Yeah yeah yeah, yeah yeah yeah yeah yeah. Yeah, hey, hey, hey, hey!
What’s the fuss?
De vaandeldragers van de electropunkgolf die begin de jaren 2000 de kop opstak; de kruisbestuivers van dans- en gitaarmuziek; het Soulwax van aan de andere kant van de plas: ze zijn terug!
Toch niet beter de toog opgezocht?
Neen, al dacht u daar kennelijk anders over: er was ontiegelijk weinig volk komen opdagen voor James Murphy en zijn gevolg, nochtans de volle vijf jaar weggeweest. Uit het oog, uit het hart?
Toegegeven: ook al wist LCD Soundsystem in 2011 in eigen stad Madison Square Garden te vullen – hun toenmalige eresaluut, prachtig vastgelegd in de docu Shut Up and Play the Hits -, een megaband is het bij ons nooit geweest. Main stage-status hadden ze wel, maar meestal stonden ze ergens in de namiddag geprogrammeerd – en eigenlijk zagen we hen, zoals in hun begindagen, nog het liefst van al in een tent spelen. Bovendien grossiert het zevenkoppige gezelschap in langgerekte, traag opgebouwde grooves (Get Innocuous, Yeah, Dance Yrself Clean) die een publiek dat klaar zit voor Oscar and the Wolf misschien eerder moeilijk verteerd krijgt.
Maar zoals Murphy het in You Wanted A Hit zelf stelde: ‘This is how we do hits’. En dat was perfect zo. Want de hits krégen we. Daft Punk Is Playing At My House – goeie ouwe punkfunk, inclusief die onsterfelijke solo op koebel – werd vrijwel meteen prijsgegeven, niet veel later gevolgd door Tribulations (Swedish Designer Drugs van Daan, maar dan met houterige gitaarsolo), Movement (een electrorocktherapie, die harder rollde dan eender wat we de afgelopen drie dagen gezien hebben) en Losing My Edge (LCD’s intentieverklaring aan de muziekwereld, die nog niks aan genialiteit heeft ingeboet).
Voortdurend baanden de zeven bandleden – naast Murphy herkende u vaste sidekick Nancy Whang op toetsen en Pat Mahoney op drums – zich een weg door een doolhof aan percussiemateriaal, synths, kabels, versterkers en … wijnflessen – meneer Murphy bezit al enige tijd een wijnbar in New York. Maar te midden al die drukte, ontstond er tussen Murphy en Whang – u kent haar ook als de stem van Soulwax’ NY Excuse – iets wat chemie heet.
‘Ga meteen na ons zeker naar Soulwax kijken’, beval Murphy, kind aan huis bij de familie Dewaele, en een collega van hen bij Despacio. ‘In feite: als je nu vertrekt, kan je het begin nog halen.’ Deden we niet, en maar goed ook: afsluiter All My Friends was the icing on the cake. Ze waren niet met velen zaterdag, de vrienden van James Murphy. Maar zij die er stonden, zagen een groots comebackconcert van een band die beter wat kleinschaliger was gebleven.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Opener Us v Them was nog maar net op gang gedrumd, of er kwam al een gigantische, glinsterende discobol uit het plafond van het hoofdpodium naar beneden.
Michael Ilegems
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier