(23u20, The Barn) In Hawaii verloopt het leven net een beetje relaxter dan elders op de planeet. Het is daar dat zanger-surfer Jack Johnson, met een tropische cocktail in zijn hangmat onder een palmboom bungelend, de meeste van zijn liedjes bedenkt.
PLUS
Geen wonder dat het vaak om luie, tot heupwiegen nodende folkpopdeuntjes gaat, die zo luchtig klinken dat, wanneer er iets van Johnson voorbijkomt, je transistorradio haast vanzelf geneigd is tot boven de wolken te klapwieken. En vang hem daarna maar eens terug!
Maar daarmee willen we niet gezegd hebben dat ’s mans licht verteerbare muziekjes inhoudsloos zijn. Johnson is namelijk een fervent milieu-activist die altijd warm te maken is voor de Goede Zaak. En als hij tussen al zijn liefdadigheidsactiviteiten even wil ontspannen -in Hawaii kan de boog nu eenmaal niet altijd gespannen staan- dan bezingt hij wel de geneugten van lokale culinaire specialiteiten zoals de ‘banana pancake’. Het zou ons dus genszins verbaasd hebben mocht Jeroen Meus in Werchter op de eerste rij hebben gestaan.
Een voordeel van die positie was dan dat hij omringd zou zijn geweest door veel vrouwelijk schoon, want (de muziek van) Jack Johnson valt vooral bij de dames in de smaak. Dat zag je aan de bordjes in het publiek waarop ten aanzien van de bard zowel eerbare als oneerbare voorstellen werden geformuleerd. Johnson hield echter het hoofd koel -op zich al een prestatie, gezien de hoog oplopende temperaturen in The Barn- en probeerde, samen met zijn band, de aandacht af te leiden met razend populaire liedjes als ‘Flake’, ‘Taylor’, ‘Sitting, Waiting, Wishing’, ‘You and Your Heart’, ‘If I Had Eyes’ en ‘Better Together die ons, als Johnsonleek, niet veel zeiden, maar door het publiek wél woord voor woord werden meegezongen. En ja, wanneer de artiest en zijn aanhang allebei zichtbaar in hun schik zijn en er sprake is van zoveel wederzijdse liefde als in Werchter, dan kun je alleen maar van een geslaagd concert spreken.
MIN
We zijn ervan overtuigd dat Jack Johnson een toffe peer is, maar als u het ons niet kwalijk neemt: ons gingen de meeste van zijn songs het ene oor in en het andere uit. Zijn onbekommerde liedjes, waarin regelmatig een piano of accordeon op de voorgrond treedt en die soms ook verpakt worden als organische softfunk, doen zo braaf aan dat je ze haast spontaan zou aaien, zoals je geliefde hond, kat of cavia. En mocht er nog geen kampvuur bestaan, dan zou iemand het wellicht spontaan uitvinden om Johnsons muziek een thuis te geven.
Toegegeven, het is allemaal een kwestie van smaak. Maar dat de zanger het bestond om, als introductie tot zijn eigen ‘Staple It Together’ een tandeloos stukje van Led Zeppelins ‘Whole Lotta Love’ te spelen, uitgerekend op hetzelfde podium waar Robert Plant een dag eerder een zinnenprikkelend concert had gegeven, getuigde toch van enige zelfoverschatting. Neem het ons niet kwalijk, dames. Laten we het er maar op houden dat bovengetekende er volstrekt niets van begrepen heeft, omdat hij niet tot Johnsons doelpubliek behoort. Uw pek en veren zijn welkom.
HOOGTEPUNTEN
Het publiek toonde zich blij met de vele hits, zelf waren we vooral te spreken over het solo-akoestisch gebrachte bisnummer ‘Do You Remember?’
QUOTE
“I’ll tell you one thing: it’s always better when we’re together.”
DE SETLIST: Flake / Taylor / Sitting, Waiting, Wishing / You and Your Heart / Radiate / If I Had Eyes / Bubble Toes / Not Fade Away / Mudfootball / Wasting Time / Breakdown / Better Together / Belle + Banana Pancakes / Shot Reverse Shot / Whole Lotta Love + Staple It Together / At Or With Me Good People // Do You Remember?
Dirk Steenhaut
