Lana Del Rey in het Sportpaleis: meer girl next door dan femme fatale

© /

Weinig artiesten weten hun fans tot zoveel devotie en geestdrift te inspireren als Lana Del Rey. We bedoelen maar: zodra de 32-jarige Amerikaanse in het Sportpaleis op het podium verscheen, ging het dak eraf. Gelukkig bleek de liefde wederzijds.

DA GIG: Lana Del Rey in Sportpaleis, Antwerpen op 17/4.

IN EEN ZIN: Door na een half uur haar set drastisch om te gooien bewees Lana Del Rey dat ze lef had, en ook al noteerden we enkele schoonheidsfoutjes, de zangeres gaf ons weinig redenen om aan haar echtheid te twijfelen.

HOOGTEPUNTEN: Video Games, Yayo, Honeymoon, Ultraviolence, Cherry

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE (over Cat Power, die eerder op de avond het voorprogramma had verzorgd): ‘Ze heeft mij doen inzien wat je als vrouw in de muziek zoal kunt betekenen. Ze heeft mijn leven veranderd. Het is een eer met haar in hetzelfde gebouw te mogen vertoeven.’

Sinds ze, een jaar of zes geleden, doorbrak met het mysterieuze Video Games kreeg Lana Del Rey (née Elizabeth Grant) heel wat bijnamen opgeplakt, van ‘film noir pin-up’ tot ‘gangsta Nancy Sinatra’. Dat lag uiteraard aan haar voorliefde voor de popcultuur uit de jaren 1940- en ’50. Haar obsessies zijn in de loop der jaren nauwelijks veranderd: ze zingt nog altijd over geromantiseerde toxische relaties, de vergane glorie van Hollywood en de melancholie die schuilgaat achter een façade van glamour en klatergoud. Haar songs zitten volgestouwd met kunsthistorische referenties en in haar shows krioelt het van de typisch Amerikaanse symbolen. Met Happy Birthday Mr President – níet Trump maar JFK- verwees ze in Antwerpen bijvoorbeeld naar Marilyn Monroe. Maar haar liedjes zijn ook al vergeleken met de schilderijen van Edward Hopper, stillevens waarin isolement, verveling en verval de rode draad vormen.

Ze nam briefjes, prullaria en een knalroze knuffel in ontvangst, omhelsde toeschouwers op de eerste rijen en poseerde met enkele bofkonten met het oog op een selfie. Hoeven we u nog te vertellen dat het publiek door het dolle heen was?

Haar jongste langspeler, het vorig jaar verschenen Lust For Life, zou je een overgangsplaat kunnen noemen. Op de hoes is voor het eerst een lachende zangeres te zien en dit keer worden met The Weeknd, Stevie Nicks, Sean Ono Lennon ook enkele special guests opgevoerd. Door haar samenwerking met hiphoppers als Asap Rocky en Playboi Carti, bewijst de artieste echter dat ze niet uitsluitend teert op nostalgie en ook voeling heeft met het Hier en Nu.

Maar wat voor de één dagelijkse werkelijkheid is, is voor de ander escapisme. In het Sportpaleis was het podium versierd met een rotstuintje, palmbomen en strandstoelen, met de belichting werd een zwembad gesuggereerd en Lana Del Reys T-shirt verwees naar Malibu, de Californische plek waar ze over een optrekje met uitzicht op de oceaan beschikt. De zangeres -valse wimpers, kort rokje, glitterlaarzen- voelde zich in dat decor duidelijk thuis. Haar band daarentegen, maakte, met uitzondering van de gitarist, een nogal gezichtsloze indruk. Het was dus meteen duidelijk wie de ster was en naar wie alle aandacht moest gaan.

Showbizz-element

Op haar platen heeft Del Rey de gewoonte haar zangpartijen in laagjes op te bouwen, wat op het podium uiteraard niet kan. Dat euvel werd opgevangen door twee achtergrondchanteuses, al konden we ons niet van de indruk ontdoen dat sommige vocale partijen gewoon uit een computerbestand waren geplukt. Het ene moment klonk haar lage, rokerige stem namelijk dwingend en wendbaar, het andere (zoals in Born To Die), verzoop ze totaal in het groepsgeluid.

Lana Del Reys assistentes voerden ook dansjes uit die we veeleer met Madonna associëren en voegden zo een geforceerd showbizz-element toe dat zich niet altijd liet rijmen met de aard van het materiaal. Op een bepaald moment werden zelfs aan weerskanten van het podium schommels neergelaten, waarop de chorus girls sensueel kronkelend boven de hoofden van de toeschouwers zoefden. Tja, het hoeft niet altijd paaldansen te zijn.

Er is de voorbije jaren veel gediscussieerd over de vraag of Lana Del Rey al dan niet authentiek is. Maar u003cemu003ewho cares?u003c/emu003e Alsof imago voor iemand als Bruce Springsteen minder belangrijk zou zijn.

Vanaf 13 Beaches, Cherry en de pianoballad White Mustang reageerde het publiek op ieder gebaar, iedere oogopslag, iedere zinswending (‘I fall to pieces when I’m with you‘): de adoratie was totaal. Zelfs toen Del Rey Pretty When You Cry zong terwijl ze uitgestrekt op de podiumvloer lag, zorgde dat voor euforie in de zaal.

Er prijkten opvallend veel nummers uit Born to Die en de later uitgebrachte paradise edition van die plaat op de setlist en tijdens de trip pop van Blue Jeans daalde de zangeres af naar de frontstage, waar ze minuten lang de tijd nam om met haar fans te verzusteren. Ze nam briefjes, prullaria en een knalroze knuffel in ontvangst, omhelsde toeschouwers op de eerste rijen en poseerde met enkele bofkonten met het oog op een selfie. Hoeven we u nog te vertellen dat het publiek door het dolle heen was?

Improvisatie

Amper een half uur ver besloot Lana Del Rey haar set drastisch om te gooien, wat van lef getuigt. Doorgaans is er bij producties van deze omvang weinig ruimte voor improvisatie, maar met die wispelturigheid bewees de zangeres wel dat ze écht was en een broertje dood heeft aan routine. Als ze ooit last had van verlammende plankenkoorts, is ze daar anno 2018 duidelijk van genezen.

Del Rey bracht overtuigende, mooi uitgebalanceerde droompopversies van Video Games, Honeymoon en Ultraviolence, maar er was ook volop ruimte voor verzoekjes als Gods and Monsters en West Coast. ‘It’s karaoke night’, lachte mevrouw Grant, die zelf de soberheid niet schuwde. Eén van de hoogtepunten van de avond was het tien jaar oude Yayo, dat ze solo bracht op een Flying V-gitaar. Op zo’n moment stelde je pas écht vast hoe goed Lana Del Rey wel kan zingen.

Het was een concert met veel knipoogjes, tongue-in-cheek-momenten en trage nummers, al waren die soms een beetje wisselvallig van kwaliteit. Maar in Antwerpen toonde Del Rey zich veeleer een girl next door dan een femme fatale. En misschien verklaart dat wel waarom ze als een echte heldin werd ingehaald: voor veel jonge vrouwen is ze een voorbeeld en een rolmodel.

Er is de voorbije jaren veel gediscussieerd over de vraag of Lana Del Rey al dan niet authentiek is. Maar who cares? Alsof imago voor iemand als Bruce Springsteen minder belangrijk zou zijn. Wij hebben ons alvast niet verveeld. En dat kunnen we helaas niet na ieder tripje naar het Sportpaleis zeggen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content