Lenny Kravitz @ Sportpaleis: safe seks van een onverslijtbare rockgod

“God loves you” vertelde Lenny Kravitz zijn volgelingen in Antwerpen. Maar op een nieuwe boodschap liet de hogepriester van de rock zich niet betrappen.

Kort op de hielen van zijn vijftigste verjaardag stelde Lenny Kravitz dit najaar zijn tiende studio-album Strut voor: volgens de artiest zelf een terugkeer naar de rock en soul waar hij naar luisterde in zijn tienerjaren. Meteen is het ook het eerste album dat verscheen bij zijn eigen platenlabel Roxie Records, na de volgens Kravitz door Atlantic Records verknalde release van het geëngageerde, maar weinig succesvolle Black And White America (2011).

Ook Strut kreeg niet het onthaal waar Kravitz op hoopte. Een tournee langs een veertigtal steden (vooral in Europa, nog altijd zijn grootste afzetmarkt) vormt dan ook de perfecte gelegenheid om het nieuwe materiaal alsnog aan de man te brengen. Dat de nieuwe songs bovendien meer te bieden hebben dan ze op plaat suggereren (huidige single New York City lijkt geschreven voor een tocht langs de winkelcentra), bleek meteen uit het openingsnummer Dirty White Boots, het bewijs dat een mens nooit te oud is om geil te zijn. “Take your knickers down and give me that treasure”: ook op zijn vijftigste komt deze goed geconserveerde metroseksueel-voor-de-term-bestond er moeiteloos mee weg.

Charisma

Een spectaculaire introductie en videobeelden gingen er niet aan vooraf: de nog altijd van kop tot teen charismatische Kravitz kwam gewoon tussen zijn tien bandleden het ronde podium opgewandeld, gekleed in zijn trademark zwarte leren broek en dito jekker, een slank sjaaltje en met een zonnebril op de neus. Special effects en bewegende podiumelementen waren evenmin nodig: bij Kravitz staat de muziek centraal. En de personencultus natuurlijk, want op het podium draait de zelfverzekerde rockgod er zijn hand niet voor om zich uitgebreid te laten bejubelen en publiek te teasen. Alhoewel, waar hij het publiek in Amsterdam eerder deze week een idee van zijn billen gaf, toonde hij in Antwerpen enkel zijn gespierde armen.

Ook Strut, waarbij de eeuwige poseur zijn statief demonstratief tegen de vloer smeet, en vooral het aanstekelijk funky New York City – met een aardige saxofoonsolo, ondersteuning van drie achtergrondzangeressen en beelden van zijn thuisstad op de videowall – kwamen live veel beter uit de verf dan verwacht. De ruwe sound van Let Love Rule (1989), Mama Said (1991) en Are You Gonna Go My Way (1993) heeft dan al een tijdje plaatsgemaakt voor een veelvoud aan muzikale invloeden en een gepolijste productie, in de kerk van Kravitz – de teller staat op ruim veertig miljoen verkochte platen – gaan ook de oudste volgelingen aan het dansen.

Toch stond het eerste hoogtepunt op rekening van het soulvolle, nog altijd fris klinkende It Ain’t Over ‘Til It’s Over uit 1991, over zijn breuk met Lisa Bonet en zijn grootste hit tot nog toe. Met dank aan de drie man sterke blazerssectie en een enthousiast publiek, dat al bij het tweede nummer (een opzwepende uitvoering van American Woman, een cover van The Guess Who) rechtveerde en twee uur lang uit Kravitz’ hand at. Jammer dat hij zijn gevoelige falsetstem niet vaker zou laten horen. Zijn eigen vocals gingen trouwens meermaals verloren tussen het gitaargeweld.

Nummertjes

Maar de officier in de Franse Ordre des Arts en des Lettres had aanvankelijk dan ook geen rustige avond in gedachten. Hij deed weinig moeite om contact te maken met het publiek (“Thank you so much for your support, without you we have nothing going on”, en wat armbewegingen), maar dat viel amper op: Kravitz hield tijdens de eerste vijf nummers een rotvaart aan. Pas bij het tot tien minuten uitgesponnen Sister tapte hij even uit een ingetogener vaatje, al waren de twee solo’s van vaste gitarist Craig Ross toch een beetje teveel van het goede.

Dat oprekken van nummers is een handelsmerk van Kravitz live, maar helpt niet om de aandacht vast te houden. Zo begon Always On The Run weer lekker vet, om uiteindelijk over te gaan in een al dan niet ingestudeerde jamsessie. Ja, de lange solo’s van de trompettist en saxofonist waren indrukwekkend, maar als ook de gitarist en de drummer (Cindy Blackman, de echtgenote van Carlos Santana) dan nog hun nummertje moeten opvoeren, dreigt de verveling toe te slaan. Zeker als dat te koste gaat van de setlist, die in Antwerpen slechts dertien songs telde. Een mens kan begrijpen dat na een carrière van 25 jaar klassiekers als Mr. Cab Driver moeten sneuvelen, maar ook tweede Strut-single Sex viel bijvoorbeeld nergens te bespeuren. Vier nummers uit een album dat – alle edities meegeteld – zestien nieuwe songs opleverde: het hadden er gerust meer mogen zijn.

Energiek

Al maakte het publiek – fans van alle leeftijden – daar allemaal geen punt van. Zelfs bij het tot zeventien minuten uitgerokken Let Love Rule had het genoeg aan een gebaar van Kravitz om het nummer mee te zingen en in de handen te klappen. Gelukkig hield hij het strakker in het luidkeels meegezongen I Belong To You en Fly Away, dat door de blazers en achtergrondzangeressen van een scheut soul voorzien werd.

De tijd zal uitwijzen of zijn recente hit The Chamber een blijver wordt. In Antwerpen zong hij het nummer zonder podiumverlichting, zodat de opgelichte smartphones in het Sportpaleis de jammerklacht in het nummer konden onderstrepen. Are You Gonna My Way, gespeeld in een glitterjasje, had alvast niets aan glans verloren: in het Sportpaleis bracht een energieke uitvoering het middenveld moeiteloos aan het jumpen.

Opnieuw gaf de vakman het publiek het feestje waar het om vroeg. Toch kun je er niet omheen dat Kravitz – celibatair tot hij hertrouwt – ondanks een ervaren en goed geoliede band weinig tot geen risico’s neemt. Een ouder pareltje dat nooit op single verscheen bijvoorbeeld, gloednieuwe arrangementen of gewoon zijn nieuw materiaal: voor deze toegewijde discipelen was hij er ongetwijfeld mee weggeraakt.

De setlist: Dirty White Boots / American Woman / It Ain’t Over ‘Til It’s Over / Strut / Dancin’ Til Dawn / Sister / New York City / Always on the Run / I Belong to You / Let Love Rule / Fly Away / The Chamber / Are You Gonna Go My Way