Van de headliners worden we niet altijd even vrolijk, maar wie zich al vroeg op de dag in het festivalgedruis begeeft, maakt wel degelijk kans een prachtig optreden mee te maken. Een dag na Fufanu beleefden velen, dank zij Other Lives, andermaal een te koesteren ‘aha’-moment.
Als we even een parallel mogen trekken met de culinaire wereld: ook onder muzikanten heb je lieden die zweren bij de betere fijnproeverij en andere die kiezen voor de calorierijke snelle hap. In die context mogen we Other Lives, uit Oklahoma, gerust met een sterrenrestaurant vergelijken. De groep bestaat uit vijf kunstzinnig ogende types die vaker van instrumenten verwisselen dan van ondergoed en hun rijke, gesofisticeerde popsongs spelen met het sérieux van kamermusici.
Daartoe gebruiken ze niet alleen de rekwisieten die bij rockbands gebruikelijk zijn. Bij Other Lives lopen ook regelmatig een viool, trompet, harmonium, xylofoon of banjo door het geluidsbeeld. Dat leidde in Werchter tot zorgvuldig opgebouwde, langoureuze songs, zoals ‘Easy Way Out’ en ‘As I Lay My Head Down’, versierd met fraaie, meerstemmige zangpartijen, die spontaan woorden als ‘breedbeeld’ en ’technicolour’ in ons hoofd deden oplichten.
De muziek van het Amerikaanse kwintet klinkt namelijk net zo filmisch als de soundtracks die Ennio Morricone ooit bedacht voor enkele klassieke spaghettiwesterns. Het twangy gitaarwerk suggereerde eindeloze verten, maar soms begon een song ook gewoon als bij een Slavisch zigeunerorkest dat pas de avant-garde had ontdekt. De galopperende ritmen zorgden er echter voor dat zelfs de minder evidente uitspattingen altijd toeganklijk bleven.
Other Lives speelde afwisselend zwierig en elegant en gebruikte het gewezen radiohitje ‘Tamer Animals’ daarbij als ankerpunt. “You’re very lovely fucking people”, stelde zanger Jesse Tabish vast, net voor zijn groep afsluiter ‘Dust Bowl III’ inzette. Jammer dat de festivalset van Other Lives zo krap bemeten was, waardoor haar cover van Nirvana’s ‘Something in the Way’ dit keer niet naar buiten mocht. Maar over één ding kunnen we het eens zijn: zij die tijdig wakker waren, noteerden kort na de middag al een eerste hoogtepunt.
Dirk Steenhaut
