(20:35, Wablief?!) Pieterjan Vervondel en Stijn De Gezelle elektrificeerden een bomvolle Wablief?!-tent met hun kwetsbare en tegelijk compromisloze (post-)rock.
PLUS:
Een optreden van Madensuyu is een absolute belevenis. Opener ‘Dolorosa’ maakte direct duidelijk dat het hier om iets speciaal ging. Postpunk, postrock, krautrock à la D.A.F,… Madensuyu kan het allemaal. De lekker noisy effecten die gitarist/zanger/toetsenist Stijn De Gezelle uit zijn instrumenten kreeg, sneden door merg en been. Zo ook zijn stem, die op de juiste momenten perfect zuiver was en op andere dan weer overging in geflipt gekrijs. Daarvoor had hij zelfs geen micro nodig en dat bewees hij ook. Als twee doorgedraaide gekken in dwangbuizen zaten de Gentenaren op hun kleine podiumoppervlakte. Een waar genot om bezig te zien. ‘Ready I’ was uitermate beklijvend, ‘Mute Song’ sloeg u met verstomming en ‘Crucem’ liet alles in uw binnenste daveren. Afsluiter ‘Days and a Day’ bracht de bomvolle Wablief?! onder hoogspanning. Pats, daar viel de microfoonstaander van drummer Pieterjan Vervondel. Een laatste afgebroken krijs van zanger De Gezelle, nog een keer de vingers krommen – op zo’n manier van ‘ik wil jullie allemaal wurgen’ – , een knuffel en het zat erop. Madensuyu liet verschroeide aarde achter.
MIN:
Absoluut niets.
HOOGTEPUNT:
De hele set. Lang geleden dat een uur zo omvloog.
AFTERMOVIEGEHALTE:
4,2/5
