M-idzomer is een vierdaags festival voor de culturele veelvraat. Met veel muziek. Op de openingsavond zetten Float Fall, Bony King of Nowhere en Trixie Whitley meteen de (juiste) toon.
M-idzomer is een vierdaags festival voor de culturele veelvraat. Ieder vindt er zijn gading: van performance, over lezingen, tot expo’s en muziek. Véél muziek. Zo zetten op de openingsavond Float Fall, Bony King of Nowhere en vooral een imponerende Trixie Whitley meteen de (juiste) toon.
De plek van deze cultureel verantwoorde festiviteiten is het M-Museum in Leuven. Een architecturaal labyrinth van verborgen hoeken en gangen. Al meteen bij het binnenstappen zorg je maar best voor een open mind wanneer mannen en vrouwen in maatpak al kussend van trappen de trappen rollen. Live action performance heet zoiets.
Wat verderop is er de expo van Kurt Overbergh, artistiek directeur van de Ancienne Belgique, die er zijn voorliefde voor poezenhoezen lustig mag botvieren. In reeds de vierde editie van zijn MEOW-tentoonstelling verbaast hij je met zijn fascinerende collectie van platenhoezen en muziekmemorabilia waarin de besnorde viervoeter centraal staat. Er zijn zelfs aparte hokjes (inclusief rode gordijntje, voor de privacy) voorzien waarin de iets of wat hitsigere bezoeker een momentje van intimiteit kan veroorloven bij de meer pikante ‘poezenhoezen’. Ook daar dus: voor elk wat wils.
Float Fall
Eerste muzikale act van de avond was Float Fall, het Leuvense duo bestaande uit Ruben Lefever en Rozanne Descheemaeker, dat een thuismatch mocht spelen. Float Fall toonde naast de debuutsingle Someday -dat internationaal scoorde via een recensie in het gereputeerde muziekmagazine Q- nog over behoorlijk wat boeiend materiaal te beschikken. De vergelijkingen met de etherische sound die The XX brengt, zijn niet van de lucht -vooral de stem van Ruben Lefever is haast een kopie-, maar zoals al menig bekend artiest beaamde: beter goed pikken, dan slecht creëren. De cover van Everybody got to learn sometime (origineel van The Korgis) en de nieuwe single Werewolf konden de aandacht van het publiek vangen. Alleen jammer dat de magie van hun set wat verloren ging in het alles verzwelgende zonnelicht. Laat Float Fall bij zonsondergang spelen en ze blazen iedereen weg.
Bony King of Nowhere
Bram Vanparys, aka The Bony King of Nowhere, bracht de set die we van hem mochten verwachten. Dat kan je negatief of positief evalueren. Positief, omdat je weet dat de Gentse troubadour altijd en overal kwaliteit brengt. Zijn hemelse stem, zijn oerdegelijke nummers en dito band: dit is internationale klasse en kan zo naast Bonnie Prince Billy of Ed Harcourt staan. Alleen, en dat is de negatieve invulling van die evaluatie, zit er zo weinig schwung in zijn sets. Dat is voor een stuk inherent aan het soort bluegrass, country en singersongwritermateriaal dat The Bony King brengt, maar je moet al echt inspanning doen om de focus op de muziek te houden. Nooit een goed teken.
Vanparys probeert dat wel te counteren door voldoende af te wisselen tussen solo, in duo of met band te spelen… maar het zijn toch vooral de solomomenten die beklijven. “Everywhere I go, I will always be the same. I will be unafraid”, zingt hij in Travelling Man, daarmee perfect de geest van de ware troubadour erend. Wanneer The Bony King zijn tristesse en melancholie laat neerdalen in zijn woorden, is hij op zijn best. Beeld je een heldere zomernacht in, waarbij de sterren kwistig fonkelen aan het donkere plafond, en als zaklamp fungeren voor de eenzame muzikant die beneden over de verlaten autoweg slentert.
Trixie Whitley
Headliner op deze eerste avond van M-idzomer was Trixie Whitley, die met Fourth Corner net nog haar eerste full album releaste. Op de planken van het M-museum stond ze solo -afwisselend op piano en gitaar- en dat ging gepaard met de nodige nervositeit. “Het is al heel lang geleden dat ik nog eens alleen op een podium stond, ik ben dus behoorlijk zenuwachtig”, bekende ze drie nummers ver in haar set. Dat die nervositeit nergens voor nodig was, bewees het luide applaus van de ondertussen volgelopen binnenkoer.
Whitley toonde dat ze de voorbije jaren een serieuze stap voorwaarts heeft gezet. Enkele jaren geleden trachtte ze tijdens optredens nog te vaak en te opzichtig te imponeren met haar majestueuze, grofkorrelige stem, tegenwoordig heeft ze geleerd te doseren… waardoor de nummers nog krachtiger worden. De uitvoeringen van singles Need your love en Breathe you in my dreams waren absolute hoogtepunten van de avond. Zelfs een technisch probleem -het komt wel vaker voor bij de soms iets te ontstuimige Whitley- halfweg de set konden het ritme niet breken. Bisnummer Strong Blood, een ode aan haar moeder en één van de eerste nummers die ze ooit schreef, was de gepaste afsluiter van een concert waarin een Gent-New Yorkse jongedame (26) bewees ook als artieste tot het volwassendom te zijn toegetreden.
Matthias Stockmans
Ter info: M-idzomer loopt nog tot en met zondag 4 augustus. Het volledige programma op www.m-idzomer.be. Onder meer Nouvelle Vague, Melanie De Biasio en An Pierlé staan op de affiche.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier