New Order @ AB

Eigenlijk staat New Order op non-actief, wat hun twee Greatest Hits-optredens, in Brussel en Parijs, sowieso tot uitzonderlijke evenementen maakte. Het ging dan ook om benefietconcerten voor Michael Shamberg, een vriend van de groep die al sinds 2005 lijdt aan een slepende ziekte.

DA GIG: New Order in AB, Brussel op 17/10.

IN EEN ZIN: Muzikaal klonk het niet altijd even perfect, maar dank zij een setlist vol dansbare hits en een knappe visuele presentatie groeide deze unieke show van New Order uit tot een uitbundig feest.

HOOGTEPUNTEN: ‘Ceremony’, ‘Bizarre Love Triangle’, ‘Temptation’, ‘True Faith’, ‘Blue Monday.’

DIEPTEPUNTEN: de momenten waarop New Order zijn slordigheden poogde te verbergen achter een dikke geluidsmuur, zoals in ‘586’.

BESTE QUOTE van Bernard Sumner, nadat hij een bassistengrapje had gemaakt (een ironische verwijzing naar de afwezige Peter Hook): “Sorry, I apologize. I’m a twat after all.” (Hook had hem in juli tijdens een interview met The Guardian voor “kloothommel” gescholden.)

Wie de ‘herenigde’ New Order in de AB aan het werk wilde zien, moest er dik 42 euro voor over hebben. Maar dat geld was wèl bestemd voor een nobel doel: Shamberg, een cineast die voor de band verscheidene videoclips draaide, is er slecht aan toe en heeft constant medische verzorging nodig. Daar wilden Bernard Sumner & Co graag een financiële bijdrage toe leveren.

New Order ontstond in 1980 uit de as van Joy Division, na de zelfmoord van zanger Ian Curtis. Onder invloed van de elektronische dansmuziek die in de vroege eighties de hippe New Yorkse clubs overspoelde, sloegen de overblijvers, aangevuld met toetsenspeelster en gitariste Gillian Gilbert, echter resoluut een andere richting in. Geïnspireerd door post-disco, acid house, de elektro van Kraftwerk en de producties van Giorgio Moroder en Arthur Baker, gingen ze experimenteren met synths, sequencers en de nieuwe computertechnologie en ontwikkelden ze een hoogst invloedrijke vorm van technopop, zonder hun traditionele instrumentarium af te zweren.

Nieuwe platen vallen van New Order in de toekomst niet meer te verwachten. Sinds bassist Peter Hook in 2007 opstapte en de anderen tegen zich in het harnas joeg door met zijn nieuwe band The Light uitsluitend songs van Joy Division te spelen en ook nog eens stiekem de rechten te kopen op de naam Haçienda, de danstempel die de groep in Manchester had opgericht, kunnen de leden niet meer door dezelfde deur. In Brussel werd Hook vervangen door Tom Chapman en was ook Gilbert, die New Order tien jaar geleden verliet om voor haar kinderen te zorgen, weer van de partij. Maar Phil Cunningham, de man die haar intussen verving, deed even goed mee, zodat het gezelschap zich in de AB als een kwintet presenteerde.

De set begon een beetje aarzelend met ‘Elegia’, maar met het stuwende ‘Crystal’ werd de toon gezet die anderhalf uur lang zou worden aangehouden. Net als op de laatste studio-cd van New Order, ‘Waiting For the Sirens’ Call’, lag de nadruk aanvankelijk op stevig gitaarwerk, waardoor het ‘Regret’, ‘Ceremony’ en ‘Age of Consent’ beslist niet aan scherpte ontbrak. Meteen was duidelijk hoe hard Chapman had gestudeerd om zich de melodieuze baslijnen van Peter Hook eigen te maken. Intussen werden op een scherm coole visuals geprojecteerd en werd het vrij rustige ‘1963’ begeleid door een prachtig zwart/witfilmpje.

‘Love Vigilantes’, door Sumner ingeleid op melodica, klonk poppy en springerig en vanaf ‘Krafty’ (aanstekelijke groove maar verder weinig om het lijf) kwam New Order vooral de danslustigen onder de toeschouwers tegemoet. Wervelende en stuiterende nummers als ‘Bizarre Love Triangle’, het met een dikke laag synths bedekte ‘True Faith’ en het met elektrodrums en vocoders versierde ‘The Perfect Kiss’ transformeerden het concert in een feest dat alle lijven in beweging bracht. Toch klonk New Order zeker lang niet altijd even subtiel en diende het hoge geluidsvolume in ‘586’ -denk aan AC/DC met blieps- vooral om muzikale slordigheden te maskeren.

‘Temptation’ was wel een sterke afsluiter en met ‘Blue Monday’ als voorspelbare eerste bis deed de groep de zaal ontploffen. Afsluiten met ‘Love Will Tear Us Apart’ was een minder goed idee, want die Joy Divisionklassieker hadden we bij Swans en José González al veel overtuigender gehoord. Ironisch ook dat New Order een song waar zoveel pijn in zit tot een party anthem bombardeerde. In de AB begreep je andermaal waarom de groep nooit een sterke live-reputatie heeft gehad. Groots viel haar reünieconcert dus niet te noemen, maar we hebben ons zeker niet verveeld. En aangezien het misschien wel de laatste keer was dat New Order op een podium verscheen, zijn we best wel blij dat we erbij mochten zijn.

Dirk Steenhaut

THE SETLIST: Elegia / Crystal / Regret / Ceremony / Age of Consent / Love Vigilantes / Krafty / 1963 / Bizarre Love Triangle / True Faith / 586 / The Perfect Kiss / Temptation // Blue Monday / Love Will Tear Us Apart.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content