Pixies in de Lotto Arena: Voor iedere opflakkering een inzinking

Pixies © AFP

Net zoals zovelen bewaren wij geweldige herinneringen aan de Pixies. Met ‘Head Carrier’ bracht de groep onlangs zelfs nog een zeer aardige cd uit, zodat we met gespannen verwachtingen naar de Lotto Arena togen. Driewerf helaas: de bevlogenheid ontbrak en de klankweergave was een aanfluiting.

DA GIG: Pixies in de Lotto Arena, Antwerpen op 25/11.

IN EEN ZIN: Een concert met ups en downs, waarbij routine het iets te vaak haalde van het enthousiasme en verveling de opwinding al eens in de weg stond.

HOOGTEPUNTEN: ‘Um Chagga Lagga’, ‘Nimrod’s Son’, ‘Winterlong’, ‘Motorway to Roswell’, ‘Snake’, ‘Gouge Away’, ‘Debaser’, ‘Vamos’…

DIEPTEPUNTEN: ‘Havalina’, ‘Velouria’, ‘Crackity Jones’, ‘Rock Music’…

QUOTE: de Pixies adresseerden zelden het publiek tussen de nummers door. Memorabele citaten vielen er dus niet te sprokkelen.

Samen met Hüsker Dü en Dinosaur Jr. behoren de Pixies tot de Amerikaanse bands die de weg hebben geplaveid voor de grungebeweging uit de vroege jaren negentig. Met hun hard/zacht-dynamiek en hun schuimbekkende, heerlijk psychotische maar catchy songs hadden ze een diepgaande invloed op de generatie rockers die na hen kwam. Het kwartet uit Boston sloot een bizar huwelijk tussen gebalde noiserock en melodieuze surfpop, wat onsterfelijke platen opleverde als ‘Come On Pilgrim’, ‘Surfer Rosa’ en ‘Doolittle’. Met zijn huilende, kermende en briesende stem toonde Black Francis zich niet alleen een excentrieke frontman, die zich liet inspireren door surrealistische films van Luis Buñuel en David Lynch, ook zijn fragmentarische teksten over buitenaardse wezens, seks, geweld en religie klonken volstrekt uniek.

Sneu dus dat de manische popvariant van de Pixies pas door een breed publiek werd ontdekt, nadat de groep er in 1991 de brui aan had gegeven. Onder het pseudoniem Frank Black maakte de zanger zo’n twintig weinig ophefmakende soloplaten, gitarist Joey Santiago verdween in de anonimiteit, drummer David Lovering werd goochelaar en bassiste Kim Deal scoorde bescheiden successen met The Breeders en The Amps. Maar toen de Pixies, na elf jaar afwezigheid, in 2004 hun terugkeer naar het podium vierden, stelden ze tot hun verbazing vast dat ze, juist door te verdwijnen, halve rockgoden waren geworden. Net als The Stones waren de Pixies een groep die je gezien moest hebben. Hun reünietournee speelde zich af op grote festivalpodia en bracht veertien miljoen dollar op. Niet kwaad voor een gezelschap dat louter op zijn verleden teerde.

Het zou nog duren tot 2013 eer de Pixies, 22 jaar na ‘Trompe le Monde’, met nieuw materiaal op de proppen kwamen. ‘Indie Cindy’ was een tegenvaller, omdat het gezelschap -nu zonder Kim Deal- zijn legendarische reputatie niet meer waar kon maken. Logisch: je kunt van vijftigers niet verwachten dat ze nog net zo scherp, schurend en snedig voor de dag komen als toen ze twintig waren. De vernietigende uitbarstingen en auditieve bliksemschichten van weleer waren vervangen door bezadigde indiepop. Maar zie: op het eind september verschenen ‘Head Carrier’ deden ze occasioneel de oude magie herleven, ook al was het geen onmisbare toevoeging aan hun catalogus. Zou het viertal met zijn licht ontvlambare sound nog in staat zijn een volle Lotto Arena in lichterlaaie te zetten? Neen dus, al toonde het publiek zich opvallend mild.

Automatische piloot

Om te beginnen was het geluid in de zaal ronduit abominabel. En het feit dat de muzikanten op automatische piloot stonden te spelen, hielp ook al niet om van het concert een memorabele gebeurtenis te maken. In Antwerpen geen spectaculaire decors of zinnenprikkelende visuals. De Pixies kozen voor een no nonsense-set, waarin de songs elkaar in snel tempo opvolgden. In goed anderhalf uur flitsten 32 nummers voorbij. Ruim de helft daarvan waren crowdpleasers uit de jaren tachtig: ‘Doolittle’ werd haast integraal gespeeld en ook ‘Bossanova’ kwam opvallend vaak aan bod.

Black Francis zong zonder veel overtuigingskracht en bassiste Paz Lenchantin, die ook de vocale partijen van Kim Deal overnam, miste meer dan eens een sport op de toonladder. Toch maakten de nieuwe nummers, zoals het razende, nonsensikale ‘Um Chagga Lagga’, het dreigende ‘Baal’s Back’, waarin Joey Santiago al zijn gitaarduivels ontketende, en het vrij rustige ‘All the Saints’ een vrij goede beurt.

Ook oude bekenden zoal het op een bluesy Link Wray-riff steunende ‘Cactus’, het opwindende incest-epos ‘Nimrod’s Son’ en classics als ‘Wave of Mutilation’, ‘Where Is Mind’ of het van Neil Young geleende ‘Winterlong’ lokten de nodige geestdrift uit. De toeschouwers reageerden zelfs euforisch op niemendalletjes als het springerige ‘Mr Grieves’ en het door de drummer gezongen ‘Lala Love You’.

Geluidsbrij

Maar voor iedere opflakkering was er ook een inzinking. Tot die laatste categorie behoorden een futloos ‘Velouria’, een flets ‘Havalina’ en rudimentaire punkopstootjes, type ‘Rock Music’ en het half geblafte ‘Crackety Jones’, waarin de geluidsbrij quasi ondoordringbaar werd. Met ‘Monkey Gone to Heaven’ en ‘Here Comes Your Man’ waren er genoeg herkenningspunten om de fans bij de les te houden, maar de routine won het helaas op de bevlogenheid. Wat de Pixies in Antwerpen deden is wat onze Engelse vrienden ‘going through the motions’ zouden noemen.

Gek genoeg waren de momenten waarop we écht de oren spitsten die waarop een minder bekend nummer de revue passeerde (‘Motorway to Rosswell’) of wanneer er, met een zekere appetijt, iets uit ‘Indie Cindy’ werd geplukt: ‘Magdalena 318’ wist ons zeer te charmeren en ook de leftfieldgitaar in het met giftanden uitgemonsterde ‘Snakes’ knalde trefzeker uit de luidsprekers.

Naar het einde van de show toe kregen de Pixies ons weer wakker met ‘Gouge Away’, het onstuimige ‘Debaser’, de gemuteerde garagerock van ‘U-Mass’ en een overweldigend ‘Vamos’, waarin Santiago het vuur nog eens echt deed knetteren. Net voor de tweede en laatste bis vulde het podium zich met rook en mocht Paz Lenchantin, met ‘Into the White’ voor de tweede en laatste keer de leadzang voor haar rekening nemen.

Zo werd een streep getrokken onder een concert met pieken en dalen, waarbij routine het iets te vaak haalde van het enthousiasme en verveling de opwinding al eens in de weg stond. Op het podium stond weliswaar een groep die songs van de Pixies speelde. Maar the real eh… deal? Negatief, chef.

De SETLIST: Cecilia Ann / Um Chagga Lagga / I’ve Been Tired / Cactus / Bel Esprit / Wave of Mutilation / Monkey Gone To Heaven / All I Think About Now / Velouria / Havalina / Mr. Grieves / Nimrod’s Son / Blown Away / Winterlong / Where Is My Mind? / Ana / All the Saints / Here Comes Your Man / Lala Love You / Motorway to Roswell / Magdalena 318 / Gouge Away / U-Mass / Rock Music/ Crackity Jones / Baal’s Back / Caribou / Debaser / Hey // Vamos // Into the White.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content