Sam Amidon @ Feeërieën: Folk, maar niet voor doetjes

Feeëriëen, het zomerfestival van de AB, is zijn 10e editie ingegaan. De Amerikaanse ‘folksinger’ Sam Amidon mocht, op de licht subversieve manier die hem eigen is, de spits afbijten in het Warandepark..

DA GIG: Sam Amidon op Feeërieën in Warandepark, Brussel op 26/8.

IN EEN ZIN: Amidon en zijn begeleider gaven aan hun Amerikaanse traditionals een eigen draai en bliezen ze op een overtuigende manier nieuw leven in.

HOOGTEPUNTEN: ‘Short Life’, ‘I See the Sign’, ‘He’s’ Taken My Feet’, ‘Saro’..

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: “Jimi Hendrix verscheen in één van mijn dromen en vroeg me een plaat te maken met ‘ronde’ muziek. Geen idee wat hij ermee bedoelde, maar ik hoop dat ‘Bright Sunny South’ aan zijn verwachtingen tegemoet komt.”

Feeëriëen, het zomerfestival van de AB in het Brusselse Warandepark, is zijn tiende editie ingegaan. Zónder vuurwerk, maar wel met vijf avonden gratis concerten van topniveau. De Amerikaanse ‘folksinger’ Sam Amidon mocht, op de licht subversieve manier die hem eigen is, de spits afbijten.

De Feeërieën hebben hun naam niet gestolen: de mooi gerestaureerde kiosk in het park, die tijdens de vijfdaagse als podium fungeert, en de gekleurde lampjes die de bomen sieren, stralen een eh… feeërieke sfeer uit waar noch de artiesten, noch het publiek, over uitgepraat raken. Bovendien is de programmatie nooit minder dan boeiend en vallen er vaak bands te zien die binnen afzienbare tijd overal gewild zullen zijn.

Grizzly Bear, Efterklang en Ólafur Arnalds spelen tegenwoordig voor volle zalen, maar allemaal concerteerden ze ooit in het Warandepark, waar ze de nieuwsgierigsten onder de muziekliefhebbers in een vroeg stadium al van hun kwaliteiten wisten te overtuigen. Ook Belgische artiesten zijn op de Feeërieën altijd al kind aan huis geweest. Vandaar dat wie tijdig naar de Feeërieën afzakte, vóór Sam Amidon optredens geserveerd kreeg van Ignatz en Few Bits.

Ignatz (echte naam: Bram Devens) mag door de radio dan stiefmoederlijk worden behandeld, sinds 2005 en bracht hij al een aanzienlijke stapel cassettes, cd-R’s en langspelers uit, waarvan er zelfs twee door de Amerikaanse muzieksite Pitchfork op superlatieven werden ontvangen. Zijn pseudoniem ontleende hij aan de muis uit ‘Krazy Kat’, een vooroorlogse strip van George Hermann. Eerder dit jaar verscheen bij het toonaangevende Finse folktronicalabel Fonal het uitstekende ‘Can I Go Home Now?’ waaruit ook in Brussel nummers op de setlist prijkten.

Ignatz deed het in zijn eentje en had genoeg aan zijn stem, gitaar en elektronische vervormingsapparatuur om indruk te maken. De man speelt songs die bestoven zijn door de Amerikaanse folk- en bluestraditie, zoals we die kennen uit de oude field recordings van Alan Lomax. Zijn werk klinkt rauw, ongekunsteld en afgekloven en verwijst afwisselend naar de jonge Dylan (vooral diens bootlegreeks ‘The Little White Wonder) en Captain Beefheart. Tegelijk waart ook de noisy geest van The Velvet Underground rond in zijn muziek. Referenties die kunnen tellen, dus.

Buitenbeentje

Ook de Antwerpse Few Bits, met als spil zangeres en gitariste Karolien Van Ransbeeck, wisten, net als op Pukkelpop onlangs, zeer te overtuigen. De intimistische droompop van de groep, met uitstapjes naar folkrock en country, viel bij het publiek terecht in goede aarde.

De avond werd besloten door Sam Amidon, oorspronkelijk afkomstig uit de Amerikaanse staat Vermont, waar ook zijn beide ouders jaren al decennialang actief zijn in de plaatselijke folkscene. Amidon zingt uitsluitend eeuwenoude traditionals, murder ballads, zwerfliedjes en gospelhymnes, maar geeft er resoluut zijn eigen draai aan. Hij benadert het folkrepertoire namelijk met de attitude van een free-jazzmuzikant, wat hem, zeker tussen de singer-songwriters van vandaag, tot een buitenbeentje maakt. Zelf ziet hij die oude wijsjes vooral als de grondstof waar hij zijn eigen muziek uit puurt. Zo bewijst hij dat je als vertolker en bewerker net zo creatief kunt zij dan als liedjesschrijver.

Zijn internationale bekendheid dankt Sam Amidon vooral aan zijn betrokkenheid bij het IJslandse Bedroom Community-label en zijn alliantie met muzikanten als Valgeir Sigur∂sson, Ben Frost en, vooral, Nico Muhly, die zijn cd’s ‘All is Well’ en ‘I See The Sign’ van smaakvolle strijkers- en blazersarrangementen voorzag. Voor zijn dit jaar verschenen, vierde cd ‘Bright Sunny South’ koos Amidon echter voor een iets afgeklovener formule.

Nonsens

Dat de artiest in Brussel met een fikse jetlag op het podium stond, lag aan het feit dat hij twee weken geleden met zijn vrouw, zangeres Beth Orton, en hun twee kinderen, van Londen naar L.A. is verhuisd, waardoor hij momenteel iets méér airmiles verzamelt dan goed is voor het menselijke gestel. Gelukkig had dat geen invloed op zijn concert. Amidon, die afwisselend een gitaar en banjo beroerde, werd dit keer vergezeld door de multi-instrumentalist Chris Vatalaro. Al naargelang het uitkwam, voegde de laatstgenoemde aan de songs bas-, drums- en synthpartijen toe.

Uiteraard putte Sam Amidon nummers uit zijn jongste cd, waaronder het rauwe ‘As I Roved Out’, bespiegelende liedjes als ‘Short Life’ en ‘Pharaoh’, de poëtische gospelsong ‘He’s Taken my Feet’ en het van countryzanger Tim McGraw geleende ‘My Old Friend’. Maar met ‘How Come That Blood’ en ‘Wedding Dress’ kwamen ook zijn oudere platen aan bod, al klonken de live-versies soms aanmerkelijk afwijkend. ‘1842’ werd dubbel zo snel gespeeld als normaal en ‘I See the Sign’ was van onderhuidse elektronica voorzien.

Sommige van Amidons nonsensikale grapjes, over zijn roman-in-wording ‘King Speechy’ en Jimi Hendrix, gingen in Brussel de mist in. Daar stond tegenover dat de artiest het publiek wél aan het zingen kreeg tijdens ‘Way Go Lily’. De zanger heeft een hekel aan routine en bouwt tijdens zijn optredens steevast vervreemdingseffecten in die het publiek bij de les moeten houden. Zo zette hij het, in het vrij rustige ‘Rain and Snow’, plots op een schreeuwen, verpakte hij ‘Won’t Turn Back’ als grillige free-jazz en imiteerde hij met zijn stem een volledige trompetsolo van Chet Baker.

Maar met het dromerige ‘Saro’ als orgelpunt won uiteindelijk toch de poëzie. Een mooi aperitief voor de concerten van Julianna Barwick en Damien Jurado op hetzelfde podium, later deze week.

Dirk Steenhaut

SAM AMIDON SETLIST: As I Roved Out / Short Life / My Old Friend / I See The Sign / Way Go Lily / Pharaoh / Won’t Turn Back / Chet Baker Scat Singing Moment / Wedding Dress / He’s Taken My Feet // Saro.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content