Marble Sounds @ Trix: Meesters van de verfijning

Een voortreffelijk debuut verdient een nog sterkere opvolger, moeten Marble Sounds gedacht hebben, toen ze na ‘Nice is Good’ het gloednieuwe ‘Dear Me, Look Up’ afvuurden. Hun nieuwe cd werd officieel boven de doopvont gehouden met een zinnenprikkelend concert in Trix.

DA GIG: Marble Sounds in Trix, Antwerpen op 5/4.

IN EEN ZIN: Goeie songs, knap uitgekiende arrangementen, een helder klankbeeld en een hecht spelende band: met al die ingrediënten zorgden Marble Sounds voor een heus topconcert.

HOOGTEPUNTEN: te veel om uit te kiezen.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: Pieter Van Dessel wist weinig meer uit te brengen dan “Bedankt dat jullie met zovelen naar Trix zijn afgezakt.” Maar je zag wél dat hij het meende.

Marble Sounds is het geesteskind van zanger en multi-instrumentalist Pieter Van Dessel, die zijn songs smaakvol laat inkleuren door zijn vier medemuzikanten. In een mum van tijd is het kwintet zonder veel poeha doorgestoten tot het selecte kringetje Belgische bands dat ook op buitenlandse podia moeiteloos zijn mannetje weet te staan. Zijn drie jaar oude debuut, ‘Nice is Good’, danste op de ethergolven van de BBC en werd, dank zij de wondere wegen van het world wide web, gesmaakt op zowat alle continenten. Als we YouTube als de graadmeter van hun populariteit mogen beschouwen, ziet de toekomst van Marble Sounds er ronduit stralend uit. De clip van hun single ‘Good Occasions’ werd bijvoorbeeld al meer dan drie miljoen keer aangeklikt.

De groep maakt ideeënrijke, met zorg uitgekiende droompop die verwant is met die van Amerikaanse bands als Death Cab For Cutie, Pinback en Sun Kil Moon. Maar ondanks die stilistische wegwijzers beschikt Marble Sounds, waarin toetsenman Brecht Plasschaert intussen Christophe Vandewoude heeft vervangen, over genoeg persoonlijkheid om op haar eigen merites te worden beoordeeld. Op het nieuwe ‘Dear Me, Look Up’ horen we een gerijpt gezelschap dat nog iets voller en panoramischer klinkt dan voorheen. Mocht de plaat een bos zijn, dan waren de dominante kleuren rood, bruin en geel. De songs staan namelijk in het teken van herfstige weemoed en bedachtzame melancholie, al vallen door de kieren in het bladerdak zeker ook enkele straaltjes zonlicht te ontwaren.

Blazers
Zoals bleek tijdens het concert in Antwerpen, was er af en toe zelfs sprake van uitbundigheid en euforie. Opener ‘The Summer of the Sun’, waarin de immer expressieve gitarist Gianni Marzo een aanstekelijke banjoriff uit de mouw schudde, had zijn titel niet gestolen, terwijl het al even onweerstaanbaar voortstuwende ‘Dance Clarence Dance’ alles in huis had om het binnen afzienbare tijd tot radiohit te schoppen. De nieuwe cd kwam tijdens de set integraal voorbij, maar het publiek kreeg ook zowat de helft uit de debuutplaat van Marble Sounds voorgeschoteld.

De groep liet zich voor de gelegenheid versterken door een driekoppige blazerssectie, die de songs van een elegisch tintje voorzag. Opvallend trouwens hoe vernuftig de, op zich vrij simpele, muziek van Marble Sounds geconstrueerd was. De arrangementen getuigden consequent van verbeeldingskracht, trefzekerheid en finesse. Alle details -de minimalistische keyboardmotiefjes, de driestemmige samenzang, de postrockgitaar in het sierlijk opengeplooide ‘No One Ever Gave Us The Right’, de synthetische cello in ‘The Little Lows’- stonden onwrikbaar op hun plaats, alsof ieder bandlid zich had bekwaamd in een auditieve vorm van binnenhuisarchitectuur. In ‘Photograph’ zorgde een uptempo gespeelde akoestische gitaar voor extra reliëf, terwijl Van Dessel er in het van Sophia geleende ‘Ship in the Sand’ niet voor terugschrok op één snaar steeds dezelfde noot aan te houden.

Vuurwerk
Van de oude bekenden onthielden we onder anderen ‘My Friend’, het nummer met de slimme Guided By Voices-sample, dat zich bijna naakt aandiende maar geleidelijk een steeds dikkere jas kreeg aangemeten, en ‘Good Occasions’, dat voorbijdreef op een wolk van ijle elektronica, tot Gianni Marzo er met zijn gitaar een fikse dosis vuurwerk in injecteerde. In ‘Sky High’ werd de oorspronkelijke zangpartij van Miwako Shimizu dan weer met verve overgenomen door Aino Vehmasto van de Utrechtse groep I am Oak, die in Trix het voorprogramma had verzorgd. De dame in kwestie leende ook haar stem aan ‘Evenings’, dat door de bijdrage van de blazers hymne-achtige proporties kreeg.

De drie kopers speelden ook een belangrijke rol tijdens de eerste bis, waarin Van Dessel aan de piano plaatsnam en verder enkel door Vehmasto werd geassisteerd in de fraaie berçeuse ‘Leave A Light On’. ‘The Silent Song’, gedomineerd door elektronische snufjes, was meer sfeer dan liedje, al bedoelen we daar niets negatiefs mee, en ‘The Time To Sleep’ mondde uit in een stevige apotheose waarmee de heren van Marble Sounds aangaven dat ze, zodra ze alle remmen loslaten, ook geloofwaardig kunnen rocken. In Antwerpen hoorden we een hechte groep aan het werk, met sterke songs, een helder klankbeeld en een sympathieke uitstraling. Alle ingrediënten om van een prachtconcert te kunnen spreken, kortom. Maar dat had u inmiddels wel begrepen.

Dirk Steenhaut
Marble Sounds zijn nog te zien op 11/4 in Gent (Vooruit), 13/4 in Genk (C-Mine) en 23/4 in Leuven (Stuk).

DE SETLIST: The Summer of the Sun / No One Ever Gave Us the Right / Photographs / My Friend / A New Breeze / The Little Lows / Good Occasions / Dance Clarence Dance / Ship in the Sand / Sky High / Never Lost, Never Won / Evenings // Leave A Light On / The Silent Song / The Time To Sleep.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content