Zondag bokste de Brusselse AB alweer een prima affiche in mekaar: Motorpsycho! Madensuyu! En, euh, Radical Slave! Toch raakte de Brusselse concertzaal verre van uitverkocht.
Afgelopen zondag wisten de programmatoren van de Brusselse AB alweer een prima affiche in mekaar te boksen: Motorpsycho! Madensuyu! En, euh, Radical Slave! Toch raakte de Brusselse concertzaal verre van uitverkocht. Waaraan dat lag, is ons niet helemaal duidelijk. Want wie er wel bij was, kreeg waar voor zijn geld.
Voor Radical Slave waren we, helaas pindakaas, te laat. We kunnen dus zelf geen oordeel vellen over hun optreden, maar in de wandelgangen hoorden we zeer tegenstrijdige adjectieven de ronde doen. De ene vond het noisy concert van Mauro Pawlowski, Dirk Swartenbroeckx en Remo Perotti ‘geniaal’, ‘vernieuwend’ en ‘eens iets anders’. De andere nam dan weer de woorden ‘pretentieus’, ‘onbeluisterbaar’ en ‘arty farty’ in de mond. Zou het kunnen dat ze, Mauro kennende, allebei gelijk hadden?
Madensuyu bewees met groot gemak dat je niet, zoals The White Stripes of The Black Box Revelation dat doen, moet teruggrijpen naar blues of seventiesrock om als duo boeiend te klinken. Oké, de songs van de Gentse band deden soms denken aan postwavebands uit de jaren tachtig als Sonic Youth of Big Black en aan postrockbands als Mogwai, Tortoise of Battles, maar klonken tegelijkertijd alsof drummer PJ Vandevondel en gitarist Stijn De Gezelle helemaal klaar zijn om hun plaats in de muziekgeschiedenis van de eenentwintigste eeuw te veroveren.
Ook het publiek dacht er klaarblijkelijk zo over, want tussen de nummers door wachtte het geduldig en muisstil op de volgende lap gelaagde noise, fuzz, distortion en repetitieve drumpartijen. Time bijvoorbeeld klonk opzwepend en rustgevend tegelijk. Suck On More To Come deed ons dan weer terugverlangen naar de new-wavefuiven die nog niet zo lang geleden schering en inslag waren in allerhande Vlaamse parochiezalen.
Motorpsycho dan. Zou het kunnen dat de Noorse band ons land een beetje te vaak aandoet? Dat zou je tenminste kunnen afleiden uit de magere opkomst zondag in de AB. We keken het even na en wat blijkt? De band uit Trondheim concerteerde in de voorbije drie jaar een vijftal keer in België… Inflatie noemen ze dat, als we het ons goed herinneren uit die moordend saaie economielessen.
Muzikaal gezien blijft Motorpsycho echter een van de sterkste Europese livebands. Hun logge en tegelijk melodieuze gitaar- en basriffs, de aan allerlei drugs refererende soundscapes die ze in hun livesets verwerken, het eeuwige spel met feedback en hun geflirt met de grenzen van de gehoorbeschadiging… Niemand die het de stonerrockende Scandinaviërs met even veel brio nadoet.
Het is echter niet altijd evident om het begin en einde van hun nummers te herkennen, we konden dan ook niet alle songs even makkelijk benoemen. Al ving het concert wel aan met een breed uitgesmeerd Un Chien d’Espace en hoorden we verder onder meer Timothy’s Monster, Pills, Powder and Passion Plays en Starhammer de revue passeren. Ook afsluiter en golden oldie Vortex Surfer riep in de zaal een zucht van herkenning op. De opkomst was misschien magertjes, maar dat liet geen van de aanwezige muziekliefhebbers zich ook maar even aan het hart komen. Een Motorpsychoconcert is immers altijd een feest voor het oor.
Freek Lauwers
