Tien jaar is het al geleden sinds Seasick Steve, dankzij een tv-optreden bij Jools Holland, door een groot publiek werd ontdekt. Dat viert de bluesman nu met de nieuwe dubbelaar ‘Keepin’ the Horse Between Me and the Ground’ en een zoveelste tournee, die ook even halt hield in een bomvolle AB.
DA GIG: Seasick Steve in AB, Brussel op 17/10.
IN EEN ZIN: Er schortte wat aan de opbouw van de set en de ingrediënten begonnen een beetje voorspelbaar te worden, waardoor dit wellicht het minst opwindende concert was dat we van Seasick Steve al hadden gezien.
HOOGTEPUNTEN: “Walkin’ Man’, ‘Walkin’ Blues’, ‘Keep the Horse Between Me and the Ground’, ‘Doghouse Blues’…
DIEPTEPUNTEN: geen, maar veel van de nummers klonken ons toch iets te routineus in de oren.
QUOTE van Seasick Steve: ‘Waarom ik zo veel oude, gehavende gitaren heb? Geen idee, dat is zo gegroeid. Ik heb wel eens op het punt gestaan een nieuwe gitaar te kopen, maar ik kon het niet. Het voelde net zo aan alsof ik mijn vrouw zou bedriegen.’
Seasick Steve, die volgens de ene bron Stephen Wold en volgens de andere Steven Leach heet, is een kleurrijke Amerikaanse rootsartiest, die tot een cultfiguur uitgroeide dank zij zijn tot de verbeelding sprekende levensverhaal. Hij presenteerde zich als een oude, dakloze zwerver die, bij gebrek aan beter, op vreemdsoortige, zelf gefabriceerde instrumenten was aangewezen. Zo maakte hij een gitaar met behulp van een bezemsteel en twee wieldoppen, bespannen met slechts drie snaren omdat hij er zich geen zes kon veroorloven. Hij omschreef zijn sound als ‘Dog House Music’ en maakte een cd met de geweldige titel ‘I Started Out With Nothing and I Still Got Most of It left’. Zijn from rags to riches-verhaal werd door de media gretig opgepikt. Niets mooiers toch dan een grijsaard die in de herfst van zijn leven alsnog erkenning krijgt en de armoede achter zich kan laten?
Seasicks imago hield een decennium stand, tot het onlangs werd doorprikt door Matthew Wright, die in zijn biografie ‘Ramblin’ Man’ aantoonde dat de artiest de wereld de hele tijd had voorgelogen. Seasick Steve bleek tien jaar jonger te zijn dan hij zich voordeed, kwam niet uit het Diepe Zuiden maar uit de hippiescene in Californië en had een comfortabel leven geleid als producer en sessiemuzikant. Ook zijn schrootgitaren waren niet méér dan een slim bedachte gimmick. Sinds de ware toedracht uitlekte, noemen sommigen hem een charlatan, maar ach, neemt niet iedere marketeer, iedere reclamemaker een loopje met de waarheid? En valt een goed verhaal niet altijd te verkiezen boven de saaie werkelijkheid? De leugen doet alvast geen afbreuk aan Seasicks merites als muzikant en performer. Authentiek of niet, enkele dagen geleden speelde hij nog de Wembley Arena plat.
Makjes
De huidige tournee staat gedeeltelijk in het teken van ‘Keepin’ the Horse Between Me and the Ground’, zijn pas verschenen achtste langspeler, die twee schijfjes omvat: één met rauwe elektrische blues en één met akoestische folk- en bluegrassnummers, geleend van onder anderen Hank Williams en Harry Nilsson. Voor wie Seasick Steve al vaker aan het werk had gezien, vielen er in Brussel echter weinig verrassingen te noteren. De Amerikaan liet zich als vanouds op drums assisteren door de ‘Zweedse hillbilly’ Dan Magnusson en plukte, met het oog op ‘Walkin’ Man’, voor de zoveelste keer een meisje uit de zaal dat naast hem op het podium macht komen zitten en voor wie hij een lp signeerde. Beetje voorspelbaar allemaal.
Ook schortte er dit keer duidelijk iets aan de opbouw van de set. Seasick Steve begon met een speech over de Amerikaanse politiek (“Trump and Clinton, folks. Is that the best we’ve got?”), legde uit waarom hij sinds de moord op Martin Luther King nooit meer was gaan stemmen en begon de avond opvallend rustig met het solo gebrachte, van Dion DiMucci geleende ‘Abraham, Martin & John’. Daarna trok hij weliswaar de vertrouwde (country)blueskaart, maar de muziek klonk minder bevlogen dan we van de man gewend waren. Het eerste half uur was zelfs zó mak dat Seasicks verhaaltjes tussendoor méér wisten te boeien dan zijn songs.
In het licht van de recente onthullingen, vond de zanger het nodig absoluut nog eens het waarheidsgehalte van zijn werk te benadrukken. “Als ik in mijn songs beweer dat ik op mijn veertiende van huis ben weggelopen of dat ik twee tractoren in de schuur heb staan, dan doe ik dat omdat het zo ís”, aldus Seasick Steve. “Ik zing over wat ik zelf heb meegemaakt en over de mensen die ik heb gekend.” Ons maakte het, eerlijk gezegd, niet uit of ‘Thunderbird’, het uptempo ‘Summertime Boy’, het swampy ‘Chiggers’ (over de reusachtige muggen die de bayou van Louisiana onveilig maken) en het bezwerende, aan John Lee Hooker schatplichtige ‘Walkin’ Blues’ nu uit het leven gegrepen dan wel compleet verzonnen waren. Zo lang Seasicks gegrom en zijn strapatsen op de viersnarige sigarenkistgitaar, het driesnarige ‘Trance Wonder’ of de eensnarige ‘Diddley Bow’ maar onze fantasie prikkelden.
Tactloos
Tijdens het slotnummer, een tussen bluesrock en psychedelia zwalkend ‘Keep That Horse between Me and the Ground’, kreeg Seasick Steve het gezelschap van The Black Box Revelation (“Mijn favoriete groep van het moment”) die tijdens de huidige tournee het voorprogramma verzorgt.
Als eerste bis probeerde de artiest het nog eens akoestisch met het folky, van Glen Campbell bekende ‘Gentle on My Mind’. Maar door toedoen van enkele tactloze toeschouwers, die liever naar zichzelf dan naar de zanger luisterden, ging de song enigszins de mist in. Pas toen Steve en zijn drummende gezel nog wat lawaai maakten, met ‘Dog House Boogie’, was er weer volop aandacht voor wat er op het podium gebeurde.
Een aardig concert, zeker, en Seasick Steve blijft een sympathieke peer. Toch bleef het echte vuurwerk dit keer uit. We hadden van de man al veel opwindender concerten meegemaakt. ‘You Can’t Teach an Old Dog New Tricks’ stelde Seasick ooit. Daar kunnen we mee leven. Maar enkele van zijn ouwe trucjes waren ook al welkom geweest.
DE SETLIST: Abraham, Martin and John / Hell / Gypsy Blood / Bullseye / Freedom Road / Walkin’ Man / Thunderbird / Walkin’ Blues / Chiggers / Summertime Boy / Keep That Horse Between Me and the Ground // Gentle on My Mind / Dog House Boogie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier