Marnie Stern leert steeds beter om haar indrukwekkende kunstjes op te lossen in bruisende popsongs.
Hoogtepunt: de twee eerste songs ‘Nothing Left’ en het overrompelende ‘For Ash’ bliezen ons meteen omver
Dieptepunt: het is een cliché, maar wij kunnen niks ander bedenken dan dat het zo vroeg gedaan was
Beste quote: “I wísh there was an illicit favor required. Hanky panky.”
(Stern is erg blij dat iemand haar flesje bier heeft opengemaakt, en trekt zich geen hol aan van de flauwe grapjes van haar bassist).
Laten we, per hoogste uitzondering, eens citeren uit eigen werk. Na het Dourfestival 2009 schreven wij over Marnie Stern: “Mevrouw speelde voor elkaar wat nog geen enkele van haar onbegrijpelijke herrie producerende collegamuzikanten vandaag gelukt was: wij wilden tijdens het concert niks liever dan onze oren bedekken, of het op een lopen zetten.” Verder noemden we Sterns gitaarspel onverdraaglijk gejengel en omschreven we haar zang als geaffecteerd gekakel. Foei.
Neen, het was niet bepaald liefde op het eerste gezicht tussen Marnie en onszelf. Maar daarom zijn wij nog niet te beroerd om haar nieuwe platen te checken, en kijk, op haar laatste, titelloze plaat troffen wij zowaar een paar pareltjes van songs – hoog tijd dus om het goed te maken, in de Witloofbar van de Botanique bijvoorbeeld.
Nu moeten we toegeven dat Stern inderdaad beschikt over een erg schel stemgeluid en dat haar ingewikkelde, uitdagende gitaarspel (het grootste deel van de tijd kietelt ze met twee handen haar gitaarhals) niet zou misstaan in een omhooggevallen progmetalband, net als de halsbrekende tempowissels van haar drummer trouwens.
Maar vanaf de eerste song bleek dat Stern steeds beter leert om al die indrukwekkende kunstjes op te lossen in buitengewoon bruisende, onstuimige popsongs, voortgestuwd door een al even indrukwekkende ritmesectie die haar dwarse indiepop althans in principe dansbaar maakt – al hielden de meeste aanwezigen het veiligheidshalve bij headbangen voor gevorderden.
Hoewel er een hoop referenties te bedenken zijn (van Blondie tot The Go!Team en zelfs M.I.A.) maakt Marnie Stern ontzettend originele muziek, die weliswaar niet zo makkelijk wegslikt maar uiteindelijk je hart verovert. Wil dat ook zeggen dat Stern op de rand van de doorbraak staat? We vrezen van niet… eigenzinniger dan Florence & the Machine moet het voor de meeste mainstreammedia nu ook weer niet worden.
Tim Vernimmen
Setlist: Nothing Left / For Ash / Transformer / Transparency Is the New Mystery / Shea Stadium / Vibrational Match / The Crippled Jazzer / Cinco de Mayo / Prime / Her Confidence / This American Life
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier