Rolling Blackouts Coastal Fever veroorzaken stormschade in de Botanique 

Een overdonderende gitaarrockband en een singer-songwriter met een ontwapenend gevoel voor humor: kangoeroerock was het ordewoord in de Botanique. Want zowel Rolling Blackouts Coastal Fever als Stella Donnelly behoren tot de interessantste artiesten die vandaag down under het mooie weer maken.

‘De toekomst heeft snaren’, schreven we in 2018 al naar aanleiding van de Pukkelpop-passage van Rolling Blackouts Coastal Fever, een kwintet uit Melbourne dat niet over één frontman maar over drie zangers-gitaristen beschikte. Zijn gespierde maar melodieuze sound en hechte samenspel riepen beurtelings herinneringen op aan eighties bands als The Chills en The Go Betweens. Sindsdien horen we in de muziek van de Aussies echter ook nadrukkelijke echo’s uit het oeuvre van Television en –wie herinnert ze zich nog?– The Blue Aeroplanes.  

Naast twee ep’s brachten de Blackouts tot dusver drie voortreffelijke langspelers uit, waarvan het vorige maand verschenen Endless Rooms de recentste is. Op die plaat, ingeblikt tijdens de lockdown, hebben de heren veel geëxperimenteerd, hun geluidspalet uitgebreid en, althans in tekstueel opzicht, een nieuw hoofdstuk aangesneden. Zonder prekerig over te komen, stoppen ze al eens politieke en maatschappelijke statements in hun songs, want wie kan blijven zwijgen wanneer de wereld, in het geval van Australië wel zeer letterlijk, in brand staat? 

Stella Donnelly, net als Tame Impala afkomstig uit Fremantle, in het westen van het land, neemt evenmin een blad voor de mond. Haar debuut-lp Beware of the Dogs uit 2017 bevatte bijvoorbeeld het bloedstollende Boys Will Be Boys, over de verkrachting van een vriendin. ‘Why was she all alone / Wearing her shirt that low? /They said boys will be boys / Deaf to the word no’, zong ze, waarna ze meteen op het schild werd gehesen als één van de gangmakers van de #metoo-beweging. Maar Donnelly is veel méér dan dat, zo bleek in Brussel, waar de dertigjarige zangeres het publiek moeiteloos inpakte met haar goedlachse en opgewekte persoonlijkheid.  

Bedrieglijk frivool 

Ze begon haar optreden solo-elektrisch met U Owe Me, waarin ze haar vroegere baas een veeg uit de pan gaf, kreeg vervolgens assistentie op toetsen van George Foster, die Mosquito van een ‘Norah Jones vibe’ moest voorzien, en werd daarna vervoegd door haar band die haar liedjes in een pittige indiepopverpakking wikkelde. In Old Man nam ze nog even toxische mannelijkheid op de korrel (‘Your personality traits don’t count / If you put your dick in someone’s face’), maar met Flood en Lungs, liedjes uit haar tweede lp die nog deze zomer uitkomt, ging ze de kwetsbare en introspectieve toer op. Met How Was Your Day? kreeg ze iedereen aan het zingen, het bedrieglijk frivole Die gaf aanleiding tot gekke dansjes en zelfs een handstand. En wie aan het bloedmooie Tricks kon weerstaan had zijn/haar hart wellicht op de trein laten liggen. Ons besluit staat vast: voortaan drinken wij Stella. 

Na de pauze stak in de orangerie een vernietigende storm op, toen Rolling Blackouts C.F. zich in de schijnwerpers begaven. Wie tijdens het eerste kwartier al knallers kan afvuren zoals An Air Conditioned Man of Talking Straight, komt, wat ons betreft, alvast van zeer goeden huize. De groep klonk gedreven en trefzeker, de inventieve gitaarpartijen haakten knap in elkaar en vormden een veelkleurig vlechtwerk dat tijdens een workshop kunstambachten gewis een onderscheiding zou krijgen. In wezen spelen Rolling Blackouts opwindende garagerock met psychedelische trekjes, maar naarmate de jaren vorderen weten ze hun sound van steeds meer finesse te voorzien. 

De ritmesectie –drummer Marcel Tussie, die voordien al in de band van la Donnelly figureerde, en bassist Joe Russo, die al spelend voortdurend over het podium ijsbeerde– stond als een oorlogsbunker. Maar de échte blikvangers waren uiteraard de drie snarengeselende heren in de frontlinie, die afwisselend ook de zangpartijen voor hun rekening namen. In de afdeling Stem wist Fran Keaney, de man die de akoestische gitaar beroerde, het meest indruk te maken. Vreemd dus dat vooral Tom Russo (rechts, met de Gretsch) en Joe White (links, met de Fenders Mustang en Jaguar) het vaakst bezit mochten nemen van de microfoon. White was wél de muzikant die de songs, met zijn sierlijk slingerende motiefjes, hun karakter verleende. 

Bierflesje 

De teksten van Rolling Blackouts C.F. zijn vaak aan de impressionistische, zelfs abstracte kant, waardoor je niet altijd kon uitmaken waar de groep het precies over had. De gitaren spraken echter luid en duidelijk, terwijl de catchy pop hooks van She’s There, Dive Deep, Falling Thunder, Cameo en het stuiterende Blue Eyed Lake zich als harpoenen in je geheugen boorden. Tweemaal werd de vocale hulp ingeroepen van Stella Donnelly: in Caught Low, over de klimaatcrisis, waarin Joe White slide speelde met een bierflesje, en Bounce Off the Bottom, over de bosbranden die enkele jaren geleden in Australië een nooit geziene ecologische ramp veroorzaakten.  

Waar de nummers uit Hope Downs en Sideways to New Italy nog zonnige stranden suggereerden, riep het nieuwe materiaal wat vaker nachtelijke sferen op. Toch klonken de Blackouts al bij al behoorlijk consistent. En wanneer hun sound even eenvormig dreigde te worden, gaven ze je, met French Press als toegift, alsnog een uppercut van het type dat barsten in je gebit veroorzaakte. 

Tame Impala, The Goon Sax, Julia Jacklin en Courtney Barnett gaven de jongste jaren al aan dat de Australische indierockscene nog steeds springlevend is. Voor zover dat nog niet gebeurd mocht zijn, mag u Stella Donnelly en Rolling Blackouts C.F. nu beslist aan dit lijstje ‘essentials’ toevoegen.