Bands die gewoonweg geen slechte concerten kúnnen geven, het zijn er heus meer dan alleen Springsteen en de zijnen. Ook Mike Scott en zijn Waterboys mag u tot dat select groepje rekenen.
Hun meest succesvolle albums zijn intussen zo ’n dertig jaar oud, maar toch is de Keltische folkrock van The Waterboys nog lang niet gedateerd. Wel integendeel; hun grootste klassieker ‘The Whole Of The Moon’ klinkt na drie decennia van overvloedige airplay nog steeds onweerstaanbaar aanstekelijk en de livereputatie van Scott en co is niet stuk te krijgen.
The Waterboys staat tegenwoordig op het podium als vijftal, waarvan zanger/gitarist Mike Scott samen met violist Steve Wickham duidelijk de ruggengraat vormt. Scott en Wickham zouden de hele avond met zijn tweeën rondhuppelen en hun rockende instrumenten voortdurend in dialoog laten gaan. Als ware het Jagger en Richards, zo zetten ze op het podium de lijnen uit en vormden ze met hun twee de legendarische sound van de band.
Lang duurde het niet vooraleer het duo zijn enthousiasme op het publiek weerspiegeld zag. Een mooi ‘Strange Boat’, gevolgd door een uitbundig ‘Fisherman’s Blues’, meer had het Antwerpse amfitheater niet nodig om het op een dansen en een meezingen te zetten. Niet van de jongste trouwens, dat Antwerpse publiek, maar dat hoeft niet te verwonderen bij een band die vooral in de eerste helft van de jaren tachtig zijn fanbase heeft gevormd. Wie overigens dacht met die talrijke vijftigers van de storende filmende smartphones verlost te zijn, had ongelijk. Erger nog: deze generatie steekt zonder gêne een heuse iPad de hoogte in om hun favoriete nummer vast te leggen.
Bij de nummers uit die beginperiode was het mooi om te zien hoe het speelplezier er bij Scott nog steeds afdroop, maar toch bleef er aanvankelijk een zekere arrogantie over hem hangen. Het typeert hoe hij al dertig jaar lang tegen zijn leven als popmuzikant aankijkt: alles draait om het spelen, niet om het circus eromheen. Wie van Scott promopraatjes of blitse televisieoptredens verwacht, is aan het verkeerde adres.
Scott koos vooral nummers uit de groeps eerste vier albums, maar plukte ook uit de jongste plaat, ‘An Appointment With Mr. Yeats’ uit 2011. Die bestaat uit gedichten van de Ierse dichter William Butler Yeats, door Scott op melodie gezet. ‘White Birds’ is zo ’n stukje muzikale poëzie, dat een bijzonder vurige uitvoering meekreeg, inclusief een onstuimig slot waar de gensters werkelijk afsprongen. Een tweede nummer uit Mr. Yeats, ‘Mad As The Mist And Snow’, werd een echt griezelspel waarbij de bandleden zich verscholen achter enge zwarte maskers.
Hét grote herkenningsmoment kwam natuurlijk bij ‘The Whole Of The Moon’, dat niet tot het einde werd gespaard, maar net over halfweg voor een euforisch hoogtepunt zorgde. Jammer misschien dat de blazers niet van de partij waren, maar opgevangen werden door viool en keyboards, al kon dat de pret zeker niet drukken.
Op het verstillend mooie ‘This Is The Sea’ na, ging het laatste half uur regelrecht de rock ’n roll toer op. ‘Don’t Bang The Drum’ werd heerlijk lang uitgesponnen, met Wickham die als een echte rockviolist de gitaarsolo’s van Scott beantwoordde. Tijdens de bissen bracht ‘Be My Enemy’ een stevig rondje seventiesrock, waarna een cover van ‘At The Hop’, de doo-wop klassieker van Danny & The Juniors, de voorste rijen helemaal in een dansvloer veranderde.
The Waterboys leverde in het Rivierenhof een greatest hits show af zonder zwakke momenten. Zolang Mike Scott dezelfde hartstocht in zijn songs blijft leggen en Steve Wickham zijn viool bespeelt alsof het zijn allerlaatste keer is, zullen deze nummers de tand des tijds doorstaan en hebt u geen excuus om ze te missen.
Toon Heylen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier