Seasick Steve @ Les Nuits Botanique: Kwajongen van 72 bouwt een feestje

‘We’re only song and dance’, sprak Seasick Steve verontschuldigend, toen bleek dat hij het publiek in het Koninklijk Circus al na twee minuten eensgezind uit de bol deed gaan. Maar de man is nu eenmaal een rasentertainer en ook de blues zijn nog steeds ‘alive and kicking’.

Seasick Steve mag dan al 72 jaar op de teller hebben staan, aan vitaliteit en energie heeft de baardige muzikant met het onafscheidelijke baseballpetje duidelijk geen gebrek. De Californiër, die op zijn dertiende van huis wegliep, op straat opgroeide en een leven van twaalf ambachten en dertien ongelukken achter de rug heeft, kan dan ook tegen een stootje. Bovendien is Steve Wold, zoals hij écht heet, een laatbloeier: zijn muzikale carrière, die zich voornamelijk in schimmige bars afspeelde, kwam pas in een stroomversnelling toen hij de zestig al voorbij was.

Maar niet alleen het publiek draagt hem vandaag op handen. Op zijn pas verschenen zesde cd ‘Hubcap Music’ krijgt de bluesman ook een helpende hand van beroemde collega’s als Jack White, John Paul Jones van Led Zeppelin en Luther Dickinson van North Mississippi Allstars, terwijl op een van zijn vorige platen Nick Cave en Grinderman figureerden.

Seasick Steve is een muzikant zonder pretentie, die inventiviteit koppelt aan een imposante speeltechniek. De man sleept allerlei vreemdsoortige, zelfgebouwde gitaren achter zich aan, die ervoor zorgen dat de toeschouwers ook iets hebben om naar te kijken. In Brussel bediende hij zich afwisselend van een viersnarig exemplaar met een sigarenkistje als klankkast, een ’three string trance wonder’, een éénsnarige diddley bow die met behulp van een bottleneck werd bespeeld, en een zogenaamde ‘hubcap’, een instrument dat hij in elkaar had geflanst met behulp van twee wieldoppen en een schoffelsteel. Primitief? Zeker. Maar op het geluid van Steve’s rekwisieten viel alvast niets af te dingen.

Modderkluiten

“This is a low budget kinda thing”, waarschuwde de artiest, verwijzend naar het feit dat hij enkel werd gesecondeerd door de Zweedse drummer Dan Magnusson. Geen nood echter: beide muzikanten waren zo feilloos op elkaar ingespeeld en dialogeerden zo welsprekend dat je zou hebben gezworen dat er een volledige band op het podium stond.

‘Don’t Know Why She Love Me’ en het autobiografische ‘Self Sufficient Man’ zetten de toon met zompige, aan de jonge ZZ Top herinnerende bluesrock, al zou in de loop van de avond duidelijk worden dat Seasicks invloeden veel verder in de tijd teruggaan. In ‘Cut My Wings’ hoorden we echo’s van Arthur Crudup, ‘That’s All’ verwees naar countryblues uit de Mississippidelta en af en toe werden de aanwezigen ook met een vertraagde rockabillyriff om de oren geslagen.

Wold en Magnusson klonken alsof er modderkluiten aan hun laarzen kleefden en dat was geen toeval: in veel van de songs stond het landleven centraal. Achtereenvolgens kwam Seasick Steve met verhaaltjes op de proppen over tractoren (‘Home’), de eerlijke boerenstiel (de aanstekelijke shuffle ‘Down On The Farm’), auto’s (het uitgesponnen, percussieve ‘Thunderbird’) en… zandvlooien (‘Chiggers’).

Dat de Amerikaan gevoel voor humor heeft, bleek eerder al uit een plaattitel als ‘I Started Out With Nothin’ and I Still Got Most Of It Left’. Ook zijn bindteksten waren echter amusant. “Slecht nieuws”, vertelde hij toen hij een flesje water aan de mond zette. “De Hollanders hebben onlangs geprobeerd mij te vergiftigen. Ik werd zo misselijk van hun beroerde eten, dat het aan een pyschedelische ervaring grensde. Door die schlemielen heb ik dus al drie dagen geen druppel alcohol meer aangeraakt.” Maar naar de dynamiek van het concert te oordelen, liet Seasick Steve het niet aan zijn hart komen. Hij gaf flink van jetje op de snaren en genoot ervan af en toe met feedback te stoeien. Want: “It makes me feel like a real cool rocker.”

Opwindend Sommigen verwijten de gitarist wel eens dat hij telkens weer op dezelfde trucs terugvalt, maar door lichte verschuivingen in speelstijl en ritme zorgde hij ervoor dat zijn sound voldoende gevarieerd bleef. Zowel ‘Keep On Keepin’ On’, waarin hij een deel van de tekst als een gedicht declameerde, als ‘Freedom Road’ en ‘Dog house Boogie’ klonken behoorlijk opwindend. Het laatstgenoemde had erg veel weg van ‘Baby Please Don’t Go’, een nummer dat Big Joe Turner in de jaren dertig opnam, maar dat kon de pret niet drukken.

Dat Seasick Steve méér is dan een bluesrat, bleek uit het folky ‘Over You’. Ook toen hij, tot twee keer toe, een meisje uit het publiek plukte (“een lovesong zingen gaat beter als er een mooie vrouw voor je zit”) toonde hij zich van zijn subtielere kant met ‘Walkin’ Man’ en het in country gedrenkte ‘Purple Shadows’.”Moeten jullie geen trein halen of zo”, vroeg de zanger, toen het publiek na de eerste bisronde geen aanstalten maakte om de zaal te verlaten. “Nu ja, ik geef jullie graag nog wat waar voor jullie geld. Want ik heb er jaren van gedroomd voor een groot publiek te mogen spelen. Ik kan jullie dus niet genoeg bedanken voor jullie aanwezigheid”, zei Seasick, die na ieder nummer opstond en een buiging maakte.

Met uitsmijters als ‘Last Po’ Man’ en het opzwepende ‘Diddley Bo’, waarin hij de aanwezigen zo ver kreeg gorillageluiden te produceren, trok de man een zwierige streep onder een hoogst onderhoudende avond. Dit was ‘good time music’ die je met een brede glimlach de nacht in stuurde. Het hoeft niet altijd kommer en kwel te zijn.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: (?) / Don’t Know Why She Loves Me But She Do / Self Sufficient Man / Home / Keep On Keepin’ On / Walkin’ Man / Chiggers / Down On The Farm / Thunderbird // Cut My Wings / Purple Shadows / Dog House Boogie // Last Po’ Man / Diddley Bo.