Paolo Nutini zocht in het Koninklijk Circus het avontuur op zonder zijn fans voor het hoofd te stoten

Acht jaar na zijn soulklassieker Caustic Love kwam Paolo Nutini onlangs eindelijk nog eens met nieuw werk aanzetten. Met het verrassende Last Night in the Bittersweet bewees de zanger dat hij niet alleen over benijdenswaardige looks, maar ook over tonnen talent beschikt. En ja, zijn concert in Brussel was al maanden uitverkocht.

Nutini’s grote troef blijft nog altijd zijn stem, een gegroefd, gekarteld en schurend instrument dat tegelijk kracht en kwetsbaarheid uitstraalt en afwisselend doet denken aan grootheden als Otis Redding, Paul Rogers, Joe Cocker of de jonge Rod Stewart. Vanaf zijn debuut These Streets uit 2006 wist de 35-jarige Schot met Toscaanse wortels een groot publiek aan te spreken. Zijn platen bereikten steevast de hoogste regionen van de hitlijsten en groeiden één voor één uit tot millionsellers. De jongste jaren leek de man echter van de aardbol verdwenen. Uiteraard gaf dat aanleiding tot wilde speculaties: werd Paolo Nutini geplaagd door een writers’ block? Had hij gezondheidsproblemen? Was zijn relationele bootje gekapseisd?  

Tijdens de weinige interviews die de artiest gaf naar aanleiding van zijn comeback bleek het onderwerp een no go zone te zijn, al liet hij tussen de regels door wel verstaan dat hij worstelde met zijn beroemdheid en tijdens zijn lange afwezigheid vooral veel had gereisd. In ieder geval was hij al die tijd productief gebleven: zijn vierde plaat, die afgelopen zomer uitkwam, bevat niet minder dan zestien songs (goed voor bijna 73 minuten muziek) en naar eigen zeggen heeft hij inmiddels alweer een níeuwe langspeler klaar. Bovendien klinkt Last Night in the Bittersweet opvallend gevarieerd. Na de blue-eyed soul van Caustic Love trekt Paolo Nutini dit keer alle registers open: zijn nieuwste werkstuk lijkt wel een staalkaart van al zijn verschillende invloeden, van new wave tot Krautrock, van bezielde Britfolk tot pure indie-pop, van postpunk tot shoegaze.   

Liefde gevraagd 

Is die stilistische rijkdom misschien ook een teken van stilistische stuurloosheid? Nutini lijkt alleszins niet goed te weten welke richting hij nu precies uit wil, want hij verwijst afwisselend naar Led Zeppelin, NEU! en The Velvet Underground, om zich met een ballad als Julianne zelfs ongegeneerd tegen Phil Collins aan te schurken. Dat laatste nummer prijkte in het Koninklijk Circus gelukkig niet op de setlist. Op het podium liet Paolo Nutini zich assisteren door een puike, zeskoppige band (dit keer zonder blazerssectie of backingzangeressen) en werd er bij momenten behoorlijk stevig gerockt. Vrijwel alles uit Last Night in the Bittersweet kwam voorbij, maar de zanger was wel zo slim, ten behoeve van zijn fans van het eerste uur, ook een handvol oudere nummers op te diepen.  

’Brussels, I want love!’, schreeuwde Nutini, en naar de reacties in de zaal te oordelen hoefde hij dat geen twee keer te zeggen. Het concert begon, net als zijn jongste plaat, met Afterneath, meer groove dan song, waarin de zanger aangaf dat er een Robert Plant in zijn bast schuilt en een gesamplede monoloog van Patricia Arquette uit de film True Romance verstopt zat. Lose It werd gestut door motorik beats, messcherp gitaarwerk en psychedelisch aandoende visuals, waarna de stomende R&B van Scream op funky wijze het vuur aan de lont stak.  

Vervolgens trok de zanger zijn jasje uit –gejoel van de vele dames op de eerste rijen!– om zich vast te bijten in enkele catchy nieuwe liedjes als Radio, het van spijt en ludduvuddu doordrongen Acid Eyes en het beheerst begonnen maar door staccato gitaren naar een climax gestuwde Heart Filled Up. Paolo Nutini had zich in de voorbije jaren duidelijk ondergedompeld in de alternatieve scene van zijn thuisstad Glasgow en schrok er niet voor terug zijn meer mainstream-georiënteerde publiek op het verkeerde been te zetten. 

Nieuwe vriendin 

Met het solo gebrachte Dream a Little Dream of Me bewees de Italiaanse Schot eer aan ‘Mama’ Cass Elliot en demonstreerde hij tegelijk zijn behendige fingerpickingtechniek. Terloops liet hij weten hij dat hij zijn nieuwe plaat vrijwel volledig had opgenomen in de Brusselse ICP-studio en dat hij tijdens zijn verblijf in onze hoofdstad vele uren had doorgebracht met zijn nieuwe vriendin La Chouffe (‘We hebben elkaars telefoonnummer’). Through the Echoes klonk even sober als intens en ook Coming Up Easy (uit Paolo Nutini’s dertien jaar oude tweede LP Sunny Side Up) kwam door zijn akoestische verpakking en meerstemmige samenzang prima uit de verf.  

Petrified in Love, met Nutini op piano, was beademd door Tom Petty en in het zog van dat nummer zorgde de band ervoor dat in het Koninklijk Circus een storm opstak, met vlagen energieke rock-‘n-roll als Pencil Full of Lead en Jenny Don’t Be Hasty. De decibelmeter ging nog net niet in het rood, maar het speelplezier was manifest. De fans waren dan weer verguld met Candy, dat woord voor woord werd meegezongen. Zoals bekend is Paolo Nutini een onverbeterlijke romanticus en die reputatie deed hij alle eer aan met een traag voortstrompelende lovesong als Take Me Take Mine of de van soul doordrongen folk van Everywhere. 

Op algemeen verzoek zouden nog vier toegiften volgen. Uit Caustic Love, zijn beste en meest consistente plaat, graaide de zanger nog Let me Down Easy (die knorrende synths!) en het slepende anti-oorlogslied Iron Sky, waarin een toespraak uit Charlie Chaplins The Great Dictator was opgenomen. Shine A Light was potige gospelpop en met het verstilde Writer nam Paolo Nutini in zijn eentje afscheid van het publiek. Maar dat deed hij niet zonder een kwinkslag: ‘Als je het niet goed vond, vraag dan je geld terug. Ik ben er zeker dat je minstens tachtig procent van de ticketprijs krijgt terugbetaald’, monkelde hij. Aan de kassa bij de uitgang bleef het verbazend stil. U mag dus zelf uw conclusie trekken.