ice Guitars’, ‘Rumble Factories’, ‘Empty World’ ‘Jo’s Wine Song’, ‘Hot Hotter Hottest’…
DIEPTEPUNT: de toeschouwer met een glas teveel op die, tot groot chagrijn van de andere aanwezigen, vooral de tweede helft van het concert regelmatig verstoorde.
BESTE QUOTE: “I don’t mind dying / I’ve been lucky all my life.” (uit ‘After I’m Gone’).
Van luiheid kun je Stef Kamil Carlens alvast niet beschuldigen. In september hield hij in Antwerpen nog een expo waarin enkele van zijn schilderijen, sculpturen en installaties te zien waren. En momenteel werkt hij, samen met Jan Lauwers, The Need Company en zijn eigen Zita Swoon Group, aan ‘Nothing That Is Everything’, een speelse kruising tussen een dans- en muziektheatervoorstelling. Daarbij laat hij zich inspireren door de eerste dadaïstische performance, bijna een eeuw geleden, in het Zwitserse Cabaret Voltaire. De productie zal volgend voorjaar te zien zijn in het Brusselse kaaitheater.
Intussen heeft Carlens ook zijn eerste langspeler onder zijn eigen naam opgenomen. Een titel moet hij er nog voor bedenken, maar als alles goed gaat zou hij over enkele maanden in de winkelrekken moeten liggen. Om zijn nieuwe materiaal live uit te testen, geeft de 44-jarige zanger af en toe een ‘low profile’-optreden op een weinig voor de hand liggende locatie, zoals nu in het kleine maar gezellige clubhuis van de Koninklijke Zeilclub Grimbergen, vlakbij de Verbrande Brug.
“Nieuw” is trouwens een betrekkelijk begrip, want veel van die nog niet uitgebrachte nummers duiken al minstens drie jaar op in ’s mans occasionele solosets. Maar Stef Kamil Carlens heeft geen haast. Enerzijds omdat hij de jongste jaren een reeks andere projecten had lopen, zoals het aan zijn verblijf aan Bourkina Faso ontsprongen ‘Wait For Me’ en de multi-mediavoorstelling ‘New Old World’, anderzijds omdat hij zeer goed beseft dat songs, zoals goede wijn, beter worden als je ze een poosje laat rijpen.
Blues
Op het kleine podium in Grimbergen omringde de artiest zich met een imposante reeks akoestische en elektrische gitaren, maar maakte hij, om zijn liedjes tot leven te brengen, net zo goed gebruik van een harmonica en eenvoudige vloerpercussie. Carlens werd voor de gelegenheid gesecondeerd door de van Zita Swoon bekende toetsenman Wim De Busser, die, wanneer de nummers erom vroegen, ook op twee kleine trommeltjes roffelde. Beide muzikanten spelen al zo lang samen dat ze elkaar perfect aanvoelen. De informele accenten van De Busser klonken dus vanzelfsprekend, ook al had je de indruk dat sommige partijen werden ingevuld volgens de inspiratie van het moment.
De set bestond uit oud en nieuw materiaal, maar uiteraard klonken ook de vertrouwde nummers je, door de duobezetting, vaak verrassend in de oren. Het fraaie ‘Ice Guitars’, dat nog uit de Moondog Jr-periode stamt, werd dit keer versierd met een Afrikaanse mbira. Tijdens ‘L’Opaque Paradis’, een song over het weinig benijdenswaardige lot van economische vluchtelingen uit de derde wereld die in Europa hun geluk komen beproeven, bespeelde De Busser dan weer een buffetpiano die duidelijk al een poosje niet meer gestemd was geweest. Maar dat laatste droeg juist bij tot de melancholische teneur van de song. ‘Infinite Down’, over de leegte die je ervaart wanneer je na een uit de hand gelopen feestje weer thuis komt, noodde evenmin tot vrolijkheid.
Dat Carlens een prima gitarist is, bleek andermaal uit het tussen folk en countryblues laverende ‘Pretty Girl’, maar de toeschouwers reageerden het geestdriftigst op radiohits als ‘Thinking About You All The Time’ en ‘Hot Hotter Hottest’ waarin, zelfs in zijn meest uitgeklede vorm, een funky groove doorschemerde. Maar ook wanneer de muzikanten zich aan ‘da blooze’ overgaven en de zanger slide speelde op zijn dobro, was het enthousiasme van het publiek manifest. Het primitieve ritme van ‘Jo’s Wine Song’ (“Over mensen die plots de aandrang voelen te trouwen nadat ze heel veel wijn hebben gedronken”) werd door de aanwezigen driftig meegeklapt en in het hondenrequiem ‘Blues For Sammy’, één van de nummers waarin Carlens een stemvervormer gebruikte, leek zowaar de geest van John Lee Hooker rond te waren.
Prikkelend
Van de zes nieuwe songs, maakte ‘Rumble Factories’, geïnspireerd door een fietstocht langs oude industriële sites, door zijn prikkelende klankkleur, het meeste indruk. Stef Kamil Carlens begeleidde zichzelf hier op marimba en harmonica, terwijl zijn muzikale gezel zowel met synthdrones als harmoniumklanken goochelde. Het ingekeerde ‘The Longing Stays Inside’, het anti-oorlogslied ‘Beautiful People’ en het pakkende ‘Empty World’, een hommage aan de betreurde Yasmine die tijdens de 01.10-concerten in Antwerpen nog samen met Zita Swoon op het podium stond, hoefden daar echter nauwelijks voor onder te doen. In ‘After I’m Gone’, een pleidooi om van een iedere uitvaart een feest te maken, mijmerde de zanger over zijn eigen sterfelijkheid, terwijl hij zijn muzikale vizier pal op New Orleans gericht hield.
Het publiek hing aan zijn lippen en voelde zich duidelijk gepriviligieerd omdat het dit uitgepuurde concert mocht meemaken in omstandigheden vergelijkbaar met die in een doorsnee huiskamer. Goed, de set bleef niet gevrijwaard van schoonheidsfoutjes (Carlens vergat twee keer zijn tekst en er weerklonk al eens een valse noot), maar geen mens die daar over struikelde. Niets is saaier dan de perfectie en artiesten zijn tenslotte óók mensen. Stef Kamil Carlens is er bovendien één van het puurste en integerste soort. Na zijn passage in Grimbergen, kunnen we onze conclusie dus kort houden: hierheen met die nieuwe plaat!
Dirk Steenhaut
De première van de voorstelling ‘Nothing That Is Everything’ van Zita Swoon Group en The Need Company vindt plaats op 13 maart 2015 in het Brusselse Kaaitheater.
DE SETLIST: Ice Guitars / Leave the Town / Pretty Girl / Rumble Factories / L’Opaque Paradis / Jo’s Wine Song / Infinite Down // Thinking About You All the Time / The Longing Stays Inside / Beautiful People / Empty World / After I’m Gone // Hot Hotter Hottest / Blues For Sammy.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier