Raymond van het Groenewoud 65 @ ABClub: Feesten in stijl

© Yvo Zels

Echte rockers gaan nooit met pensioen. Zeker wanneer ze Raymond van het Groenewoud heten. De zanger werd op 14 februari 65 en viert dat nog steeds met een reeks optredens her en der in Vlaanderen. Ook in de AB was het weer bingo, met een set vol klassiekers en ook enkele nieuwe liedjes.

DA GIG: Raymond van het Groenewoud 65 in ABClub, Brussel op 7/5.

IN EEN ZIN: Raymond en zijn band sprongen, naar goede gewoonte, stilistisch van de hak op de tak, maar legden zoveel muzikale souplesse en speelplezier aan de dag, dat de heterogeniteit van het repertoire nooit stoorde.

HOOGTEPUNTEN: ‘Gelukkig zijn’, ‘Wat een fijne dag’, ‘Het verschil met mijn vriend Jan’, ‘Maria, Maria’, ‘Meisjes’, ‘Twee meisjes’, ‘Omdat ik van je hou’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE (ter aankondiging van ‘Coumba’): “Omdat we nu toch in Brussel zijn, wil ik ook een nummer in het Frans zingen. Dat is goed voor de pariteit. Maar het is Afrikaans Frans, dat ligt me beter. Zo kan ik me de fouten, die ik sowieso maak, net iets beter permitteren.”

Wat moeten we u over Raymond vertellen dat u nog niet weet? De man die zijn volk in het Vlaamse leerde rocken en van de meest uiteenlopende muziekjes houdt, schuimt al sinds 1972 de podia af en is, tegen wil en dank, tot een instituut uitgegroeid. Veelzijdig muzikant. Begenadigd songschrijver. Bevlogen performer. Gewiekst entertainer. We kunnen u zelfs niet bij benadering vertellen hoe vaak we de zanger al live aan het werk zagen, maar nog nooit hebben we van hem een minder dan voortreffelijk concert meegemaakt. En uiteraard valt zijn invloed nauwelijks te overschatten: zonder zijn lichtende voorbeeld geen Frank Vander linden, geen Stijn Meuris, geen Luc De Vos.

Tot onze grote verbazing trad Van het Groenewoud dit keer niet op in de grote zaal van de AB, die hij zonder moeite had kunnen uitverkopen, maar wel in de veel kleinere Club. Een bewuste keuze, zo bleek, want ‘back to basics’ leidt doorgaans tot meer speelplezier en zo kwam de artiest dus terecht op een plek waar hij het publiek, haast letterlijk, kon ruiken. Raymond en zijn vierkoppige band, waarin we, behalve zijn zoon Leander (op gitaar, toetsen en percussie), ook oudgedienden als bassist Mich Verbeelen en drummer César Janssens aantroffen, toonden zich zeer in hun sas. De zanger kwam zelfs regelmatig op de proppen met grappige, zelfrelativerende ’terzijdes’, zowel tijdens als tussen zijn nummers.

De set begon gedreven met ‘Ochtendlied’, een song naar het model van Dire Straits, waarin de zanger al meteen een felle gitaarsolo weggaf. Prompt liet hij enkele nieuwe nummers los, zoals het van een fikse scheut ironie voorziene ‘Wij vieren moeder’ (“Wij willen eren / Dat ze zich gratis laat schofferen”) of ‘Wijn’, dat volgens Raymond van het Groenewoud zowel schatplichtig was aan Lou Reed als aan Fernando Pessoa. “Zij kenden elkaar niet, maar ik ken hen allebei”, grapte hij. Waarna hij het publiek op het verkeerde been zette met ‘Vallen en opstaan’, op het eerste gehoor een luchtig feestlied, maar dan wél eentje met een wrange ondertoon. Vorm en inhoud botsen trouwens wel vaker bij Raymond: het is een manier om de toehoorder alert te houden.

Koorzang

Dat Van het Groenewoud er, ook op zijn 65ste,, nog behagen in schept een potje lawaai te maken, bleek uit ‘Razernij’ en het onverslijtbare ‘Maria, Maria, ik hou van hou’, een overblijfsel uit zijn periode met Louisette, dat al tijdens het eerste kwartier werd opgediept. Dat was meteen goed voor enkele stevige gitaarriffs, het volvette orgeltje van Pieter van Bogaert, dat de hele set lang de groepssound zou blijven domineren, en een gezwinde koorzang van de toeschouwers. Vervolgens kondigde de zanger een gastfluitist aan, die wellicht verloren was gelopen in het ondoorgrondelijke gangenstelsel van de AB en dus een poosje op zich liet wachten. Raymond bleef echter helemaal zen en improviseerde de onvoorziene pauze probleemloos vol met allerlei kwinkslagen. Het nummer in kwestie, ‘Moment’, ging volgens hem over het tijdelijke, waardoor het van de weeromstuit eeuwigheidswaarde kreeg.

Zoals we dat van de artiest al enkele decennia gewoon zijn, sprong hij behendig van de hak op de tak. Het zwierige ‘Cha cha cha’, waartoe nu ook een trompettist de rangen kwam vervoegen, en ‘Het meisje van je droom’, gemonteerd op de baslijn van Steely Dans ‘Rikki Don’t Lose That Number’, toefden in zwoele latin-sferen. Maar met evenveel gemak goochelde het gezelschap op het podium met wiegende reggae (‘Warme dagen’), luchtige Afropop (‘Coumba’) of iets meer gesofisticeerde bossanova (‘Het verschil met mijn vriend Jan’). Goed, het frivole carnavalslied ‘Het gaat om ons’ was aan bovengetekende niet besteed, maar Raymond van het Groenewoud zong het met een brede grijns op het gezicht en kwam er probleemloos mee weg: een beetje hoempa kan het Vlaamse publiek wel hebben. Idem dito voor het tot volksdansen aanzettende, instrumentale ‘De Lucaskinowski’, waarin de entertainer het net iets te nadrukkelijk overnam van de artiest. Het enige dat aan deze Ruslandpastiche nog ontbrak was een kozakkenkoor.

Cafard

Gelukkig kregen we ook enkele keren de gevoelige en meer subtiele Raymond te horen. Zo ging hij aan de piano zitten voor ‘Gelukkig zijn’, dat van klassiek aandoende versieringen werd voorzien, en het druilerige ‘Wat een fijne dag’, waarin de alomtegenwoordige cafard werd gecountered door de mijmerende trompetfrasen van Jo Hermans. ‘L’étranger c’est mon ami’ werd aangewend om, op maatschappelijk vlak, even de puntjes op de i te zetten.

“Wij eindigen dit recital met een ode aan het andere geslacht”, waarschuwde Van het Groenewoud nog, om vervolgens ‘Meisjes’ af te vuren: zijn eerste maar zeker niet zijn laatste echte volkshymne. En naar de geestdriftige samenzang uit de zaal te oordelen, zat er nog lang geen sleet op. Twintig songs in anderhalf uur: jawel, het ging verbazend goed vooruit.

Uiteraard volgde daarna nog een dessert, met een bloedmooi ‘Twee meisjes’, waarin de zanger andermaal aangaf wat voor expressief gitarist hij wel is, en het met accordeon bijgekleurde ‘Omdat ik van je hou’. Het broeierige ‘Brussels By Night’ deed zijn voordeel met de twee jazzy blazers en tot slot sommeerde De Meester zijn muzikanten vooraan op het podium om samen hun stemmen te lenen aan ‘Mama moet komen’. Prima concert alweer, van een topartiest die vooralsnog geen vermoeidheidsverschijnselen vertoont. Artiest en publiek waren achteraf dus ‘schandalig content’. Op naar de volgende 65, Raymond.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Ochtendlied / Wij vieren moeder / Maria, Maria, ik hou van jou / Wijn / Vallen en opstaan / Razernij / Gelukkig zijn / Moment / Cha cha cha / Wat een fijne dag / Het meisje van je droom / Bonestaak dans / Het gaat om ons / Het verschil met mijn vriend Jan / De Lucaskinowski / L’étranger, c’est mon ami / Meisjes // Twee meisjes / Omdat ik van je hou / Brussels By Night / Mama moet komen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content