Rex Rebel in de AB Club: de revolutie is nog niet voor morgen

Bij het vorstenhuis weten ze nog nergens van, maar de vaderlandse muziekaristocratie schuift dezer dagen een nieuwe koning naar voren. Hij heet Rex Rebel en, in weerwil van de huidige coronahysterie, mocht hij zijn langspeeldebuut komen voorstellen in een uitverkochte AB Club.

Tenzij u het afgelopen jaar in een ander zonnestelsel hebt doorgebracht, zal het u ongetwijfeld niet zijn ontgaan: Sarah Bettens gaat voortaan als transman door het leven en laat zich nu aanspreken als Sam. Tegelijk heeft ook zijn muziek, na een kwarteeuw K’s Choice, een grondige transitie ondergaan. Rex Rebel mag dan al uit drie leden van dat gezelschap bestaan, het heeft de gitaren resoluut overboord gegooid, ten voordele van synths, loops, elektronische drums en licht bewerkte stemmen. Het resultaat houdt het midden tussen r&b en catchy, soms dansbare maar voornamelijk downtempo elektropop. ‘We waren op zoek naar een nieuwe uitdaging en hadden er behoefte aan buiten onze comfortzone te treden’, luidt het in interviews.

Aangezien de groepsleden op verschillende continenten wonen, kwamen de meeste van hun nummers tot stand via de uitwisseling van digitale bestanden, waar ieder apart thuis verder aan knutselde. Een en ander heeft met Run een aardige, maar weinig spectaculaire popplaat opgeleverd. Toen de eerste single enkele weken geleden via de radio tot ons kwam, moesten we meteen aan de modieuze sound van Billie Eilish denken. Toch ziet het ernaar uit dat u de komende maanden niet aan Rex Rebel zult kunnen ontsnappen: de lancering van zijn eerste plaat gaat gepaard met een grootscheepse mediacampagne, die de nodige publieksaandacht moet genereren. Missie geslaagd: de fans van K’s Choice lijken de nieuwe groep van Sam Bettens probleemloos in het hart te sluiten.

Oorwurm

In Brussel werd de frontman, die voor de gelegenheid een bas beroerde, geflankeerd door drummer Wim Van der Westen en toetsen- en knopjesmanipulator Reinout Swinnen. ‘There is gold waitin’ for me’, klonk het al meteen zelfzeker in opener Big Shot, een oorwurm waarmee Rex Rebel zijn entree niet heeft gemist. ‘Het was aanvankelijk onze bedoeling iets lichtvoetigs te maken waarmee we het publiek een ontspannende avond zouden kunnen bezorgen’, dixit Bettens. ‘Dat hielden we juist geteld twee nummers vol. Want daarna begon ik toch weer te schrijven over wat me bezighoudt en wat ik om me heen zie gebeuren. Het is de aard van het beestje, vrees ik.’

Een introspectief nummer over relationele strubbelingen, zoals I Can’t Hurt You, had zeker niet misstaan in het repertoire van, pakweg, Poliça, en ook het donkere Body luisterde aangenaam weg. Het haast gewichtsloze Movin’ Out lonkte complexloos naar de dansvloer en ook tijdens het heupwiegende Lifeline – Bettens: ‘Sluit je ogen en stel je even voor dat je op Coachella staat – transformeerde de AB Club zich in een heuse disco.

Met het oog op One More deed Rex Rebel een beroep op de participatie van het publiek, waarbij het zaaltje in tweeën werd verdeeld, met daar tussenin de ‘non-binairen’ die in geen van beide kampen thuis hoorden. Big Boy, de huidige single, belichtte de schaduwzijde van Big Shot, maar had blijkbaar iets te lang in dezelfde couveuse gelegen als Sign O’ The Times van Prince.

Krop en keel

Op andere momenten kwamen Sam Bettens en zijn gezellen vooral aanzetten met melancholische nummers die op zoek waren naar de kortste weg tussen krop en keel, zoals Too Much to Take, of met persoonlijke belijdenissen over de periode waarin de zanger zich niet al te best in zijn vel voelde, type Run: ‘If I could stop, If I could sleep / If I forgot my darkest need / If I could live outside of me / The grand escape from lunacy’. Vandaar de oproep: ‘See me on the inside’. NWF, waarin een sample van Greta Thunberg verstopt zat en Bettens een warm pleidooi hield voor ‘a better world for the human race’ was zó nieuw dat het pas tot stand kwam nadat het visitekaartje van Rex Rebel de drukkerij al had verlaten.

‘Bedankt voor jullie teleurstelling’, lachte Sam Bettens toen de toeschouwers morden omdat, na een goeie drie kwartier, het einde van de set al werd aangekondigd. De hekkensluiter werd Low, een spoken word-nummer waarin de zanger verslag deed van de moeizame mentale reis die hij de jongste jaren had afgelegd. Want wanneer geslacht en gender niet samenvallen en je niet in staat blijkt je te conformeren aan de verwachtingen van de samenleving, is een identiteitscrisis vaak onafwendbaar. ‘Hold our heads high, when we’re asked to stay low’, luidde de trotse conclusie, en naar het hartverwarmende applaus te oordelen, was het publiek het daar helemaal mee eens. De enige bis van de avond, het bij George Michael betrokken Freedom! ’90, was dus zeker niet toevallig gekozen.

Twee vaststellingen: Sam klinkt vandaag nog altijd precies zoals Sarah, wat soms een beetje bevreemdend overkomt. En hoewel hij nog altijd grossiert in fijne melodieën, klinkt zijn nieuwe muziek al bij al vrij braaf. Met een fluwelen rebel als Rex is de revolutie dus zeker nog niet voor morgen.