Met ‘… Like Clockwork’ hebben Queens of the Stone Age voor het eerst in zes jaar weer een cd uit. Naar de geestdriftige reacties te oordelen zaten de fans daar duidelijk op te wachten en in Brussel werden ze op hun wenken bediend met een strak, energiek én gevarieerd concert.
DA GIG: Queens of the Stone Age in Koninklijk Circus, Brussel op 17/6.
IN EEN ZIN: De Queens speelden een strakke, bevlogen en goed uitgekiende show waarin de nieuwe nummers, qua kracht en scherpte, niet voor de klassiekers hoefden onder te doen
HOOGTEPUNTEN: ‘No One Knows’, ‘My God Is The Sun’, I Sat By The Ocean’, ‘Little Sister’, ‘I Appear Missing’, ‘Go With the Flow’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Josh Homme: “We amuseren ons altijd geweldig wanneer we in België zijn. En in een zaal als deze kunnen spelen, geeft ons een enorme vrijheid. You guys are fucking wonderful.”
U hebt het wellicht al ergens gelezen: de come-backplaat van de Queens werd een zware bevalling. Frontman Josh Homme was opgebrand, werd verteerd door schrijfkramp en kampte met een joekel van een identiteitscrisis. Dat ‘… Like Clockwork’ er uiteindelijk toch kwam, had alles met koppigheid en volharding te maken. Alleen: zou de groep er haar reputatie ook eer mee kunnen aandoen? De marketeers van de platenmaatschappij waren er blijkbaar niet zo gerust op, want in de aanloop naar de release schermden ze vooral met de gastbijdragen van Dave Grohl, Mark Lanegan, Trent Reznor, Alex Turner en, godbetert, zelfs Jake Shears van Scissor Sisters en Elton John. Alsof het materiaal op zich niet goed genoeg was om de buitenwacht van de kwaliteiten van Queens of The Stone Age te overtuigen.
Zelf waren we aanvankelijk slechts matig onder de indruk: teveel vullertjes, teveel geforceerde experimenten, teveel halfbakken ideeën en een te gelikte productie, luidde ons eerste verdict. Er werden op de cd weliswaar enkele nieuwe stilistische paden verkend en als zanger toonde Homme zich zelfs veelzijdiger dan ooit, maar de muziek klonk minder ‘in your face’ dan vroeger en ruim de helft van de nummers weigerde te beklijven. Maar zie, inmiddels zijn we enkele weken verder en moeten we toegeven dat het werkstuk bij iedere draaibeurt een beetje beter wordt. Wat enige gewenning en een volledig open gedraaide volumeknop al niet vermogen.
Koninginnedag
Een meesterwerk of niet, het publiek is al lang blij dat Queens of the Stone Age, na een lange afwezigheid, weer actief zijn. Het concert in het Koninklijk Circus -een relatief intieme zaal voor een band van dit kaliber- was, tot frustratie van velen, in een mum van tijd uitverkocht. Kaartjes waren net zo gegeerd als een gekoelde Duvel in de Sahara en vanaf de eerste logge noten van ‘Keep Your Eyes Peeled’ werd duidelijk dat de groep er bijzonder veel zin in had.
Het vijftal, met nieuwe drummer Jon Theodore, en verder ook gitarist Troy Van Leeuwen, bassist Michael Shuman en toetsenspeler Dean Fertita in de rangen, speelde zo strak en krachtig dat je alras begreep waarom de Queens, samen met Foo Fighters en Metallica, tot de populairste gitaarbands van dit tijdsgewricht behoren. Ongeveer de helft van de set bestond uit nieuw materiaal, zodat er voldoende ruimte overbleef voor oudere publieksfavorieten. Vooral het tien jaar oude ‘Songs For The Deaf’ kwam, met vijf songs, opvallend uitgebreid aan bod.
Met de visuele presentatie zat het alvast snor. Het concert begon met een rij glasramen die virtueel aan diggelen gingen, waarna op een groot scherm sinistere animatiefilmpjes werden vertoond. Zo zag je, bovenaan een elektriciteitsmast, in lichtgevende letters, het QUOTSA-logo en werd je gebombardeerd met beelden van brandende auto’s, moordzuchtige roofvogels, de dood die een vrouw omhelst en onheilspellende slogans zoals “The end is fucking nigh”.
De toeschouwers hadden lang naar de komst van de Queens uitgekeken en de uitgelaten sfeer in de zaal was een Koninginnedag dan ook méér dan waardig. De wedstrijd was al gewonnen nog voor ze goed en wel was afgetrapt en de aanwezigen zongen zelfs de gitaarmotiefjes uit volle borst mee. Zoiets krijg je natuurlijk, wanneer je een prijsbeest als ‘No One Knows’ al tijdens het eerste kwartier loslaat.
In ons boekje noteerden we ijverig het woord ‘explosief’ en daar zouden we in de loop van de avond nog enkele uitroeptekens aan toevoegen. Want ook in ‘You Think I Ain’t Worth A Dollar…’ en ‘Turnin’ On The Screw’ manifesteerde het vijftal zich als een Powerhouse van gewapend beton. Goed nieuws was overigens dat de nieuwe nummers tussen de rest nauwelijks uit de toon vielen: ‘My God is The Sun’, waarin de drummer vernietigende mokerslagen uitdeelde, en het catchy ‘I Sat By The Ocean’ knalden als de bommengordel van een Al Quaida-terrorist.
Vuurwerk
Rustpunten waren er ook. Alleen verzoop ‘The Vampyre Of Time And Memory’, een powerballad waarin Homme het klavier beroerde, in bombast en wist ‘Kalopsia’, een vreemde combinatie van doowop en psychedelia, evenmin te overtuigen. Maar dat is detailkritiek. Zeker in het licht van het melodieuze, meerstemmig gezongen ‘I Never Came’, waarin Queens of the Stone Age het vermochten tegelijk stormachtig en ontspannen te klinken, het door orgelklanken en prikkeldraadriffs op gang getrokken ‘Little Sister’ en de gemuteerde blues van ‘Burn the Witch’, dat het vooral moest hebben van zijn gedreven ritme en uitbundige publieksparticipatie. De gedubbelde gitaren in ‘A Song For the Deaf’ herinnerden aan de sound van de Allman Brothers Band, maar het meest imposante moment van de set was misschien wel het epische ‘I Appear Missing’, waarin Homme en Van Leeuwen zich op de snaren van hun expressiefste kant toonden. Burengerucht? Zeker, zij het dan van het aangename type.
Uit de twee bisrondjes onthielden we vooral het rechttoe rechtaan gespeelde ‘Go With The Flow’ en het door een behoedzame piano ingeleide ‘Like Clockwork’. De conclusie ligt voor de hand: Queens of the Stone Age zijn terug van weggeweest en zorgen op het podium nog steeds voor vuurwerk, ook al bouwen ze steeds meer ruimte in voor subtiliteitjes. Hebt u de doortocht van Josh Homme en de zijnen gemist, dan kunt u dit najaar uw schade nog inhalen. Maar u zult er helaas wel voor naar het Sportpaleis moeten.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Keep Your Eyes Peeled / You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire No One Knows / My God Is The Sun / Turnin’ On The Screw / I Sat By The Ocean / The Vampyre Of Time And Memory / I Never Came / If I Had A Tail / Little Sister / Burn The Witch / Kalopsia / I Think I Lost My Headache / A Song For The Deaf / I Appear Missing // Like Clockwork / Go With The Flow // A Song For The Dead.
Queens of the Stone Age concerteren nog op maandag 25 november in het Sportpaleis in Antwerpen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier