Soulwax in de AB: Op klasse valt niet af te dingen

U hebt er lang op moeten wachten, maar vandaag verkeert Soulwax weer onder de levenden. Vorige maand bracht de groep, twaalf jaar na ‘Nite Versions’, met ‘From Deewee’ eindelijk nog eens een langspeler uit, en momenteel palmt ze weer volop de podia in. Zo ook: dat van een méér dan uitverkochte AB.

Wie vandaag twintig is, was acht toen de vorige plaat van Soulwax uitkwam. Yep, zó lang was het al geleden. Niet dat u daaruit hoeft te concluderen dat de broers Dewaele al die tijd in ledigheid hebben doorgebracht. De heren, gewaardeerd tot in de verst denkbare buitenlanden, behoren zonder meer tot ’the hardest working men in showbusiness’. Als 2 Many DJ’s maakten de pioniers van de mash-up met hun draaitafels de hipste clubs ter wereld onveilig, ze riepen Radio Soulwax in het leven, kwamen op de proppen met een boeiende documentaire, bedachten de soundtrack voor de film ‘Belgica’, bouwden een state of the art-studio in hun thuisstad Gent en mochten tussendoor nog plastische chirurgie toepassen op een track van de Rolling Stones. Wij worden al moe van er alleen nog maar aan te dénken.

Of de Dewaeles, die bijna dagelijks in een andere tijdzone vertoeven, ooit wel slapen? Pfff, slapen is tijdverlies, klinkt het in Soulwaxkringen. Wat we intussen wél met zekerheid kunnen zeggen is dat de muzikanten het sinds kort weer hebben overgenomen van de vinylmanipulatoren en dat de merknaam Soulwax dezer dagen naar een heuse band verwijst. Niet die van de stonerrockers die ooit ‘Much Against Everyone’s Advice’ afvuurden, wél die van het combo dat zich met ‘Nite Versions’ destijds gulzig op de elektronica stortte. Dat er op een nieuwe plaat werd gebroed, konden we vorige zomer al afleiden uit het overweldigende optreden tijdens Pukkelpop. Wie er toen bij was, zal in Brussel niet echt verrast meer hebben opgekeken. Maar België’s belangrijkste muzikale exportproduct blijft natuurlijk populair genoeg om tot tweemaal toe de AB gevuld te krijgen.

Centraal in de set stond uiteraard ‘From Deewee’, het nieuwe werkstuk dat genoemd werd naar de studio waar het tot stand kwam en -zo wordt gefluisterd- in één take werd ingeblikt. De visuele inkleding werd al bij al vrij sober gehouden. Geen spectaculaire filmbeelden of lasershows dus. De nadruk lag op de muziek, al willen we daarmee niet gezegd hebben dat er niets was om naar te kijken. Soulwax had namelijk zijn hele hebben en houden meegebracht, zodat het podium er als de controlekamer van een ruimteschip uitzag. Alleen oogden de groepsleden in hun zwart-witte oufits veeleer als geflipte obers dan als astronauten.

Dynamiek van een DJ-set

Stephen en David Dewaele stonden recht tegenover elkaar, met tussen hen in: een imposante stapel analoge synthesizers, mellotrons, prophets en hoe die dingen ook allemaal mogen heten. De heren draaiden aan knopjes, bewerkten of vervormden ter plekke geluiden die ze uit hun databanken plukten, trokken schuifjes open en stuurden zo een spervuur van elektronische bieps en blieps de zaal in, terwijl Stefaan Van Leuven er vette baslijnen onder trok. Maar het opvallendst was natuurlijk de aanwezigheid van drie drummers, die elk hun eigen hokje kregen toebedeeld: Igor Cavalera van de Brazilaanse metalband Sepultura, Blake Davies van het Britse Turbowolf en Victoria Smith, bekend van onder anderen M.I.A. en Ipso Facto. We hoeven er dus geen tekening bij te maken: bij Soulwax staat anno 2017 zowat alles in het teken van het ritme.

In wezen vertoonde het concert de dynamiek van een DJ-set: vanaf ‘Preset Tense’, de instrumentale opener, werden alle nummers naadloos aan elkaar gelast en werd het publiek geen enkele adempauze gegund. De nieuwe songs kwamen voorbij in de volgorde van de plaat, maar werden af en toe wel onderbroken door een oude bekende, zoals ‘KracK’ of het ronkende ‘Another Excuse’. Echt vernieuwend kon je het verse materiaal niet noemen: het leek vooral bevrucht door old school electronica uit de seventies (Kraftwerk!) en synthpop uit de eighties. De nummers -geen dance, geen rock, maar iets daar tussenin-vertoonden dus een uitgesproken retrovibe. Vaak steunden ze op het contrast tussen afstandelijke muziek en persoonlijke teksten, tussen organische en gemanipuleerde sounds, tussen een minimalistische en barokke esthetiek.

Het betere beukwerk

Stephen Dewaele stond zichtbaar ontspannen op het podium en zong doorvoeld maar onderkoeld. In ‘Masterplanned’ hoorden we echo’s van Pharoah Saunders, de stuiterende discopop van ‘Missing Wires’ werd in- en uitgeleid door striemende, uiterst fysieke drumbeats en het pulserende ‘Is It Always Binary’ was tribale electrofunk, zoals we die kennen van LCD Soundsystem. Ook ‘Do You Want To Get Into Trouble?’, dat zijn onweerstaanbare groove ontleende aan ‘Another One Bites the Dust’ van Bowie & Queen, behoorde tot het betere beukwerk. Het publiek had zich voorbereid op een feestje, liet de heupen dus dankbaar masseren en stak de armen gezwind in de lucht. Niettemin werden er minder gaten in de dansvloer geschroeid dan verwacht. Zo was ‘My Tired Eyes’ een rustig nummer dat bij Depeche Mode niet uit de toon zou zijn gevallen en hoorden we in ‘Here Come the Men in Suits’ of ‘Trespassers’ vooral puike popliedjes.

Wie was gekomen om driftig op en neer te springen deed echter zijn voordeel met classics als ‘NY Excuse’ en ‘E Talking’ (dat werd aangezwengeld door een sample uit ‘Moscow Diskow’ van Telex). De avond eindigde downtempo met ‘Goodnight Transmission’ en links en recht hoorde je toeschouwers mopperen dat het allemaal wat harder mocht knallen, maar hey, dit zijn nu eenmaal Soulwax anno 2017: onvoorspelbaar, compromisloos, een beetje retro, maar nog altijd at the top of their game. En zoals wij vroeger op school hebben geleerd: op klasse valt niet af te dingen.