Les Nuits, dat is vaak op verschillende plaatsen tegelijk willen zijn. En soms slaag je erin het beste van twee podia met elkaar te combineren. Zo togen we eerst naar de veelbelovende Nadine Shah in de festivaltent, alvorens we naar Balthazar afzakten. We zagen een Grote Dame.
Sinds we haar vorig jaar voor het eerst tijdens EuroSonic aan het werk zagen, verkeren wij helemaal in de ban van Nadine Shah. De Britse zangeres van Noors-Pakistaanse oorsprong heeft een wendbare, hypnotische stem die een breed emotioneel spectrum bestrijkt en al is vergeleken met die van PJ Harvey, Anna Calvi en Zola Jesus. Shah bracht tot dusver al twee zeer aanbevolen langspelers uit en wat ons betreft behoren die tot het beste dat de jongste jaren is uitgebracht.
In de songs op haar debuut, ‘Love Your Dum and Mad’ uit 2013, stond de artieste stil bij de gevaren van depressie en geestesziekte, nadat twee van haar beste vrienden tijdens het opnameproces uit het leven waren gestapt. Op haar onlangs verschenen tweede plaat, ‘Fast Food’ belicht Nadine Shah dan weer de onvolmaaktheid van relaties. Liefde, zo stelt ze vast, leidt doorgaans tot wanhoop en pijn en heeft dus volstrekt niets te maken met het romantische ideaal dat door de damesbladen naar voor wordt geschoven.
Eén en ander verklaart het donkere wereldbeeld van de zangeres, dat niet eens zo ver afwijkt van dat van een Nick Cave. Toch leidt het nooit tot eendimensionale doomcore. In tegendeel: Nadine Shah, onlangs nog te horen aan de zijde van Ghostpoet, zingt het ene moment met vuur en passie, het andere met ingehouden woede, maar ze bewaart altijd haar waardigheid. Tot die conclusie kwamen we ook na haar veel te vroeg geprogrammeerde optreden in le Chapiteau.
Innerlijke demonen
Shah werd in Brussel geruggensteund door een uitstekende band die haar songs creatief inkleurde, zonder de scherpe randjes af te vlakken. ‘Living’ en ‘Fast Food’ zong ze alsof ze met haar stem innerlijke demonen hoopte te bezweren. Soms waren haar melodieën een beetje repetitief, maar zelfs als de teneur intiemer werd, zoals in ‘Matador’, bleef Nadine Shahs frasering haar dwingende karakter behouden.
Occasioneel greep de zangeres naar een elektrische gitaar, maar naar haar rudimentaire spel te oordelen bleek die vooral een decoratieve functie te hebben. Niet dat dat hinderde, want de twee gitaristen uit haar groep verkenden consequent de grilligste kronkelpaadjes en sneden net zo lang tot ze bloed zagen.
In de klaagzang ‘Aching Bones’ ging Nadine Shah atonaal maar trefzeker te keer op haar piano. ‘Stealing Cars’ vertoefde in film noirsferen, maar was tegelijk van catchy pophooks voorzien. Het even majestueuze als meeslepende ‘Runaway’ was een verhaal over ontrouw en overspel en ‘Fool’ diende zich aan als melodieuze postpunk met weerhaakjes.
Kortom: Een uitstekend concert dat regelmatig dreigde op te flakkeren, maar net niet genoeg vonkte, omdat de muzikanten op dit vroege aanvangsuur duidelijk nog niet op temperatuur waren gekomen. Hopelijk volgt er snel een herkansing in een goede zaal, want wij verzekeren u: Nadine Shah wordt een Grote Dame. Correctie: ze ís er al één.
NADINE SHAH SETLIST: Living / Fast Food / Matador / Aching Bones / To Be A Young Man / Stealing Cars / Runaway / Fool.
