Noel Gallagher’s High Flying Birds @ AB

Is er leven na Oasis? Voor Noel Gallagher alvast wél, maar hij was dan ook het brein van de groep. In een lang vooraf uitverkochte AB kwam hij er met zijn High Flying Birds eventuele twijfelaars van overtuigen dat hij het vermogen instant klassiekers te bedenken nog lang niet kwijt is.

DA GIG: Noel Gallagher’s High Flying Birds in AB, Brussel op 1/12.

IN EEN ZIN: Met een mengeling van nieuwe songs en Oasisklassiekers gaf Noel Gallagher aan dat hij over enkele jaren in staat mag worden geacht zijn vroegere groepje totaal te doen vergeten.

HOOGTEPUNTEN: ‘Wonderwall’, ‘Everybody’s on the Run’, ‘If I Had A Gun…’, ‘The Death of You and Me’…

DIEPTEPUNTEN: geen. Al hadden we zelf liever wat minder publiek en wat meer Noel gehoord.

BESTE QUOTE: “Ik vind jullie best nog wel meevallen om Belgen te zijn”

Het concert had iets van een voetbalwedstrijd die al gewonnen was nog voor de spelers één stap op het veld hadden gezet. De oudste van de broers Gallagher bleek over een horde fanatieke supporters te beschikken: om de haverklap werd er “‘NO-EL-NO-EL-NO-EL” gescandeerd en bijna iedere song werd luidkeels meegebruld alsof het een stadionhymne betrof. Zelfs de titelloze cd die Gallagher maakte met zijn nieuwe band The High Flying Birds en pas sinds oktober verkrijgbaar is, had zich al integraal in het collectieve geheugen gewurmd. Het kamerbreed gearrangeerde ‘Everybody’s on the Run’, het op louter veerkracht voortstuwende ‘Dream On’ en het catchy ‘If I Had a Gun…’ werden dus als onvervalste klassiekers ingehaald en die warme ontvangst deed ‘working class hero’ Noel Gallagher zichtbaar deugd. Sinds de split van Oasis, twee jaar geleden, dienden zowel hij als “our kid” Liam immers een schaalverkleining door te voeren. De grote stadions werden, althans voorlopig, omgeruild voor zalen van een iets bescheidener omvang. Want het was maar de vraag of de fanbase hen ook elk apart nog zou blijven volgen.

Dat bleek uiteindelijk goed mee te vallen. Beide broers wisten dit jaar de AB in een mum van tijd vol te krijgen, ook al was het niveauverschil manifest. Een voetbalwedstrijd veronderstelt een tegenpartij en in dit geval was dat misschien wel Beady Eye, de vlag waaronder de overblijvers van Oasis samentroepten. Die groep wist wel de sound van Oasis intact te houden, maar ontbeerde de songs. Nu ook Noel Gallagher met solomateriaal op de proppen komt, staan de puntjes weer helemaal op de i. Uit de liedjes die hij The High Flying Birds heeft aangemeten, blijkt eens te meer dat hij een beslagen songwriter is. Geen vernieuwer, gewoon een ambachtsman die zijn klassieken kent, de mosterd haalt bij pioniers als The Beatles, The Kinks of Neil Young en het soort popmelodieën uit zijn mouw schudt dat meteen vertrouwd aandoet.

Goed, Noel is nu genoodzaakt zelf voor frontman te spelen, maar in Brussel werd gauw duidelijk dat hem dat prima afging. Hij toonde zich iets benaderbaarder dan Liam, sloeg af en toe een praatje met het publiek en bewees een meer dan behoorlijke leadzanger te zijn. Bovendien bleken The High Flying Birds uitstekende muzikanten die perfect op elkaar waren ingespeeld. Niet zomaar een zootje huurlingen dus, maar een (h)echte band die de nadruk legde op fraai gitaarspel, een hitsig orgeltje en uitgekiende samenzang. Op één track na kwam Gallaghers nieuwe plaat volledig aan bod en hoewel niet alle nummers even memorabel waren, vonden we ‘AKA… What A Life’, ‘AKA… Broken Arrow’, ‘Record Machine’ en ‘Soldier Boys and Jesus Freaks’ toch behoorlijk te pruimen. De blazerspartij uit ‘The Death of You and Me’ werd voor de gelegenheid vervangen door een piano, maar dat hinderde niet. Je voelde vooral dat Noel blij was dat hij, nu het keurslijf van zijn oude groep is afgegooid, eindelijk een wat breder stilistisch spectrum kon bestrijken.

Uiteraard heeft Noel nog iets voor op Liam: hij kan het zich veroorloven zonder scrupules oude Oasishits te spelen, omdat het nu eenmaal zíjn nummers zijn. Een en ander droeg bij tot de feestvreugde van de fans, al pleit het voor Noel Gallagher dat hij niet de meest voor de hand liggende songs koos. Vaak ging het om b-kantjes, zoals ‘(Its Good) To Be Free’, waarmee de set werd ingezet, ‘Talk Tonight’ of ‘Half the World Away’. Het herkenningseffect was er niet minder om. Tijdens het unplugged-kwartiertje met ‘Wonderwall’ en ‘Supersonic’ klonken de toeschouwers trouwens vele malen luider dan de artiest en toen, als laatste bis, ‘Don’t Look Back in Anger’ werd ingezet, waren we zelfs getuige van Beatlesachtige taferelen.

Over de loyaliteit van zijn publiek en zijn eigen artistieke toekomst hoeft Noel Gallagher zich dus niet meteen zorgen te maken. Het zou ons niets verbazen mocht hij volgende zomer, op de grote festivals, precies dezelfde plek op de affiche krijgen die vroeger voor Oasis was gereserveerd.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: (It’s Good) To Be Free / Mucky Fingers / Everybody’s On The Run / Dream On / If I Had A Gun… / The Good Rebel / The Death Of You And Me / Freaky Teeth / Wonderwall / Supersonic / (I Wanna Live In A Dream In My) Record Machine / AKA… What A Life! / Talk Tonight / Soldier Boys And Jesus Freaks / AKA… Broken Arrow / Half The World Away / (Stranded On) The Wrong Beach // Little By Little / The Importance Of Being Idle / Don’t Look Back In Anger.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content