Knack Focus stofte voor dit optreden de innerlijke zestienjarige af, maar stootte al snel op de harde realiteit.
DA GIG: Britse boyband One Direction in het Antwerpse Sportpaleis op 01/05
HOOGTEPUNT: Moments, met dank aan de toegewijde fanclub van One Direction
DIEPTEPUNT: Toto, I’m not sixteen anymore
BESTE QUOTE: “ohmagodohmagodohmagodohmagodohmagod ik had u bijna besprongen”, een meisje van hooguit 13 jaar oud tegen een vriendin met een kartonnen Harry masker
Als jong meisje dacht ik steevast dat mijn helixen niet gedraaid waren of er een chromosoom verkeerd zat. Terwijl mijn vrouwelijke klasgenootjes hun kamers volhingen met boybands als Westlife, Backstreet Boys of N*Sync bleef ik stoïcijns onder het gegil; ik ging voor het hardere werk. Zij zongen mee met “I’ll never break your heart” terwijl mijn idolen “I apologize for bleeding on your shirt” brulden.
Toen ik, tien jaar later, voor Knack Focus de kans kreeg om het boybandfenomeen volledig uit te spitten en op een wetenschappelijke manier te benaderen heb ik echter de spreekwoordelijke klik gemaakt. Boybands zijn een van de meest interessante fenomenen van ons muzieklandschap en ik voelde me verplicht om de grootste van dit moment onder de loep te nemen. Met plezier zelfs.
“Take Me Home” van One Direction was voor mij een schot in de roos. Het schijfje is zodanig volgestauwd met poppy-perfect hitjes en bombastische ballads dat de cd een vast onderdeel is geworden in mijn poetsritueel.
Toen One Direction afzakte naar het Antwerpse Sportpaleis besloot ik me dan ook volledig onder te dompelen in land van boybandmanie en me voor één avond de 16-jarige te voelen die ik had moeten zijn.
“Hierna is het gedaan met deze onzin”
De 16-jarige ik heeft geen rijbewijs (de 26-jarige ik trouwens ook niet) en dus moet mijn lief me naar het Antwerpse Sportpaleis brengen. Wanneer hij het gekrioel van auto’s aan de voorkant van het Sportpaleis in zich opneemt zucht hij en drukt hij me op het hart dat het hierna gedaan moet zijn met deze onzin. Ja, papa.
Goede fans komen vroeg en bijgevolg stond ik bijna vier uur op voorhand te beven van angst aan het hekkenwerk van het Antwerpse Sportpaleis. Ik verwachtte chaos maar kreeg een slagveld: overal stonden jonge meisjes, sommigen vergezeld van hun ouders, maar allemaal uitgedost in t-shirts met liefdesboodschappen aan de band of met gestifte hartjes en bandlogo’s op hun wangen. Bij de minste Mercedes die voorbijreed zetten ze het op een krijsen, enkelen waren bijna de hele tijd op het randje van tranen en allemaal scandeerden ze om ter luidst het hele oeuvre van de Britse boyband.
“U ziet er niet zo’n grote fan uit, wil u uw ticket niet verkopen?”
Een moeder sprak me aan; of ik mijn ticket niet wilde verkopen. Haar dochter wilde namelijk afschuwelijk graag gaan en ik “zag er toch niet zo’n grote fan uit.” Even verderop probeerde een wanhopige vader dan weer enkele bankbiljetten door het loketraam te schuiven. “Het kan toch niet dat het echt uitverkocht-uitverkocht is! U moet vast wel iets kunnen regelen, mensen die niet komen en zo. Is er een lijst?”
De toewijding van de ouders die hun tienerdochters bij hun klamme handjes houden en zich volledig inzetten voor hun geluk is noemenswaardig, maar verzinkt in het niets bij hun kinderen die al kokhalzend en hyperventilerend hun grote idolen opwachten. Een speciale vermelding voor de Directioners, de Belgische One Direction fanclub die aan de ingang iedereen een printout in de handen duwen. “We love you for all you have done” stond te lezen op ieder A4-tje en zo waren er duizenden exemplaren door hun printer gerold.
Er passeert een lijnbus en zelfs die wordt op gegil onthaald, alsof Harry en co werkelijk lijn 32 hadden genomen aan de Rooseveltplaats. Wanneer even later het nieuws de ronde doet dat de jongens al lang gearriveerd zijn en ondertussen backstage zitten bij radiozender MNM daalt de sfeer aanzienlijk: nu willen we écht wel naar binnen.
“Plassen is tijdsverlies, ik doe wel in mijn broek” Om 18 uur wordt het vernuftige aanschuifsysteem van het Sportpaleis onthuld. De horden tienermeisjes mogen immers niet door de gewone ingang naar binnen, aangezien de organisatie vreesde dat er dan ruiten zouden sneuvelen, hoofden zouden rollen, vliegtuigen zouden neerstorten en overal ten lande baby-hertjes zouden sterven. Bijgevolg wordt iedereen rond het Sportpaleis geleid, telkens in groepen van een paar honderden. De weg was afgezet met hekken die om de zoveel minuten geopend werden om een nieuwe lading mensen naar het volgende deel van het traject te laten doorvloeien. Wie zegt dat concertpromotoren niets kunnen opsteken van veehoeders?
Af en toe kon men afwijken van het aanschuiftraject om naar het toilet te gaan, al houden de die-hards hun plas wel op. “Ik ga wel na het optreden, of ik doe in mijn broek, whatever, nu naar het toilet gaan is tijdsverlies”, aldus een hevig opgewonden meisje aan haar vriendin. Nochtans maakt het niets uit hoe laat je precies het Sportpaleis binnenwandelt: alle plaatsen, ook die op het middenplein, zijn genummerd en ieder ticket is aan zo’n plek verbonden. Toch wordt er geduwd, getrokken en gestampt en ik ben me er terdege van bewust dat ik, als ik nu struikel, net als Mufasa aan mijn einde zal komen. Ik word een beetje misselijk van het gedrang en de geur van hysterische tienermeisjes – een zweempje mierzoete Fa deodorant gemengd met liters wanhoopszweet.
Wanneer ik bij het volgende hekkenwerk mijn ticket laat zien en “pers” zeg, draait een troepje vriendinnen zich bruusk om. “Oh my God! Kunt gij backstage? Kunt gij ons meenemen? Of alleen mij? Gaat da?” Gaat dat, een vraag die nog niet in mij was opgekomen, maar die ik toch eens moest onderzoeken. De zestienjarige ik zou haar idolen immers ook graag willen ontmoeten. Ik besluit het kreng in mij boven te halen en schud met een spijtig gezicht mijn hoofd, maar vanbinnen begint het te kriebelen. Ik heb bijna spijt dat ik mijn haar niet gewassen heb want mijn ontmoeting met One Direction zou wel eens de Facebookprofielfoto van het jaar kunnen worden.
Vlaggen, beddengoed en Franse poedels
Na anderhalf uur aanschuiven strompel ik dan toch de centrale hal van het Sportpaleis binnen en word ik in het gezicht geslagen met een groteske merchandisingkermis. Waar er buiten enkel T-shirts en posters verkocht werden, kon je hier werkelijk alles op de arm van je portefeuilletrekkende vader laden; vlaggen, juwelen, beddengoed en allicht ook Franse poedels met de handtekeningen van de vijfkoppige band in hun vacht geschoren. Ik slenter langs een man die glowsticks verkoopt en verslik me haast in mijn eigen amandelen wanneer ik zie dat de prullen tien euro kosten. Voor datzelfde geld heb ik een bandshirt op Groezrock, denk ik nukkig vooraleer ik mezelf weer laat opslokken door tienerlijke opgewondenheid.
Beladen met mijn fototoestel en strijdlust marcheer ik richting backstage, al blijkt die niet zo makkelijk te vinden. Ziet u, in het Sportpaleis hangen niet zo van die handige pijlen die backstagegangers de weg wijzen. Ik passeer troepen tieners die zich volproppen met puntzakken vol snoep en krijg medelijden met de ouders die deze toch al opgefokte suikermachines straks op de achterbank moeten ingespen.
“Ge moet u zo mooi niet maken, ze gaan u toch niet zien”
Ian Thomas, de Vlaemsche Justin Bieber, hangt met een lang gezicht tegen een drankstandje. Jaloezie staat niemand goed, maar gelukkig kan deze kindster zich nog verbergen achter een uniform petje en een haarlok die voor zijn ogen hangt. Ik glip nog snel even de toiletten binnen. Hartje Harry enzo, maar een natte broek heb ik er niet voor over. “Ge moet u zo mooi niet maken Magalie, ze gaan u toch niet zien”, aldus een moeder tegen haar dochter die net een vierde laag lipgloss met aardbeiensmaak aanbrengt. Ik voel een lichte bries terwijl de hoopvol opgelaten droomballon van Magalie lekgeprikt wordt.
Er weergalmt een luide trom door de hal, gevolgd door een oorverdovende krijs, en ik besluit mijn backstageplannen te staken. Wanneer ik de enorme verduisterde concertzaal betreed word ik even stil: die glowsticks zijn misschien toch hun geld wel waard.
Eindelijk, eindelijk, eindelijk De dertienjarige Camryn uit Denver mocht het voorprogramma van One Direction verzorgen en wist te vermaken met -vermoedelijk- eigen hitjes en covers van Kelly Clarkson, Rihanna en Chris Brown. Hoewel het publiek welwillend joelde zat het toch duidelijk te wachten op het Britse vijftal en toen de zaal dan eindelijk eindelijk eindelijk opnieuw donker werd en een drummer en gitarist plaatsnamen op het podium was de oerkreet die aan het Sportpaleis ontsteeg met geen decibelmeter vast te leggen.
Het concert zelf dan, voor zover we er iets van gehoord hebben natuurlijk. Zelfs mijn custom earplugs met een filter van -25 konden het aanhoudende gegil niet wegfilteren, maar al bij al lijkt het getrainde vijftal een degelijk optreden neer te zetten. Ze startten met Up All Night om vervolgens door te swingen in I Would. Iedereen klom op zijn stoel, smartphone (of ergerlijk genoeg zelfs iPad) in aanslag om niets te moeten missen.
One Direction liet alle hits van hun oude en nieuwe plaat de revue passeren, dolde op het podium en doorspekte het optreden met leuke filmpjes en af en toe een stukje akoestisch.
De jongens waren niet altijd even toonvast en de choreografie was soms een beetje rommelig maar dat hoort nu eenmaal bij hun imago: alles is ‘echt’. Er worden grapjes gemaakt “hebben jullie je ooit afgevraagd hoe een scheetkussen zou klinken door een microfoon?”. De jongens proberen echt te interageren met het publiek maar stoten jammer genoeg op een taalbarrière. Wanneer ze een tweetchallenge lanceren – mensen uit het publiek moesten opdrachten naar de jongens tweeten – moet het vijftal uiteindelijk uit armoe beroep doen op twee tweets uit het publiek en eentje uit Australië.
Nobody loves Liam Gelukkig is niets makkelijker te veroveren dan een tienermeisjeshart, en alles wat de jongens deden werd op gekrijs onthaald. Vooral Niall, Louis en Harry konden het publiek ophitsen. Deze babyfaces van de bende waren -gezien de gemiddelde leeftijd van hun toehoorders- overduidelijk het populairst en telkens zij een zanglijn inzetten ontplofte de zaal. Ook badboy Zayn weekte gemoederen en onderbroekjes los. Enkel Liam leek problemen te hebben om een connectie te maken met de zaal.
De respons die dit meest serieuze bandlid kreeg was zo mak dat er afgesproken werd dat Liam voortaan de leuke catchphrases kreeg. Alle “make some noise, Antwerp”s op een stokje; het mocht niet baten. De beproefde boybandformule – voor ieder meisje een jongen- leek in het Sportpaleis bijzonder onder druk te staan en we kunnen enkel maar hopen dat Liam-fans gewoon wat minder luidruchtige types zijn.
Waar was het spektakel? Al bij al was het optreden van One Direction eentje volgens het boekje. Het publiek mocht meezingen, de grootste hits werden bewaard voor de bisronde, er waren cheer-battles en een confettikanon, maar toch ben ik achtergebleven met het gevoel dat er iets ontbrak. Waar was het spektakel? De show? Het grote geld? De jongens vlogen weliswaar met een hangbrug over het publiek, maar deden niets dat pakweg Reginald Penxten nog niet gedaan heeft.
De weinige kippenvelmomenten waren dan nog door het publiek zelf verzorgd. Toen de jongens vanop hun hangbrug “Moments” inzetten haalde de hele zaal (of toch zeker 85% ervan) zoals afgesproken hun A4-tjes boven. Overal was dezelfde boodschap te lezen: “We Love You For All You Have Done”, een liefdesverklaring die kracht werd bijgezet door de vele glowsticks en gsm-schermen die als elfenlichtjes door de zaal leken te zweven.
Nee, ik was niet kapot van de doortocht van One Direction in België omdat mijn hoge verwachtingen niet werden ingevuld. Perfect gemasterde popdeuntjes vallen live natuurlijk altijd minder sterk uit, maar deze zwakte had best opgevangen kunnen worden door een spetterende show. Bellenblaasmachines en rookkanonnen kunnen het gebrek aan écht muzikaal talent nooit verbergen, maar ronddraaiende openklappende podia, gastoptredens en circusdieren (we zeggen maar wat) kunnen het ons tenminste wel doen vergeten.
Hitjes, hartzeer en Haribo
Op het einde van de avond viel ik uit mijn rol en wilde ik enkel nog maar weg uit het gejoel. Zelfs monsterhit “What makes you beautiful”, een nummer dat ik nochtans graag meekweel, kon me niet meer bekoren en ik keek cynisch naar de grote witte ballonnen die uit de lucht neerdaalden. De klok had half elf -het tienermiddernacht- geslagen en de rijkelijk versierde koets was weer in een pompoen veranderd.
Ach, allicht ben ik toch niet meer zo in touch met mijn innerlijke puber als ik wel dacht en ben ik gewoon verzuurd door een alles overwoekerende quarter life crisis. Mijn zestienjarige zusje sms’te me immers na afloop hoe awesome ze het vond. Ik hoop van harte dat iedere Directioner net zoveel plezier aan het optreden heeft beleefd als zij.
Dit verslag draag ik dan ook op aan mijn zus, aan elk ander meisje dat nog hartstochtelijk van haar idolen kan genieten en aan alle liefjes, mama’s en papa’s die gisteravond meegesleurd werden in een maalstroom van hitjes, hartzeer en Haribo. Moge uw trommelvliezen u nog lang bijstaan.
Katrin Swartenbroux
SETLIST: Up All Night / I Would / Heart Attack / More Than This / Love You First / One Thing / C’Mon C’Mon / Change My Mind / One Way Or Another (Teenage Kicks) / Last First Kiss / Moments / Back For You / Summer Love / Over Again / Little Things / Teenage Dirtbag (Wheatus cover) / Rock Me / She’s Not Afraid / Kiss You //// Live While You’re Young / What Makes You Beautiful
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier