
Zij die donderdagavond thuisbleven voor de ontknoping van Temptation Island hadden ongelijk. Voor de échte Timtation moest u in de AB zijn, waar Tim Vanhamel als vanouds zijn demonen uitdreef met Millionaire.
‘Man, man, man, wat hebben we hier lang naar uitgekeken. Nog eens in den AB spelen, holy shit!’ Tim Vanhamel en zijn trawanten van Millionaire zijn dan wel al een jaar terug onder de levenden, donderdagavond gaven ze hun grootste comebackconcert op Belgische bodem tot nu toe, en dat in een AB Ballroom die de decibelnormen aan zijn laars lapte en ruim anderhalf uur lang dampte van het zweet.
Het was solo dat Vanhamel omstreeks 21 uur het podium kwam opgetjokt, om met een stevig vertimmerd maar daarom niet minder aangrijpend Ballad of Pure Thought meteen enkele innerlijke demonen te verdrijven. ‘I’m sorry that I had to go out on my own investigation’, zong Vanhamel, alsof hij zich onmiddellijk wilde excuseren voor die twaalf jaar lange sabbatical, waarin hij de gitaar even aan de haak hing en op wereldreis trok, op zoek naar zichzelf.
Millionaire putte in de AB uit Sciencing, een plaat als een yogasessie, maar dan wel één waar ze namasté zeggen middels een corna-gebaar.
Die innerlijke speurtocht passeerde langs een opnamestudio in Costa Rica en resulteerde vorig jaar in Sciencing, een plaat als een yogasessie, maar dan wel één waar ze namasté zeggen middels een corna-gebaar. Uit die derde Millionaire-worp putte de band (vanavond zonder oudgediende Aldo Struyf maar met Bas Remans, Sjoerd Bruil, Damien Vanderhasselt en Hans De Prins) de spirituele parel Under a Bamboo Moon. Die song – Millionaire goes Morricone, inclusief parlando-intermezzo van de Britse mysticus Alan Watts – hield het publiek al meteen onder hypnose. Silent River, een valse trage die uit de soundtrack van Twin Peaks leek te zijn weggelopen, deed dat kunstje even later nog eens dunnetjes over. Ja, anno 2018 mag Millionaire ook gewoon móói zijn.
Niet dat Vanhamel en co. het in de AB nalieten om stevig om zich heen te schoppen, want met het Paradisiac-paar A Lust Unmatched en Street Life Cherry én het op een verwoestende gitaargroove zwevende I’m Not Who You Think You Are deelde Millionaire als vanouds rake klappen uit. Busy Man was dan weer pure punkfunk, waarin Tim Vanhamel nog eens in de rol van Disko Drunkard kroop.
‘Éíndelijk’, verzuchtte een toeschouwer zich toen de groep kort daarna een eerste keer teruggreep naar debuutalbum Outside the Simian Flock (2001). De nog altijd even bloedgeile baslijn van Body Experience Revue gierde door de zaal, en we begrepen weer waarom Josh Homme destijds haast in zijn broek deed toen hij het hoorde.
Toen de bloedgeile baslijn van Body Experience Revue door de zaal gierde, begrepen we weer waarom Josh Homme het destijds haast in zijn broek deed.
Het trio I’m On A High, Champagne en Love Has Eyes – drie hits voor de prijs van één! – deed het vuur nog wat hoger oplaaien, en noopte enkele fervente fans tot een rondje crowdsurfen. Maar de grootste verrassing werd opgespaard tot de bisronde. Ze heette Back In You en was één langgerekte koortsdroom vol liefde en lust. ‘Back in you, where I belong, in the belly of the beast‘, predikte Vanhamel als een sjamaan, met veel echo op zijn stem. Special guest Noah Melis, van support act Bed Rugs, maakte de bezwering compleet met een extra portie psychedelisch percussiewerk.
Eindigen deed Millionaire zoals we het hen twaalf jaar geleden meermaals hebben zien doen: met de gas vol open. Petty Thug, Alpha Male en Wake Up The Children konden nauwelijks nóg overstuurder klinken, maar de ziel ging er op geen enkel moment uit. Namasté motherfuckers!
SETLIST: Ballad of Pure Thought / Under a Bamboo Moon / A Lust Unmatched / Street Life Cherry / I’m Not Who You Think You Are / Busy Man / Bloodshot / Silent River / Body Experience Revue / I’m On A High / Champagne / Love Has Eyes / Little Boy Blue // Back In You / Petty Thug / Alpha Male / Wake Up The Children
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier