Laura Marling @ ABBox: Op de wip tussen kwetsbaar en brutaal

Laura Marling © Yvo Zels

Met het uitstekende ‘Short Movie’ bracht Laura Marling onlangs haar vijfde langspeler uit. En zoals verwacht stonden de songs uit die cd ook centraal tijdens haar passage in de AB. Daar gaf de 25-jarige Britse folkchanteuse overtuigend aan dat ze een grote dame in wording is.

DA GIG: Laura Marling in ABBox, Brussel op 12/5.

IN EEN ZIN: In Brussel kregen we een dame te zien met pit en persoonlijkheid, die het topje van haar kunnen nog lang niet heeft bereikt.

HOOGTEPUNTEN: ‘Walk Alone’, ‘I Feel Your Love’, ‘False Hope’, ‘Strange’, ‘Worship Me’, ‘Short Movie’…

DIEPTEPUNT: ‘The Muse’ klonk een beetje rommelig, ging gehuld in een gedateerde seventies sound en leek vier richtingen tegelijk uit te waaieren. Maar dat was meteen de enige smet op de set.

BESTE QUOTE: “Ik heb in jullie prachtige stad een aangename dag doorgebracht. En hey, ik ben ook naar de Kuifjeswinkel geweest. Om te bewijzen dat ik niet zomaar een amateur ben, heb ik zelfs het album ‘Kuifje in Afrika’ aangeschaft. Ik heb gehoord dat het behoorlijk racistisch is. Ik ben benieuwd.”

Aan talent heeft Laura Marling duidelijk geen gebrek. Ze was amper achttien toen ze in 2008 haar debuutplaat ‘Alas, I Cannot Swim’ uitbracht en bovendien behoorde ze tijdens het eerste decennium van de 21ste eeuw tot de sleutelfiguren van wat in Engeland de ‘nu folk’-beweging werd genoemd. Daar verkeerde ze in het gezelschap van Noah and the Whale en Mumford & Sons. Ze hield er zelfs kortstondige amoureuze relaties op na met de zangers van beide groepen.

Dat ze in artistiek opzicht hoog boven haar vroegere vrienden uit torent, blijkt ook uit ‘Short Movie’, een plaat waarop ze zich manifesteert als een veelzijdige zangeres, een voortreffelijke liedjesschrijfster en een méér dan behendige gitariste. Maar ook al ontbrak het haar nooit aan appreciatie, na haar vorige werkstuk, ‘Once I Was An Eagle’ overwoog ze even de muziekindustrie definitief vaarwel te zeggen. “Wanneer ik speel, ben ik op mijn kwetsbaarst”, liet ze tijdens een interview optekenen. “En ik weet niet of ik het nog langer kan opbrengen mij avond na avond bloot te geven voor een stelletje wildvreemden”. Om een burn-out af te wenden en zichzelf terug te vinden, vertrok ze in 2013 in haar eentje naar L.A., waar ze een serieuze identiteitscrisis doormaakte. Inmiddels is ze echter als een volwassen, gelouterde vrouw naar Londen teruggekeerd en schept ze, zo bleek ook in de AB, weer plezier in het muziek maken.

Rusteloos

‘Short Movie’ is voor Laura Marling in meer dan één opzicht een grote sprong voorwaarts. Waar haar vorige drie cd’s waren ingeblikt met de hulp van Ethan Johns, nam ze nu zelf de productie voor haar rekening. Daarnaast speelt ze dezer dagen vaker elektrische dan akoestische gitaar, wat resulteert in een potiger, minder gepolijst geluid dat nauwer aansluit bij rock dan bij folk. Niettemin geven de songs nog altijd blijk van een zekere rusteloosheid. Marling begrijpt zeer goed dat je als artiest soms bereid moet zijn je leven op zijn kop te zetten om de klip van de routine te kunnen omzeilen.

Niet dat er in thematisch opzicht veel is veranderd. Op haar vorige plaat vergeleek de zangeres de liefde met een bloeddorstig roofdier dat een niets vermoedende prooi besluipt en ook op ‘Short Movie’ ziet ze relaties nog altijd als een aanslag op haar autonomie. “Love is some kind of trickery”, stelt ze ergens vast, want in haar liedjes, die variëren van openhartig tot brutaal, blijken haar aanbidders steevast te kort te schieten. Zo wordt Laura Marling dus heen en weer geslingerd tussen woede en frustratie, walging en lust, twijfel en aanvaarding.

De artieste, op het podium afwisselend in de weer op een dobro en een elektrische gitaar, liet zich dit keer bijstaan door een heuse band die haar liedjes behoedzaam inkleurde. De eerste vijf nummers, van ‘Howl’ tot en met ‘Breathe’, gingen naadloos in elkaar over en werden bijgevolg gepresenteerd als een soort suite. In ‘Walk Alone’ etaleerde de zangeres niet alleen een soepele fingerpickingtechniek, ze toonde zich in vocaal opzicht ook opvallend schatplichtig aan de jonge Joni Mitchell van ‘Ladies of the Canyon’ en ‘Blue’. Die invloed viel vooral op in ‘How Can I’, ‘Rambling Man’ en het even gedreven als kolkende ‘You Know’, waarin meteen naar een hogere versnelling werd geschakeld. Ook haar veelvuldige gebruik van ‘open tunings’ deed aan la Mitchell denken. Op andere momenten hoorde je dan weer echo’s van Nick Drake of, wanneer Laura Marling met Arabische tonaliteiten goochelde, het akoestische werk van Led Zeppelin.

Venijnig

Wanneer de zangeres de teugels van haar begeleiders (gitarist Peter Randall, bassist Nick Pini en drummer Matt Ingram) wat losser liet en haar toevlucht zocht tot decibels en reverb, zoals in het claustrofobische ‘I Feel Your Love’, het rammelende ‘Love Be Brave’ of het grofkorrelige ‘False Hope’, vertoonde haar muziek een aan Polly Jean Harvey verwante rauwheid. Wanneer ze haar zangpartijen liet overgaan in een striemend parlando (zie ‘Master Hunter’ en ‘Strange’), kwam ze zelfs uitermate venijnig uit de hoek.

Tegen het einde van het concert bouwde Marling een sober, afgekloven setje in. Zo kreeg ze tijdens ‘Goodbye England (Covered In Snow)’ en ‘Worship Me’ enkel het gezelschap van een aangestreken contrabas, die zich tot monotone drones beperkte. Het luchtige ‘Daisy’ en het van Townes Van Zandt geleende ‘For the Sake of the Song’ bracht ze zelfs helemaal in haar eentje. Marlings aankondiging dat ze nooit bisnummers speelde werd niet door iedereen op gejuich ontvangen, maar het sierde de artieste wél dat ze het aandurfde een onderhand potsierlijk geworden traditie naar de prullenmand te verwijzen. Met ‘Short Movie’ trokken de zangeres en haar band dus nog één keer alle registers open en toen was het afgelopen.

Met de 21 nummers op haar setlist had Laura Marling precies gezegd wat ze wílde zeggen en zo was het goed. In Brussel kregen we een dame te zien met pit en persoonlijkheid, die het topje van haar kunnen nog lang niet heeft bereikt. Dat belooft alvast voor de nabije toekomst.

DE SETLIST: Howl / Walk Alone / Take The Night Off / You Know / Breathe / I Feel Your Love / How Can I / What He Wrote / Rambling Man / Love Be Brave / False Hope / Master Hunter / Strange / The Muse / Warrior / Sophia / Goodbye England (Covered in Snow) / For the Sake of the Song / Daisy / Worship Me / Short Movie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content