School Is Cool in Trix: een rapport zonder rode cijfers

Met Things That Don’t Go Right bracht School Is Cool op 6 maart zijn vierde langspeler uit. Wegens de lockdown diende de live-première te worden uitgesteld, maar met zeven maanden vertraging mocht de groep in Trix dan toch nog het podium op. Tweemaal na elkaar zelfs.

Het is inmiddels al tien jaar geleden sinds het Antwerpse School Is Cool met het goud aan de haal ging tijdens de Rock Rally. Een jubileumfeestje zat er in deze coronatijden helaas niet in. Zelfs de promotionele activiteiten ter ondersteuning van de nieuwe plaat vielen in het water. Nog frustrerender was wellicht dat Things That Don’t Go Right bij de pers nogal lauwtjes werd ontvangen. Eén roeper in de woestijn vond dat de groep met de jaren steeds beter was gaan klinken, maar de meeste andere recensenten gewaagden van een teleurstelling. Niet dat er met de nieuwe songs echt iets mis was. Alleen schurkte School Is Cool zich, qua sound, net iets te dicht aan bij die van The War on Drugs.

Op zich is het natuurlijk legitiem dat je je als muzikant laat inspireren door wat in de lucht hangt: niemand leeft onder een glazen stolp. Als je, naast het karakteristieke gitaar- en keyboardsgeluid van Philadelphia’s Finest echter ook nog de typische ‘whoo’-kreetjes van Adam Granduciel begint te kopiëren, hoeft het je achteraf niet te verbazen dat kwatongen je van gemakzucht en opportunisme beschuldigen en alle vergelijkingen in je eigen nadeel uitvallen.

Hebben de dame en heren van School Is Cool het zich dit keer iets te gemakkelijk gemaakt? Een feit is dat er, in formeel opzicht, een zekere eenvormigheid in de nummers is geslopen. Jammer dus dat producer Reinhard Vanbergen (ex-Das Pop) het kwintet niet op andere ideeën heeft gebracht. Met lichtjes aangepaste arrangementen had het nieuwe materiaal van Johannes Genard en de zijnen een veel overtuigender indruk gemaakt.

Speeltijd

Met een titel als Things That Don’t Go Right kun je dus vele kanten op. In eerste instantie verwijst hij naar een verbrokkelende relatie en naar de gewoonte op sociale media zoals Instagram de dingen altijd veel mooier voor te stellen dan ze in werkelijkheid zijn. Maar achteraf bekeken is hij ook van toepassing op een wereld die door covid-19 haast onherkenbaar is veranderd, én op de interne dynamiek bij School Is Cool, waar de drang naar avontuur steeds vaker wordt overstemd door echo’s uit classic rock.

De fans zullen het bovenstaande ongetwijfeld afdoen als muggenzifterij en recensentengeleuter, want om alle belangstellenden te kunnen bedienen speelde School Is Cool in Trix op één avond twee concerten na elkaar. En het moet gezegd, band én publiek hadden er zin in. Vanaf Playground, de veerkrachtige opener, sprong hoofdonderwijzer Johannes Genard in het rond als een jong veulen en ook bij de overige docenten, onder wie nieuwkomer Michaël Lamiroy (afwisselend op gitaar, toetsen en viool), werd de langverwachte speeltijd op gejuich ontvangen.

Zoals verwacht stond de helft van de set in het teken van de nieuwe plaat. Fifty Percent werd voortgejaagd door een strakke ritmesectie en versierd met meerstemmige koortjes die bij The Beach Boys beslist niet uit de toon zouden vallen. Nothing Good werd opgeleukt met elektronische handclaps en het catchy maar bombastische On the Halfway Line klonk bij momenten als een kruising tussen Queen en Bryan Adams. In Close kwamen ook de vocale kwaliteiten van klavierspeelster Hanne Torfs (u kent haar mogelijk ook van haar eigen band Fortress) volop op de voorgrond.

Lichamelijke opvoeding

Tussendoor vielen ruim genoeg vertrouwde momenten te noteren om ook de ouderejaars onder de scholieren tevreden te stellen. Het gedreven Run Run Run Run Run was een leuk staaltje lichamelijke opvoeding. If So, begon als een glamrocker uit de seventies, maar schoof, door toedoen van een viool, geleidelijk op richting folkrock. Het in kogelronde gitaren gevatte Trophy Wall en de rechttoe rechtaan swingende barokpop van Fight of the Century gingen gewis een grote onderscheiding tegemoet. En met het oog op het vak geschiedenis diepte Genard zelfs, samen met zijn akoestische gitaar, ook de oude hit New Kids in Town op, waarin, na een plotse tempowisseling, een statig orgeltje kwam piepen.

Naar aanleiding van het sobere I’m Not Fine, over een groot zwart beest dat af en toe aan de voordeur ligt te grommen, werd vervolgens even het CLB ingeschakeld. Omdat School Is Cool dezelfde avond nog een tweede zit op de planning had staan, was er slechts ruimte voor één enkele toegift: het akoestisch aangezette titelnummer uit de nieuwe plaat. Samen met de leraar moraal (‘It’s better to give in than go too far’) mocht ook de viool hier nog eens de rol van blikvanger opeisen. Helaas kwamen enkele ellendige Coldplay-koortjes alsnog roet in het eten gooien. Al moeten we toegeven dat we lieden kennen die dol zijn op roet, dus: what do we know?

Uit de reacties van de aanwezigen bleek alleszins dat van schoolmoeheid voorlopig geen sprake was. School Is Cool verliet Trix zonder rode cijfers en gaf blijk van enthousiasme en een ontwapenende onstuimigheid. U zult bovengetekende dus zeker niet met krijt zien gooien. Maar hij had Genard en de zijnen toch al prikkelender en uitdagender meegemaakt. Vooruit dan, een zesje.