Eén microfoon, meer had Nas in het Antwerpse Rivierenhof niet nodig om zichzelf er weer bovenop te rappen.
Het concert: Nas in het Rivierenhof, Deurne, op 1/7.
In één zin: Eén microfoon, meer heeft Nas niet nodig om zichzelf er weer bovenop te rappen.
Hoogtepunten: Vijf (halve) nummers van ‘Illmatic’ op een rij, daar worden wij heel erg blij van.
Dieptepunten: Zijn een rapper, een laptop en een drummer nu echt zoveel moeilijker tot een trefzekere geluidsmix te reduceren dan zang, drums en twee gitaren? Waarom duurde het dan weer tot voorbij de helft voor we meer hoorden dan raps, drums en zoemende baslijnen?
Beste quote: ‘All I Need Is One Mic’. (Indeed. En een betere geluidsman)
Het mag dan aan de onterecht beruchte Turnhoutsebaan gelegen zijn, maar wie in de buurt van Antwerpen woont weet dat het Rivierenhof eerder een plek is van weinig ambitieuze schoolreizen en enigszins bewolkte zondagnamiddagen dan van drugsdealers en drive-by shootings. Toch streek er ook daar, in het gezellige Openluchttheater, gisteren een rasechte Amerikaanse rapper neer, van het soort dat het in volle jaren negentig vertikte om het vliegtuig naar Europa te nemen.
Nas is deze zomer overigens lang niet de enige – we noteren onder meer ook Mos Def, Kendrick Lamar, Wu-Tang Clan, Jurassic 5, Ultramagnetic MC’s en Eminem – de onvermoeibare ondernemers van de hiphop hebben duidelijk hun weg naar het lucratieve Europese festivalcircuit gevonden. Maar is het wel een goed teken als de voormalige New Yorkse opperrapper Deurne aandoet? We maken ons namelijk al een tijdje zorgen over Nasir Bin Olu Dara Jones.
Na zijn triomftocht aan de zijde van Damian Marley (met wie hij het alom geprezen ‘Distant Relatives’ opnam) verscheen Nas op de cover van zijn laatste plaat, zonder enige zin voor humor ‘Life Is Good’ getiteld, met de trouwjurk van zijn ex op schoot. Die ex, dat is Kelis, zoals u wellicht weet, de tot dancediva omgeturnde voormalige R&B-ster, en ze krijgt het hard te verduren op de plaat, die vuile verwensingen afwisselt met doordeweekse dikkenekkerij – geen voltreffer.
Gelukkig toonde Nas zichzelf maandag geen omhooggevallen rapper die ondanks de crisis in zijn kop snel nog wat geld moest gaan tanken om de gouden versierselen rond zijn hals te onderhouden, maar een onopvallende man in een doodgewone jeans en een spierwitte hoodie – zonder die oversize zonnebril kon hij zo de straat op – die zonder verder gedoe het podium opwandelde.
De set werd op gang getrapt met het inhoudsloze maar opzwepende ‘The Don’ en het zo mogelijk nog leeghoofdigere ‘Loco-Motive’, maar nog voor de ongeduldige meneer naast ons een tweede keer ‘Play the old shit, man’ kon roepen, kwam er al een weergaloos rijtje anthems uitgerold, van ‘N.Y. State of Mind’ over het mijmerend meegezongen ‘The World Is Yours’ tot ‘Life’s a Bitch’.
Dat was een betere titel geweest voor die laatste plaat van hem, en ergens geeft dat aan dat er toch wat hapert aan de nieuwe Nas – bekeek zijn vlotgebekte twintigjarige alter ego op de alom geprezen debuutplaat ‘Illmatic’ de ellende in de Queensbridge Houses waar hij opgroeide met een meewarige grijns, dan zijn nu zowel het opscheppen als het afrekenen blijkbaar bittere ernst geworden.
Het zal wel de leeftijd zijn – Eminem lijdt aan dezelfde ziekte – maar in tegenstelling tot wat de heren misschien denken komt dat de impact van hun output niet ten goede, integendeel. Afgewisseld met ouder werk bevielen de gekozen nieuwe nummers echter wel – enkel tijdens persoonlijke songs als ‘Daughters’ en de afsluiter ‘Stay’ was het overduidelijk dat Nas het echt meende. En toen de talloze hits – ‘If I Ruled the World’, ‘Hip Hop Is Dead’, ‘Got Yourself a Gun’, en het al bij al ook behoorlijk dramatische ‘Hate Me Now’ het publiek stilaan ontdooiden, verscheen er een verlossende glimlach op Nas’ gezicht – uiteindelijk ging zelfs zijn zonnebril af.
De essentie vervatte Nas in zijn voorlaatste song ‘One Mic’ – hij namedropt daarin nog steeds Heineken, maar Brainpower was gelukkig in geen velden of wegen te bekennen – waarin de razende rapper samen met de doldraaiende drums telkens rust vond bij de simpele bonkende baslijn van het refrein. ‘All I need is one mic’, zegt hij daar, en dat heeft de man bij deze nog eens overvloedig bewezen, met een sterke ouderwetse hiphopshow waarbij hij inderdaad enkel een deejay en een drummer naast zich duldde. Hopelijk haalt de binnenkort veertigjarige rapper uit deze tour de energie om het verleden naast zich neer te leggen en eindelijk een tweede meesterwerk af te leveren.
Tim Vernimmen
Setlist: The Don / Back When / Loco-Motive / N.Y. State of Mind / It Ain’t Hard to Tell / Represent / The World Is Yours / Life’s a Bitch / The Message / Street Dreams / If I Ruled the World / Daughters / I Can / Can’t Forget About You / Life Is What You Make It / Hate Me Now / Live at the Barbeque (Main Source) / Accident Murderers / Smokin’ / Get Down / Stillmatic / Memory Lane / Hip Hop Is Dead / One Love / Got Yourself a Gun / Shoot ‘Em Up / Made You Look / One Mic / Stay
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier